قضیه نورتون
قضیه نورتون (که در اروپا به عنوان میر-نورتون شناخته می‌شود) در نظریه مدارهای الکتریکی بیان می‌دارد که:[۱]
- دو شبکه A و B را در نظر بگیرید که به یکدیگر متصل هستند. عناصر موجود در شبکه A خطی و/یا منابع مستقل هستند. می‌خواهیم شبکه A را ساده کنیم و شبکه B را بدون تغییر باقی بگذاریم.
- شبکه B را جدا می‌کنیم. سپس دو سر شبکه A را اتصال کوتاه کرده و جریان عبوری از این اتصال کوتاه را به عنوان جریان اتصال کوتاه، Isc تعریف می‌کنیم.
- تمام منابع مستقل درون شبکه A را خاموش، یا به عبارتی صفر می‌کنیم. به این ترتیب که منابع ولتاژ را به اتصال کوتاه و منابع جریان را به مدار باز تبدیل می‌نماییم. منابع وابسته را بدون تغییر باقی می‌گذاریم.
- یک منبع جریان مستقل با مقدار Isc به صورت موازی با شبکه A خاموش شده قرار می‌دهیم. مدار را کامل نکنید، دو سر آن را جدا شده بگذارید.
- شبکه B را به دو سر شبکه A جدید وصل کنید. ولتاژها و جریانها در شبکه B بدون تغییر باقی می‌ماند.
نکاتی دربارهٔ قضیه نورتون[ویرایش]
در استفاده از قضیه نورتون به نکات زیر توجه کنید:[۲]
- هر کدام از دوشبکهٔ A و B اگر دارای منبع وابسته باشند باید ولتاژ یا جریان کنترلی آن منبع وابسته در همان شبکه باشد.
- شبکه A خاموش شده را می‌توان با یک مقاومت معادل RN جایگزین کرد که مقاومت معادل نورتون نامیده می‌شود.
- مقاومت معادل نورتون و منبع جریان Isc می‌توانند صفر باشند هر چند معمولاً اینگونه نیست.
- هیچ محدودیتی روی شبکه B وجود ندارد یعنی عناصر آن می‌توانند غیر خطی باشند.
- مقاومت معادل تونن و نورتون برابر هستند.