ارنست کوهن (زبان‌شناس)
ارنست کوهن | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | ۷ فوریهٔ ۱۸۴۶ |
| درگذشت | ۲۱ اوت ۱۹۲۰ |
| ملیت | آلمان |
| امضاء | |
 | |
ارنست کوهن (انگلیسی: Ernst Kuhn; ۷ فوریهٔ ۱۸۴۶ – ۲۱ اوت ۱۹۲۰) هندشناس و زبان‌شناس متخصص مطالعات هندواروپایی اهل آلمان بود. پدر او آدالبرت کوهن نیز زبان‌شناس بود.
ارنست کوهن در دانشگاه‌های برلین و توبینگن تحصیل کرد و در سال ۱۸۶۹ با ارائه رساله‌ای در مورد کَچایَنه،[۱] زبان‌شناس، با عنوان «نمونه‌ای از کچاینه‌پکارنه‌ئه»[۲] دکترای خود را دریافت کرد. در سال ۱۸۷۱، او نشان شایستگی خود را در رشته‌های زبان سانسکریت و زبانشناسی تطبیقی از دانشگاه هاله-ویتنبرگ دریافت کرد و در سال بعد به عنوان استاد به دانشگاه لایپزیگ نقل مکان کرد. در سال ۱۸۷۵، او استاد تمام‌وقت دانشگاه هایدلبرگ شد و از سال ۱۸۷۷ تا ۱۹۱۷ به عنوان استاد زبانشناسی ایرانی و مطالعات هندواروپایی تطبیقی در دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ خدمت کرد.
از سال ۱۸۷۳ در نشریه مجله تحقیقات زبانشناسی تطبیقی[۳] که توسط پدرش تأسیس شده بود، فعالیت داشت و از سال ۱۸۹۲ ویراستار کتاب‌شناسی خاورشناسی[۴]، نشریه‌ای که توسط آگوست مولر (خاورشناس) در سال ۱۸۸۷ تأسیس شده بود، کار کرد. در سال ۱۸۸۳، او به عضویت آکادمی علوم باواریا درآمد.
گزیدهٔ آثار
[ویرایش]- دربارهٔ زبان اتروسکی (با همکاری ویلهلم پاول کورسن؛ ۲ جلد، ۱۸۷۴–۷۵) - در مورد زبان اتروسکی.
- بررسی دستور زبان پالی، ۱۸۷۵ - به عنوان بهترین اثر او شناخته می‌شود.
- مطالعات اسطوره‌شناسی آدالبرت کوهن (۱۸۸۶، به عنوان ویراستار) - مطالعات اسطوره‌شناسی آدالبرت کوهن.
- بلوهر و یوداسف؛ یک مطالعه کتابشناختی-ادبی-تاریخی، ۱۸۹۴ - در این اثر، کوهن به تأثیر بودایی بر افسانه‌های مسیحی اشاره می‌کند.
- اساس فقه‌اللغه ایرانی (به عنوان ویراستار؛ نویسنده اصلی ویلهلم گایگر) - جستارهای اصلی زبانشناسی زبان‌های ایرانی.
منابع
[ویرایش]- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Ernst Kuhn». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۲ مارس ۲۰۲۴.
پیوند به بیرون
[ویرایش]
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| واژه‌نامه‌های زندگی‌نامه‌ای | |
| سایر | |
