زو یانگ دیائو
| زو یانگ دیائو | |||||||
| نام چینی | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| نویسه‌های چینی سنتی | 租庸調 | ||||||
| نویسه‌های چینی ساده‌شده | 租庸调 | ||||||
| |||||||
| نام کره‌ای | |||||||
| هانگول | 조용조 | ||||||
| هانجا | 租庸調 | ||||||
| |||||||
| نام ژاپنی | |||||||
| کانجی | 租庸調 | ||||||
| هیراگانا | そようちょう | ||||||
زو یانگ دیائو (انگلیسی: Zu Yong Diao) یا به ژاپنی سیستم سو یو چو، راهی برای اخذ مالیات از دودمان تانگ چین، ژاپن پیشامدرن، کره و ویتنام بود. در سال هفتم گائوزو (دودمان تانگ) تأسیس شد. زو یانگ دیائو شامل زو Zu (租)، مالیات پرداختی در غلات، یانگ Yong (庸) که به صورت بیگاری پرداخت می‌شد و دیائو Diao (調) که در منسوجات پرداخت می‌شد.
در ژاپن، سیستم سو یو چو
[ویرایش]در سال ۶۴۶، امپراتور کوتوکو فرمان اصلاحات تایکا را صادر کرد. بر اساس فرمان اصلاحی که به زبان چینی کلاسیک نوشته شده است، قطعنامه چهارم بیان می‌کند که روش قدیمی مالیات لغو می‌شود، در حالی که سو 租 (زو)، یو 庸 (یونگ) و چو 調 (دیائو) برقرار می‌شوند.
در سال ۷۵۷، با قانون یورو، امپراتریس کوکن، سیستم سویوچو را رسمیت داد.
اگرچه «سو یو چوی» ژاپنی بر اساس زو یانگ دیائو چین ساخته شده بود، اما از نظر روش‌های خاص برای جمع‌آوری سه نوع مالیات کمی متفاوت است.
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Zu Yong Diao». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۹ آوریل ۲۰۲۴.