متروی شیکاگو
| متروی شیکاگو | |||
|---|---|---|---|
 A Pink Line train approaching Randolph/Wabash | |||
| اطلاعات | |||
| مکان | شیکاگو، ایلینوی، آمریکا | ||
| نوعی ترابری | قطارشهری | ||
| تعداد خطوط | ۸[۱] | ||
| تعداد ایستگاه‌ها | ۱۴۵[۱] | ||
| مسافران روزانه | ۷۶۷٬۷۳۰ (متوسط هفتگی، ۲۰۱۵)[۲] | ||
| مسافران سالانه | ۲۴۱٫۹۶ میلیون (۲۰۱۵)[۳] | ||
| مدیر اجرایی | Dorval R. Carter, Jr. | ||
| مرکز فرماندهی | 567 West Lake St. Chicago, Illinois | ||
| وبگاه | Chicago Transit Authority | ||
| اداره | |||
| آغاز بهره‌برداری | ۶ ژوئن ۱۸۹۲[۱] | ||
| اداره‌کننده(ها) | Chicago Transit Authority | ||
| فنی | |||
| طول سیستم | ۱۰۲٫۸ مایل (۱۶۵٫۴ کیلومتر)[۱] | ||
| اندازه ریل | 4 ft 8 1⁄2 in (۱٬۴۳۵ mm) ریل استاندارد | ||
| حداقل شعاع قوس | ۹۰ فوت (۲۷٬۴۳۲ میلیمتر) | ||
| سیستم برق | Third rail, ۶۰۰ ولت جریان مستقیم | ||
| حداکثر سرعت | ۵۵ مایل بر ساعت (۸۹ کیلومتر بر ساعت) | ||
| |||
سامانه قطارهای تندرو شیکاگو یا متروی شیکاگو (که با نام‌های دِ اِل و اِل نیز در آمریکا مشهور است) به مجموعه‌ای از قطارهای تندرو و مسیرهای تجهیز شده که در شهر شیکاگو و مناطقی که در همسایگی شهر واقع شده‌اند، اطلاق می‌شود.
مدیریت مترو شیکاگو با شرکت سی تی اِی است. شرکت سی تی اِی مجری طرح‌های حمل ونقل عمومی در ایالت ایلینوی و شهر شیکاگو می‌باشد. این سامانه قطارهای شهری از نظر طول مسیر، بعد از متروی نیویورک، دومین و از نظر ازدحام و تعداد مسافر، بعد از متروی نیویورک و واشنگتن، سومین مترو در کشور ایالات متحده آمریکا می‌باشد.
متروی شیکاگو یکی از چهار سامانه ترابری شهری بزرگ آمریکاست که در برخی از بخش‌های آن، خدمات رسانی به صورت بیست و چهار ساعته ارائه می‌شود. خطوط قدیمی متروی شیکاگو در سال ۱۸۹۲ آغاز به کار کرده است که از لحاظ قدمت متروها در آمریکای شمالی و جنوبی، بعد از متروی نیویورک جایگاه دوم را به خود اختصاص داده است. متروی شیکاگو با وجود تراکم شهری بالا، توانایی زیادی در مدیریت سامانه حمل و نقل شهری دارد و از این لحاظ مشهور می‌باشد. متروی شیکاگو شامل هشت خط و یک حلقه میدانی مرکزی است که به صورت الگو ترسیمی پره (خطوط مترو) و چرخ دنده (حلقه میدانی مرکزی) طراحی شده است. متروی شیکاگو به دلیل داشتن خطوط هوایی (سامانه ریل‌های هوایی) گسترده درون شهری، موسوم به اِلوِیتِد رِیل وِی به شیکاگو اِل مشهور است. این مترو دارای ۹۰٫۸ کیلومتر قطار هوایی، ۵۶٫۳ کیلومتر قطار زمینی و ۱۸٫۳ کیلومتر قطار زیر زمینی است. به‌طور متوسط ۶۵۸٫۵۲۴ نفر در روزهای کاری هفته، ۴۱۹٫۲۵۸ نفر هر شنبه و ۳۱۵٫۲۴۰ نفر هر یکشنبه از متروی شیکاگو استفاده می‌کنند.[۴]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ "CTA Facts at a Glance". CTA. Spring 2014. Retrieved 18 January 2015.
- ↑ "Annual Ridership Report: Calendar Year 2015" (PDF). Archived from the original (PDF) on 29 June 2016. Retrieved 9 November 2016.
- ↑ «نسخه آرشیو شده» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۹ ژوئن ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۹ نوامبر ۲۰۱۶.
- ↑ مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Chicago 'L'». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۵ نوامبر ۲۰۱۰.
پیوند به بیرون[ویرایش]
 |
انبار ویکیمدیا رسانههای مرتبطی دارد: Chicago 'L' (رده) |
- Chicago Transit Authority – operates CTA buses and "L" trains
- Chicago-L.org – an unofficial, extensive fan site
- CTA Tattler – Daily blog of "L" stories
- ForgottenChicago.com – Forgotten Chicago, "Our Historic Subway Stations".
- Network map (real-distance)
 | این یک مقالهٔ خرد مرتبط-قطارشهری است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |