مرگ مغزی

مرگ مغزی به وضعیت غیر قابل بازگشت تمامی عملکردهای مغز اطلاق می‌شود. درچنین وضعیتی همهٔ نورون‌های مغز درنتیجهٔ هیپوکسی تخریب می‌شوند. برای تشخیص مرگ مغزی باید تمامی اعمال مغزی به صورت غیر قابل برگشت از بین رفته‌باشند.

معیارهای مرگ مغزی

معیار‌های فعلی برای تعیین مرگ مغزی عبارتنداز:

۱.عدم پاسخ دهی به تحریکات (تخریب منتشر کورتکس مغز)

بیمار باید به تحریکات حسی شامل درد و کلام پاسخی نشان ندهد.

۲.از بین رفتن رفلکس‌های ساقه ی مغز (تخریب ساقه مغز)

رفلکس‌های مردمک، قرنیه و حلقی دهانی باید از بین رفته باشند. رفلکس‌اکولوسفالیک ورفلکس اکولووستیبولار سبب حرکت چشم‌ها نمی‌شوند.

۳.آپنه (تخریب تنه مغزی)

فعالیت تنفسی وجود ندارند. که با رسیدن فشار دی‌اکسید کربن بیمار به ۶۰ میلی‌متر جیوه مشخص می‌شود به‌طوریکه با تجویز اکسیژن ۱۰۰ ٪ نیز فعالیت تنفسی وجود ندارد.

4.نتایج الکتروآنسفالوگرام

درالکتروانسفالوگرافی امواج الکتروآنسفالوگرام مغزی صاف است. تداوم اختلال عمل مغز معیارهای مرگ مغزی باید به مدت کافی ادامه یابند معمولا با گذشت ۶ تا ۲۴ ساعت تشخیص، گذاشته می‌شود. برگشت پذیری اختلال عمل مغز علت اغما باید مشخص شود، تابلوی بالینی را توجیه کند و غیر قابل بازگشت باشد. مسمویت با داروهای آرام‌بخش، هیپوترمی، بلوک عصبی عضلانی و شوک باید رد شوند زیرا این اختلالات سبب بروز سندرم بالینی شبیه به مرگ مغزی می‌شوند که برگشت پذیرند.

جستارهای وابسته

• اغما
• حالت نباتی پایدار
• نشانگان قفل شدگی

منابع

• Fauc s. anthony، denis kaspar،etal، HARRISON`S principels of internal medicine،2008