توسعه سازمانی
توسعهٔ سازمانی عبارت از کاربرد سیستمی دانش علوم رفتاری، برای توسعهٔ برنامه‌ریزی شده و تقویت و تأکید بر استراتژی‌ها، ساختارها و فرایندهای سازمانی برای بهبود اثربخشی سازمان است.
طبق نظریهٔ ریچارد بکهارد توسعهٔ سازمانی تلاشی است برنامه‌ریزی شده، در کل سازمان، هدایت شده از طرف مدیریت ردهٔ عالی سازمان برای اثربخشی و سلامت سازمان از طریق مداخلات طرح‌ریزی شده در فرایندهای سازمانی با استفاده از دانش علوم رفتاری.[۱]
مداخله‌های توسعهٔ سازمانی
۱) بلوک‌های اصلی سازنده سازمان تیم‌ها هستند، بنابراین واحدهای اصلی تغییر نیز خود تیم‌ها می‌باشند و نه افراد.
۲) کاهش رقابت نامناسب و توسعهٔ همکاری میان اجزای سازمان.
۳) تصمیم‌گیری در سازمان‌های «سالم» در محل قرارگیری منابع قرار دارد و مرتبط به وظیفه یا فرد خاصی نیست.
۴) تمام اجزای سازمان فعالیت هایشان را در مقایسه با اهداف کنترل می‌کنند. کنترل، استراتژی سازمان نبوده و موقتی است.
۵) تشویق ارتباطات آزاد و اعتماد میان تمامی سطوح سازمان.
۶) انسان‌ها از آن چیزی حمایت می‌کنند که در ساختنش نقشی داشته‌اند. افرادی که تحت تأثیر تغییر قرار می‌گیرند باید در فرایند برنامه‌ریزی و اجرای تغییر نقش فعالی داشته باشند.
منابع
[ویرایش]- ↑ سلمانی، داود. کیفیت زندگی کاری و بهبود رفتار سازمانی: انتشارات دانشکده مدیریت دانشگاه تهران، ۱۳۸۴. شابک ۹۴۶۶۰۲۰۲۷۵
 | این یک مقالهٔ خرد جامعه‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |