عقد صلح
صلح در فقه و حقوق ایران نوعی عقد لازم است که در آن دو طرف، توافق بر امری میکنند که عنوان آن امر از عقود معروف از قبیل بیع، رهن، اجاره و امثالهم نباشد. صلح در لغت به معنای سازش، آشتی کردن، توافق کردن، پیمانی که بر حسب آن دعوایی را حل و فصل کردن و پیمان تسلیم است.[۱] عقد صلح در اصطلاح به معنای تراضی و تسالم بر امری است.[۲] صلح گاهی برای رفع اختلافات موجود یا برای جلوگیری از تنازع احتمالی آینده صورت میگیرد یا بهجای یکی از عقود معاملاتی بهکار میرود.[۳]
انواع صلح[ویرایش]
صلح به دو قسم زیر تقسیمبندی میشود:
- صلح بر دعوی: صلحی که در جهت رفع تنازع یا جلوگیری از آن واقع شود.
- صلح بدوی:معاملهای مبتنی بر تسالم و توافق است و در ردیف بیع، هبه و اجاره محسوب میشود.
شرایط عقد صلح[ویرایش]
عقد صلح برای صحت باید شرایط زیر را دارا باشد:
- اهلیت طرفین[۴]
- موضوع صلح باید مشروعیت و منفعت عقلائی (مالیت) داشته باشد
- جهت صلح با ید مشروع باشد
- قصد و رضای طرفین نسبت به عقد[۵]
موارد فسخ صلح[ویرایش]
موارد فسخ صلح عبارت اند از:
- خیارات
- اقاله
(مطابق ماده ۷۶۰ قانون مدنی، صلح عقد لازم است اگر چه در مقام عقود جایزه واقع شده باشد و بر هم نمی خورد مگر در موارد فسخ به خیار یا اقاله.) [۶]
پانویس[ویرایش]
- ↑ معین، محمد؛ فرهنگ فارسی، تهران، انتشارات امیر کبیر، ۱۳۷۶، چاپ ۱۱، جلد دوم، ص۲۱۶۰ و ۲۳۲۳.
- ↑ نوین، پروز و خواجه پیری، عباس؛ حقوق مدنی ۶، تهران، انتشارات کتابخانه گنج دانش، ۱۳۸۲، چاپ دوم، ص۲۳۷.
- ↑ کاتوزیان، ناصر؛ حقوق مدنی، عقود معین ۱
- ↑ ماده ۷۵۳ قانون مدنی:طرفین صلح باید دارای اهلیت باشند
- ↑ ماده ۷۶۳ قانون مدنی:صلح به اکراه نافذ نیست
- ↑ وکیل تاپ / عقد صلح در مورد دعوا و عقد صلح در مورد معاملات
منابع[ویرایش]
- جعفری لنگرودی، محمد جعفر (۱۳۹۰). ترمینولوژی حقوق. تهران: کتابخانه گنج دانش. شابک ۹۶۴-۵۹۸۶-۰۷-۹. پارامتر
|تاریخ بازیابی=
نیاز به وارد کردن|پیوند=
دارد (کمک)