متروی شیکاگو: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده

درخط

نسخهٔ ‏۲۸ مارس ۲۰۱۱، ساعت ۲۱:۳۰

سامانه قطارهای تندرو شیکاگو یا متروی شیکاگو (که با نام های دِ اِل و اِل نیز در آمریکا مشهور است) به مجموعه ای از قطارهای تندرو و مسیرهای تجهیز شده که در شهر شیکاگو و مناطقی که در همسایگی شهر واقع شده اند، اطلاق می شود. مدیریت مترو شیکاگو با شرکت سی تی اِی است. شرکت سی تی اِی مجری طرح های حمل ونقل عمومی در ایالت ایلینوی و شهر شیکاگو می باشد. این سامانه قطارهای شهری از نظر طول مسیر، بعد از متروی نیویورک، دومین و از نظر ازدحام و تعداد مسافر، بعد از متروی نیویورک و واشنگتن، سومین مترو در کشور ایالات متحده آمریکا می باشد. متروی شیکاگو یکی از چهار سامانه ترابری شهری بزرگ آمریکاست که در برخی از بخش های آن، خدمات رسانی به صورت بیست و چهار ساعته ارائه می شود. خطوط قدیمی متروی شیکاگو در سال ۱۸۹۲ آغاز به کار کرده است که از لحاظ قدمت مترو ها در آمریکای شمالی و جنوبی، بعد از متروی نیویورک جایگاه دوم را به خود اختصاص داده است. متروی شیکاگو با وجود تراکم شهری بالا، توانایی زیادی در مدیریت سامانه حمل و نقل شهری دارد و از این لحاظ مشهور می باشد. متروی شیکاگو شامل هشت خط و یک حلقه میدانی مرکزی است که به صورت الگو ترسیمی پره (خطوط مترو) و چرخ دنده (حلقه میدانی مرکزی) طراحی شده است. متروی شیکاگو به دلیل داشتن خطوط هوایی (سامانه ریل های هوایی) گسترده درون شهری، موسوم به اِلوِیتِد رِیل وِی به شیکاگو اِل مشهور است. این مترو دارای ۹۰٫۸ کیلومتر قطار هوایی ، ۵۶٫۳ کیلومتر قطار زمینی و ۱۸٫۳ کیلومتر قطار زیر زمینی است. بطور متوسط ۶۵۸٫۵۲۴ نفر در روزهای کاری هفته، ۴۱۹٫۲۵۸ نفر هر شنبه و ۳۱۵٫۲۴۰ نفر هر یکشنبه از متروی شیکاگو استفاده می کنند.^[۱]