قاعده غرور
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. (فوریه ۲۰۱۷) |
 | این نوشتار نیازمند پیوند میانزبانی است. در صورت وجود، با توجه به خودآموز ترجمه، میانویکی مناسب را به نوشتار بیفزایید. |
معنای اصطلاحی غرور در فقه اسلامی عبارت است از اینکه شخصی به واسطه غفلت و جهل دیگری به او غرامت برساند. در اینصورت در مواردی شخص فریب زننده ضامن شخص خسارت دیده‌است و در برخی موارد به بطلان معامله حکم می‌شود.[۱]
اگر شخصی عملی انجام دهد که این عمل جهل یا فریب خوردن دیگری را در پی داشته باشد و به همین جهت دچار ضرر و زیانی گردد، طبق این قاعده شخص عامل (شخص اول) ضامن شخص فریب‌خورده‌است و باید خسارت او را بپردازد. به موجب این قاعده فریب‌دهنده را غارّ و فریب‌خورده را مغرور می‌نامند.
منابع[ویرایش]
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر؛ قواعد فقهیه، قم، مدرسه الامام علی بن ابیطالب علیه السلام، 1370خ، ج۲، ص۲۹۳.
 | این یک مقالهٔ خرد فقه است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |