پرش به محتوا

داعی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

داعی (به عربی: داعي) به‌طور کلی کسی است که از مردم دعوت کند به اسلام روی آورند.[۱] این عنوان ابتدا به‌طور خاص توسط شیعیان زیدی در زمان علویان طبرستان و سپس توسط شیعیان اسماعیلی در الموت و دیگر قلاع دیلم استفاده می‌شد.

در عصر خلافت فاطمیان در میان اسماعیلی‌ها اصطلاح داعی برای اشاره به رهبری مذهبی غیر موروثی و جدا از ائمه استفاده شد. بعدها عبارت داعی مطلق برای رهبران شاخه‌های خاصی از جوامع اسماعیلی استفاده شد.[۲]

برخی از بزرگترین داعیان علوی (زیدی) اینان هستند:

برخی از بزرگترین داعیان اسماعیلی اینان هستند:

  • مؤید فی الدین الشیرازی (۱۰۰۰–۱۰۷۸)
  • ادریس عمادالدین القریشی (درگذشته در حدود ۱۴۶۰) یکی از مهم‌ترین داعیان در منابع فاطمی.

منابع

[ویرایش]
  1. "Oxford Islamic Studies Online". Oxfordislamicstudies.com. 2008-05-06. Archived from the original on 18 June 2013. Retrieved 2012-09-19.
  2. List of Dawoodi Bohra Da'is بایگانی‌شده در ژوئیه ۱۶, ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine