فیلم سکسنتفاعی
فیلم سکسنتفاعی یا فیلم سکسثتماری یا فیلم سکس‌بهره‌بردار (انگلیسی: Sexploitation film) به سبکی از فیلم‌های بلند مستقل و کم‌هزینه[۴] گفته می‌شود که بیشتر در دههٔ ۱۹۶۰ میلادی رایج بود[۵] و در آنها، برهنگی فراوان و صحنه‌های سکسی غیر عیان وجود داشت. این فیلم‌ها بیشتر در سینماهایی خاص موسوم به «گرایندهاوس» نمایش داده می‌شد که پیش‌درآمد سینماهای اکران‌کنندهٔ پورنوگرافی هاردکور در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ میلادی بودند. این سبک از فیلم‌ها، زیرمجموعه‌ای از سبک فیلم بهره‌کشی است.
تاریخچه
به‌دنبال چند اصلاحیه و فرمان قضایی توسط دیوان عالی ایالات متحده آمریکا در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ میلادی، انتشار فیلم‌های حاوی سکس آشکار و عیان رو به افزایش گذاشت.[۵] در سال ۱۹۵۷، پس از دعوای حقوقی «راس در مقابل ایالات متحده»، دیوان عالی ایالات متحده آمریکا مقرر ساخت که «سکس» و «هرزگی» مترادف نیستند[۵] و این سبک از فیلم، حوالی سال ۱۹۶۰ میلادی پدیدار شد.[۶]
در آغاز سه نوع از این فیلم‌ها وجود داشت:
- برهنگی‌های تودل‌برو (Nudie-cuties) همچون آقای تیز هرزه (۱۹۵۹). این فیلم‌ها در اوایل دههٔ ۱۹۶۰ میلادی محبوبیت داشتند و در واقع نوع تکوین‌یافته‌ای از فیلم‌های ساخته شده در تفرج‌گاه‌های برهنه‌گرایان محسوب می‌شد.[۷] دیوان عالی ایالات متحده آمریکا پیش‌تر، حکم داده بود که فیلم‌های ساخته شده در تفرج‌گاه‌های برهنه‌گرایان از قانون منع عمومی فیلم‌های حاوی برهنگی، مستثنا هستند؛ چرا که مصارف آموزشی دارند.[۷] در اوایل دههٔ ۱۹۶۰ میلادی، آن دسته از فیلم‌هایی که حالت مستند و آموزشی داشتند، به تهیه‌کنندگان فیلم این امکان را داد که سانسور را دور بزنند.[۸]
- فیلم‌هایی که در تفریح‌گاه‌های برهنه‌گراها ساخته می‌شد، مثل «دختران خورشید» (۱۹۶۲)
- فیلم‌های هنری خارجی مثل «دختران شامگاه»[۴] (۱۹۶۱)
فیلم‌های سبک برهنگی‌های تودل‌برو، اندک‌اندک جای خود را به «خشن‌ها» (roughies) داد؛ فیلم‌هایی که حاوی انواعِ خشونت مردانه علیه زنان بود، از جمله آدم‌ربایی، تجاوز جنسی و قتل.[۹][۱۰] لورنا (۱۹۶۴) اثر راس مایر نخستین نمونهٔ اینگونه فیلم‌ها محسوب می‌شود.[۱۰] فیلم تفاله زمین! (۱۹۶۳) به کارگردانی هرشل گوردون لویس و دیوید اف. فریدمن نیز نمونه دیگری از این سبکِ خشن است.[۱۱] یکی دیگر از کارگردانان مشهور این سبک، دوریس ویشمن است.[۱۰]
فیلم‌های سکسنتفاعی در آغاز، تنها در سینماهای «گرایندهاوس»[۱۲] و سینماهای خصوصی مستقل نمایش داده می‌شد، اما تدریجاً در پایان دههٔ ۶۰ میلادی، در سینماهای زنجیره‌ای رسمی هم اکران شدند.[۴] با جا افتادن تدریجی این فیلم‌ها، صحنه‌هایی از نزدیکی جنسی ساختگی (غیرواقعی) هم در آنها به نمایش گذاشته شد.[۱۳] این سبک از فیلم، با مخالفت گروه‌های مذهبی و همچنین انجمن سینمایی آمریکا مواجه شد که دغدغه‌اش، کاسته‌شدن از سود توزیع‌کنندگان بزرگ فیلم بود.[۱۴] رسانه‌های جمعی آمریکایی برای کسانی که برای دیدن اینگونه فیلم‌ها به سینما می‌رفتند، از واژه‌هایی نظیر «کج‌رفتارها»، «پیرمردان کثیف» و «بارانی‌پوش‌ها» استفاده می‌کرد.[۶]
در میانهٔ دههٔ ۱۹۶۰ میلادی، برخی روزنامه‌ها، تبلیغ برای اینگونه فیلم‌ها را متوقف و ممنوع کردند.[۱۵] تا اواخر دههٔ ۱۹۶۰، فیلم‌های سکسنتفاعی مخاطبان بیشتری را به‌خود جذب کرد و این بار، این افراد بیشتر زوج‌های جوان بودند تا مردان مجردی که در آغاز اکثریتِ طرفدارانِ اینگونه فیلم‌ها را تشکیل می‌دادند.[۱۴] این سبک از فیلم در دههٔ ۱۹۷۰ میلادی، به سرعت رو به افول رفت که علت آن، ممنوعیت تبلیغات برای آنها، بسته شدن سینماهای اکران‌کننده («گرایندهاوس‌ها») و رشد و شکوفایی پورنوگرافی هاردکور در عصر طلایی پورن است.[۱۲]
روپوش‌سفیدها
در اواخر دههٔ ۱۹۶۰، قوانین مرتبط با «هرزگی/وقاحت» در ایالات متحده آمریکا با اکران فیلم سوئدی من کنجکاوم بار دیگر مورد چالش و آزمون واقع شد.[۵] پس از حکم دیوان عالی مبنی بر آنکه این فیلم به سبب محتوای آموزشی‌اش، مصداق هرزگی نیست،[۱۶][۱۷] چندین فیلم دیگر در این سبک و با همان سیاق ساخته شد. به این گونه فیلم‌ها، «روپوش‌سفیدها» می‌گفتند، چرا که در صحنهٔ آغازین فیلم یک پزشک با روپوش سفید توضیحاتی دربارهٔ صحنه‌های سکسی فیلم ارائه می‌کرد و بدین ترتیب این نوع فیلم‌ها، در ردهٔ فیلم‌های آموزشی قرار می‌گرفت. این قانون منجر به افزایش قابل توجهی در ساخت فیلم‌های سکسی شد.[۵] فیلم زبان عشق و سایر فیلم‌های سوئدی و آمریکایی تا مدتی با استفاده از این ترفند ساخته شدند تا آنکه قوانین موجود در این زمینه، سهل‌گیرانه‌تر شد.[۱۸]
برخی کارگردانان این سبک
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ Intellect Books (2007). Film Studies. ISSN 2053-5066. Retrieved 20 October 2013.
- ↑ Parish, James Robert; Stanke, Don E. (1975). The glamour girls. Arlington House. p. 463. ISBN 978-0870002441. Retrieved 20 October 2013.
- ↑ Turan, Kenneth; Zito, Stephen F. (1975). Sinema: American pornographic films and the people who make them. New American Library. p. 66. ISBN 978-0275507701. Retrieved 20 October 2013.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ Sconce, p.20
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ ۵٫۳ ۵٫۴ ۵٫۵ Weitzer, Ronald John (2000). Sex for sale: prostitution, pornography, and the sex industry. Routledge. p. 51. ISBN 0-415-92295-X.
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Sconce, p.19
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Sconce, p.49
- ↑ Sconce, p.60
- ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ Sconce, p.50
- ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ ۱۰٫۲ Sconce, p.52
- ↑ "The Defilers/Scum of the Earth (1965/1963)". www.digitallyobsessed.com. 2001-02-25. Retrieved 2010-01-04.
- ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ Sconce, p.42
- ↑ Sconce, p.28
- ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ Sconce, p.35
- ↑ Sconce, p.36
- ↑ Supreme Court of the United States (Byrne v. Karalexis, 396 U.S. 976 (1969) and 401 U.S. 216 (1971))
- ↑ "Film International". filmint.nu. Retrieved 16 January 2016.
- ↑ Harris, Will (2005-08-31). "Harry Reems Interview: Harry Reems lays it on the table". Bullz-Eye.com.
- ↑ Sconce, p.10
- ↑ Sconce, p.24
- ↑ Sconce, p.22
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Sexploitation film». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۹ مه ۲۰۲۰.
- Sconce, Jeffrey (2007). Sleaze artists: cinema at the margins of taste, style, and politics. Duke University Press. ISBN 0-8223-3964-1.
پیوند به بیرون
- فیلم‌های سکسنتفاعی: تعریف و پایگاه داده
- گفتگو با استفانی راثمن
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ فیلم سکسنتفاعی موجود است. |