هویت روایی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
CalakBot (بحث | مشارکت‌ها)
ربات‌ها
۱۲۲٬۸۲۶ ویرایش‌ها
جز ربات: حذف میان‌ویکی موجود در ویکی‌داده: en
Abdossamad Talebpour (بحث | مشارکت‌ها)
۱٬۷۵۹ ویرایش‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۰: خط ۱۰:
هویت روایی کودکان هنگام صحبت آنها با مراقبین یا همبازیهای شان رشد میکند. فرد صحبت کننده، هنگام مکالمه با مخاطبین سراپا گوش، در کنتراست با مخاطبین بی‌ توجه، اطلاعات [[حافظه خودزندگی‌نامه ای|خودزندگی‌نامه ای]] دقیقتری را بیانکرده و در نتیجه به گسترش [[حافظه خودزندگی‌نامه ای|خودزندگی‌نامه]] و، متعاقب آن، شکل گیری روایتهای شخصی غنی تر کمک میرسانند.<ref name="Hoyt 2009 588-574">{{cite journal|last=Hoyt|first=Timothy|coauthors=Monisha Pasupathi|title=The Development of Narrative Identity in Late Adolescence and emergent Adult|journal=Developmental Psychology|year=2009|volume=2|issue=45|pages=588-574|doi=10.1037/a0014431}}</ref> کودکانی که از والدینشان داستانهای شخصی زیاد میشنوند قبل از سنّ [[پیش دبستانی]] به بیان روایاتهای منسجم قادر هستند. <ref>{{cite journal|last=Singer|first=Jefferson|coauthors=Pavel BAglov, Meredith Berry, Kathryn M. OOst|title=Self-Defining Memories, Scripts, and the Life Story: Narrative Identity in Personality and Psychotherapy|journal=Journal of Personality|year=2013|doi=10.1111/jopy.12005|url=http://digitalcommons.conncoll.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1014&context=psychfacpub&sei-redir=1&referer=http%3A%2F%2Fwww.google.com%2Furl%3Fsa%3Dt%26rct%3Dj%26q%3Dautobiographical%2520memory%2520and%2520narrative%2520identity%26source%3Dweb%26cd%3D3%26ved%3D0CEMQFjAC%26url%3Dhttp%253A%252F%252Fdigitalcommons.conncoll.edu%252Fcgi%252Fviewcontent.cgi%253Farticle%253D1014%2526context%253Dpsychfacpub%26ei%3DztihUp7uNI7mkAevjYGgBg%26usg%3DAFQjCNEDZWLg0SAsqhlg5vwg59o6k9Gl_w%26sig2%3DWicnpDR0cf9fxCos0x8M1A%26bvm%3Dbv.57752919%2Cd.eW0%26cad%3Drja#search=%22autobiographical%20memory%20narrative%20identity%22}}</ref> توانایی پردازش روایات در قالب داستان زندگی‌ و ایجاد هویت در حوالی [[بلوغ]] ظاهر شده،<ref name=Habermas2000>Habermas, T. & Bluck, S. (2000). Getting a life: The emergence of the life story in adolescence. ''Psychological Bulletin, 126''(5).</ref> رسیدن به [[بزرگسالی]] را ممکن کرده<ref name="Goldberg, L. R. 1993">Goldberg, L. R. (1993). "The structure of phenotypic personality traits". American Psychologist 48 (1): 26–34.</ref> و تا پایان امر به زندگی‌ معنی‌ میبخشد.<ref>Bohlmeijer, E., Roemer, M., Cuijpers, P., & Smit, F. (2000). The effect of reminiscence on psychological well-being in older adults: A meta-analysis. ''Aging & Mental Health, 11''(3), 291-300.</ref><ref>Staudinger, U. (2001). Life reflection: A socialcognitive analysis of life review. ''Review of General Psychology, 5'', 148-160.</ref> توسعه روایات داستان زندگی‌ در زمان [[بلوغ]] از طریق بحث، مقایسه، و تحلیل تمایلات درونی و غور در حوادث گذشته صورت میگیرد. بدینسان، نوجوانان به درکی از رابطه بین [[خود]] موجود در گذشته و روایت شخصی‌شان در زمان حال نائل می‌شوند. <ref>{{cite journal|last=Fivush|coauthors=Nelson|title=Parent-child reminiscing locates the self in the past.|journal=BRitish Journal of Developmental Psychology|year=2006|issue=24|pages=235–251|doi=10.1348/026151005X57747}}</ref>
هویت روایی کودکان هنگام صحبت آنها با مراقبین یا همبازیهای شان رشد میکند. فرد صحبت کننده، هنگام مکالمه با مخاطبین سراپا گوش، در کنتراست با مخاطبین بی‌ توجه، اطلاعات [[حافظه خودزندگی‌نامه ای|خودزندگی‌نامه ای]] دقیقتری را بیانکرده و در نتیجه به گسترش [[حافظه خودزندگی‌نامه ای|خودزندگی‌نامه]] و، متعاقب آن، شکل گیری روایتهای شخصی غنی تر کمک میرسانند.<ref name="Hoyt 2009 588-574">{{cite journal|last=Hoyt|first=Timothy|coauthors=Monisha Pasupathi|title=The Development of Narrative Identity in Late Adolescence and emergent Adult|journal=Developmental Psychology|year=2009|volume=2|issue=45|pages=588-574|doi=10.1037/a0014431}}</ref> کودکانی که از والدینشان داستانهای شخصی زیاد میشنوند قبل از سنّ [[پیش دبستانی]] به بیان روایاتهای منسجم قادر هستند. <ref>{{cite journal|last=Singer|first=Jefferson|coauthors=Pavel BAglov, Meredith Berry, Kathryn M. OOst|title=Self-Defining Memories, Scripts, and the Life Story: Narrative Identity in Personality and Psychotherapy|journal=Journal of Personality|year=2013|doi=10.1111/jopy.12005|url=http://digitalcommons.conncoll.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1014&context=psychfacpub&sei-redir=1&referer=http%3A%2F%2Fwww.google.com%2Furl%3Fsa%3Dt%26rct%3Dj%26q%3Dautobiographical%2520memory%2520and%2520narrative%2520identity%26source%3Dweb%26cd%3D3%26ved%3D0CEMQFjAC%26url%3Dhttp%253A%252F%252Fdigitalcommons.conncoll.edu%252Fcgi%252Fviewcontent.cgi%253Farticle%253D1014%2526context%253Dpsychfacpub%26ei%3DztihUp7uNI7mkAevjYGgBg%26usg%3DAFQjCNEDZWLg0SAsqhlg5vwg59o6k9Gl_w%26sig2%3DWicnpDR0cf9fxCos0x8M1A%26bvm%3Dbv.57752919%2Cd.eW0%26cad%3Drja#search=%22autobiographical%20memory%20narrative%20identity%22}}</ref> توانایی پردازش روایات در قالب داستان زندگی‌ و ایجاد هویت در حوالی [[بلوغ]] ظاهر شده،<ref name=Habermas2000>Habermas, T. & Bluck, S. (2000). Getting a life: The emergence of the life story in adolescence. ''Psychological Bulletin, 126''(5).</ref> رسیدن به [[بزرگسالی]] را ممکن کرده<ref name="Goldberg, L. R. 1993">Goldberg, L. R. (1993). "The structure of phenotypic personality traits". American Psychologist 48 (1): 26–34.</ref> و تا پایان امر به زندگی‌ معنی‌ میبخشد.<ref>Bohlmeijer, E., Roemer, M., Cuijpers, P., & Smit, F. (2000). The effect of reminiscence on psychological well-being in older adults: A meta-analysis. ''Aging & Mental Health, 11''(3), 291-300.</ref><ref>Staudinger, U. (2001). Life reflection: A socialcognitive analysis of life review. ''Review of General Psychology, 5'', 148-160.</ref> توسعه روایات داستان زندگی‌ در زمان [[بلوغ]] از طریق بحث، مقایسه، و تحلیل تمایلات درونی و غور در حوادث گذشته صورت میگیرد. بدینسان، نوجوانان به درکی از رابطه بین [[خود]] موجود در گذشته و روایت شخصی‌شان در زمان حال نائل می‌شوند. <ref>{{cite journal|last=Fivush|coauthors=Nelson|title=Parent-child reminiscing locates the self in the past.|journal=BRitish Journal of Developmental Psychology|year=2006|issue=24|pages=235–251|doi=10.1348/026151005X57747}}</ref>
===[[معرفت‌شناسی]]===
===[[معرفت‌شناسی]]===
به روات میتوا از دو جنبه [[معرفت‌شناسی]] نگاه کرد: [[هرمنوتیک]] ، یا [[الگوواره]].<ref name = "Bruner1986">Bruner, J. “Two Modes of Thought,” in Actual Minds, Possible World, (Harvard University Press, 1986), pp. 11-43.</ref> رهیافت [[هرمنوتیک]] تلاش دارد عناصر ویژه، شخصی، و به شدت [[زمینه‌گرایی|زمینه در]] دستان افراد را در نظر بگیرد.<ref name="Josselson2004">Josselson, Ruthellen (2004). "On Becoming the Narrator of One's own Life"</ref> در مقابل، رهیافت [[الگوواره]] ٔبر طبقه بندی روایت ها، مشخص کردن روابط، و پیدا کردن علتها و معلول ها، در راستای تولید یافته‌های علمی‌ تعمیم پذیر تاکید میکند.<ref name = "Bruner1986"/>
به روات میتوان از دو جنبه [[معرفت‌شناسی]] نگاه کرد: [[هرمنوتیک]] ، یا [[الگوواره]].<ref name = "Bruner1986">Bruner, J. “Two Modes of Thought,” in Actual Minds, Possible World, (Harvard University Press, 1986), pp. 11-43.</ref> رهیافت [[هرمنوتیک]] تلاش دارد عناصر ویژه، شخصی، و به شدت [[زمینه‌گرایی|زمینه در]] دستان افراد را در نظر بگیرد.<ref name="Josselson2004">Josselson, Ruthellen (2004). "On Becoming the Narrator of One's own Life"</ref> در مقابل، رهیافت [[الگوواره]] ٔبر طبقه بندی روایت ها، مشخص کردن روابط، و پیدا کردن علتها و معلول ها، در راستای تولید یافته‌های علمی‌ تعمیم پذیر تاکید میکند.<ref name = "Bruner1986"/>
==اجزا روایت‌های هویتی==
==اجزا روایت‌های هویتی==
روایت‌های زندگی‌ اغلب ٔبر مبنای حضور و گستره ساختار و اجزای موضوعی‌شان ارزیابی می‌شوند.
===ساختار===
نظم (Coherence) از اصلی‌‌ترین اجزای ساختاری روایت هاست. همچنانکه کودکان بالغ می‌شوند، چهار نوع نظم در توانایی داستان گویی‌شان ظاهر میشود:<ref name = Habermas2000/>
* '''نظم زمانی‌''': داستنگویی با حفظ ترتیب زمان.
* '''نظم عللی''': ترسیم رابطه علّت-معلولی بین حوادث روایت و بین حوادث و تاثیر آنها ٔبر حس راوی از [[خود]].<ref name="Pals2006">Pals, J.L. (2006). "Narrative identity processing of difficult life experiences: Pathways of personality development and positive self-transformation in adulthood." ''Journal of Personality, 74(4)'', 1079-1110.</ref>
* '''نظم موضوعی''': راوی داستان را ارزیابی کرده، موضوعات و روندها را مشخص کرده، و از روایت مفهوم استخراج میکند.
* '''مبحث فرهنگی زندگی‌نامه''': فرمت و لحن بیان داستان با زمینه فرهنگی راوی هماهنگ میشود.
== منابع ==
== منابع ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}

نسخهٔ ‏۱۶ ژوئن ۲۰۱۴، ساعت ۱۸:۲۲

بر اساس تئوری هویت روایی افراد با یکپارچه سازی تجربیات زندگی در یک داستان درونی خویشتن را با نوعی حس یکپارچگی و هدف در زندگی‌ مجهز می‌کنند.[۱] این روایت در حال تحول، که بر محور خود شکل گرفته است، گذشته بازسازی شده، حال درک شده، و آینده متصور را در هم می‌تند. بعلاوه، این روایت در شکل داستان است؛ دارای شخصیت ها، اپیزود ها، شبیه سازی ، پلات ، و تم است، و مانند هر داستان آغاز (رویداد شروع)، میانه (کوشش و نتیجه آن)، و پایان مشخص دارد. هویت روایی، با وجود ریشه داشتن در علم روانشناسی، در کانون تحقیقات میان‌رشته‌ای قرار دارد.

قفسه‌ای انباشته از کتابهایی در مورد روایت.

در دهه‌های اخیر، تحقیقات روانشناسی در مورد هویت روایی برای این رشته اساس محکم تجربی فراهم نموده است. [۲][۳][۴][۵][۶][۷][۸][۹][۱۰][۱۱][۱۲][۱۳] [۱۴][۱۵][۱۶][۱۷][۱۸][۱۹][۲۰] [۲۱] [۲۲][۲۳][۲۴][۲۵] [۲۶][۲۷][۲۸] [۲۹][۳۰][۳۱][۳۲][۳۳] [۳۴][۳۵][۳۶][۳۷]

زمینه

روان‌شناسی رشد

هویت روایی کودکان هنگام صحبت آنها با مراقبین یا همبازیهای شان رشد میکند. فرد صحبت کننده، هنگام مکالمه با مخاطبین سراپا گوش، در کنتراست با مخاطبین بی‌ توجه، اطلاعات خودزندگی‌نامه ای دقیقتری را بیانکرده و در نتیجه به گسترش خودزندگی‌نامه و، متعاقب آن، شکل گیری روایتهای شخصی غنی تر کمک میرسانند.[۳۸] کودکانی که از والدینشان داستانهای شخصی زیاد میشنوند قبل از سنّ پیش دبستانی به بیان روایاتهای منسجم قادر هستند. [۳۹] توانایی پردازش روایات در قالب داستان زندگی‌ و ایجاد هویت در حوالی بلوغ ظاهر شده،[۱۷] رسیدن به بزرگسالی را ممکن کرده[۴۰] و تا پایان امر به زندگی‌ معنی‌ میبخشد.[۴۱][۴۲] توسعه روایات داستان زندگی‌ در زمان بلوغ از طریق بحث، مقایسه، و تحلیل تمایلات درونی و غور در حوادث گذشته صورت میگیرد. بدینسان، نوجوانان به درکی از رابطه بین خود موجود در گذشته و روایت شخصی‌شان در زمان حال نائل می‌شوند. [۴۳]

معرفت‌شناسی

به روات میتوان از دو جنبه معرفت‌شناسی نگاه کرد: هرمنوتیک ، یا الگوواره.[۴۴] رهیافت هرمنوتیک تلاش دارد عناصر ویژه، شخصی، و به شدت زمینه در دستان افراد را در نظر بگیرد.[۴۵] در مقابل، رهیافت الگوواره ٔبر طبقه بندی روایت ها، مشخص کردن روابط، و پیدا کردن علتها و معلول ها، در راستای تولید یافته‌های علمی‌ تعمیم پذیر تاکید میکند.[۴۴]

اجزا روایت‌های هویتی

روایت‌های زندگی‌ اغلب ٔبر مبنای حضور و گستره ساختار و اجزای موضوعی‌شان ارزیابی می‌شوند.

ساختار

نظم (Coherence) از اصلی‌‌ترین اجزای ساختاری روایت هاست. همچنانکه کودکان بالغ می‌شوند، چهار نوع نظم در توانایی داستان گویی‌شان ظاهر میشود:[۱۷]

  • نظم زمانی‌: داستنگویی با حفظ ترتیب زمان.
  • نظم عللی: ترسیم رابطه علّت-معلولی بین حوادث روایت و بین حوادث و تاثیر آنها ٔبر حس راوی از خود.[۷]
  • نظم موضوعی: راوی داستان را ارزیابی کرده، موضوعات و روندها را مشخص کرده، و از روایت مفهوم استخراج میکند.
  • مبحث فرهنگی زندگی‌نامه: فرمت و لحن بیان داستان با زمینه فرهنگی راوی هماهنگ میشود.

منابع

  1. ↑ McAdams, D. (2001). “The psychology of life stories.” Review of General Psychology 5(2), 100-122.
  2. ↑ Bauer, J.J., McAdam, D.P. & Sakaeda, A.R. (2005). Interpreting the good life: Growth memories in the lives of mature, happy people. “Journal of Personality and Social Psychology,” 88(1), 203-217.
  3. ↑ King, L. A., & Hicks, J. A. (2007). Whatever happened to “what might have been”? Regret, happiness, and maturity. American Psychologist,62, 625-636.
  4. ↑ Lodi-Smith, J., Geise, A.C., Roberts, B.W., & Robins, R.W. (2009). Narrating personality change. “Journal of Personality and Social Psychology,” 96(3), 679-689.
  5. ↑ McLean, K.C. & Fournier, M.A. (2008). The content and processes of autobiographical reasoning in narrative identity. “Journal of Research in Personality,” 42, 527-545.
  6. ↑ McLean, K.C., Pasupathi, M., Pals, J.L. (2007). Selves creating stories creating selves: a process model of self development. “Personality and Social Psychological Review,”11, 262–78.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Pals, J.L. (2006). Narrative identity processing of difficult life experiences: Pathways of personality development and positive self-transformation in adulthood. “Journal of Personality,” 74(4), 1079-1110. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «Pals2006» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  8. ↑ Pasupathi, M. (2001). The social construction of the personal past and its implications for adult development. “Psychological Bulletin,” 127, 651–672.
  9. ↑ Woike, B., & Polo, M. (2001). Motive-related memories: content, structure, and affect. “Journal of Personality,” 69(3), 391-415.
  10. ↑ Baumeister, R.F., & Newman, L.S. (1994). How stories make sense of personal experiences: Motives that shape autobiographical narratives. “Personality and Social Psychology Bulletin,” 20, 676-690.
  11. ↑ Murray, S. L., & Holmes, J. G. (1994). Storytelling in close relationships: The construction of confidence. “Personality and Social Psychology Bulletin,” 20, 650-663.
  12. ↑ Pennebaker, J.W. (2000). Telling stories: The health benefits of narrative. “Literature and Medicine,” 19, 3-18.
  13. ↑ Sternberg, R.J. (1995). Love as a story. “Journal of Social and Personal Relationships,” 12(4), 541-546.
  14. ↑ Bluck, S. & Glueck, J. (2004). Making things better and learning a lesson: experiencing wisdom across the lifespan. “Journal of Personality,” 72, 543-573.
  15. ↑ Bohlmeijer, E., Roemer, M., Cuijpers, P., Smit, F. (2007). The effects of reminiscence on psychological well-being in older adults: a meta-analysis. “Aging and Mental Health,” 11(3), 291-300.
  16. ↑ Fivush, R., & Sales, J. M. (2006). Coping, attachment, and mother-child narratives of stressful events. “Merrill-Palmer Quarterly,” 52(1), 125-150.
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ ۱۷٫۲ Habermas, T., & Bluck, S. (2000). Getting a life: The emergence of the life story in adolescence. “Psychological Bulletin,” 126(5), 748-769. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «Habermas2000» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  18. ↑ McLean, K. C., & Pratt, M. W. (2006). Life's little (and big) lessons: Identity statuses and meaning making in the turning point narratives of emerging adults, “Developmental Psychology,” 42, 714-722.
  19. ↑ Pasupathi, M., & Mansour, E. (2006). Adult age differences in autobiographical reasoning. “Developmental Psychology,” 42, 798-808.
  20. ↑ Staudinger, U. M. (2001). Life reflection: A social-cognitive analysis of life review. “Review of General Psychology,” 5, 148-160.
  21. ↑ Thorne, A. (2000). Personal memory telling and personality development. “Personality and Social Psychology Review,” 4(1), 45-56.
  22. ↑ Alea, N. & Bluck, S. (2003). Why are you telling me that? A conceptual model of the social function of autobiographical memory. Memory, 11, 165 – 178.
  23. ↑ Conway M.A. & Pleydell-Pearce, C.W. (2000). The construction of autobiographical memories in the self memory system. “Psychological Review,” 107, 261–88.
  24. ↑ Pillemer, D.B., Ivcevic, Z., Gooze, R.A., & Collins, K.A. (2007). Self-esteem memories: Feeling good about achievement success, feeling bad about relationship distress. “Personality and Social Psychology Bulletin,” 33, 1292-1305.
  25. ↑ Singer, J.A. & Salovey, P. (1993). The remembered self: emotion and memory in personality. New York: Simon & Schuster.
  26. ↑ Hammack, P.L. (2008). Narrative and the cultural psychology of identity. “Personality and Social Psychology Review,” 12(3), 222-247.
  27. ↑ Rosenwald, G., & Ochberg, R. L. (Eds.). (1992). Storied lives: The cultural politics of self-understanding. New Haven, CT: Yale University Press.
  28. ↑ Thorne, A. (2004). Putting the person into social identity. “Human Development,” 47, 361-365.
  29. ↑ Adler, J.M. (2012) Living into the story: Agency and coherence in a longitudinal study of narrative identity development and mental health over the course of psychotherapy. “Journal of Personality and Social Psychology.”
  30. ↑ Adler, J.M., Skalina, L.M. & McAdams, D.P. (2008) The narrative reconstruction of psychotherapy and mental health. “Psychotherapy Research,” 18(6), 719-734.
  31. ↑ Angus, L. E., & McLeod, J. (2004). Toward an integrative framework for understanding the role of narrative in the psychotherapy process. In L. E. Angus & J. McLeod (Eds.), “The handbook of narrative and psychotherapy: Practice, theory, and research.” (pp. 367-374). Thousand Oaks, CA: Sage Publications, Inc.
  32. ↑ Baddeley, J. L., & Singer, J. A. (2010). A loss in the family: Silence, memory, and narrative identity after bereavement. “Memory,” 18, 198-207.
  33. ↑ Gruber, J. & Kring, A.M. (2008). Narrating emotional events in schizophrenia. “Journal of Abnormal Psychology,” 117(3), 520-533.
  34. ↑ Hayes, A. M., Beevers, C.G., Feldman, G.C., Laurenceau, J.-P., & Perlman, C. (2005). Avoidance and processing as predictors of symptom change and positive growth in an integrative therapy for depression. “International Journal of Behavioral Medicine,” 12(2), 111-122.
  35. ↑ Hayes, A.M., Feldman, G.C., Beevers, C.G., Laurenceau, J.-P., Cardaciotto, L., Lewis-Smith, J. (2007). Discontinuities and cognitive changes in an exposure-based cognitive therapy for depression. “Journal of Consulting and Clinical Psychology,” 75(3), 409-421.
  36. ↑ Lysaker, P. H., Davis, L. W., Hunter, N. L., Nees, M. A., & Wickett, A. (2005). Personal narratives in schizophrenia: Increases in coherence following five months of vocational rehabilitation. “Psychiatric Rehabilitation Journal,” 29(1), 66-68.
  37. ↑ Singer, J.A. (2005). Personality and psychotherapy: Treating the whole person. New York: Guilford Press.
  38. ↑ Hoyt, Timothy (2009). "The Development of Narrative Identity in Late Adolescence and emergent Adult". Developmental Psychology. 2 (45): 588–574. doi:10.1037/a0014431. {{cite journal}}: Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
  39. ↑ Singer, Jefferson (2013). "Self-Defining Memories, Scripts, and the Life Story: Narrative Identity in Personality and Psychotherapy". Journal of Personality. doi:10.1111/jopy.12005. {{cite journal}}: Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
  40. ↑ Goldberg, L. R. (1993). "The structure of phenotypic personality traits". American Psychologist 48 (1): 26–34.
  41. ↑ Bohlmeijer, E., Roemer, M., Cuijpers, P., & Smit, F. (2000). The effect of reminiscence on psychological well-being in older adults: A meta-analysis. Aging & Mental Health, 11(3), 291-300.
  42. ↑ Staudinger, U. (2001). Life reflection: A socialcognitive analysis of life review. Review of General Psychology, 5, 148-160.
  43. ↑ Fivush (2006). "Parent-child reminiscing locates the self in the past". BRitish Journal of Developmental Psychology (24): 235–251. doi:10.1348/026151005X57747. {{cite journal}}: Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
  44. ↑ ۴۴٫۰ ۴۴٫۱ Bruner, J. “Two Modes of Thought,” in Actual Minds, Possible World, (Harvard University Press, 1986), pp. 11-43.
  45. ↑ Josselson, Ruthellen (2004). "On Becoming the Narrator of One's own Life"
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=هویت_روایی&oldid=12768651»