تخصیص‌گر
در زبان‌شناسی، تخصیص‌گر[۱] (determiner) واحدی دستوری است که مصداق‌های بالقوۀ گروه اسمی را محدود می‌کند. تخصیص‌گرْ واژه، عبارت، یا وندی است که همراه اسم یا گروه اسمی می‌آید تا ارجاع آن اسم یا گروه اسمی را در متن بیان کند.
تخصیص‌گر ممکن است مشخص کند که آیا اسم (نام‌واژه) به عنصری نکره یا معرفه اشاره دارد؟ به عنصری دور یا نزدیک اشاره دارد؟ به یک عنصر اشاره دارد یا چند عنصر؟ و غیره. نمونه‌های تخصیص‌گرها در زبان فارسی عبارتند از: صفات اشاره: این، آن، ضمایر ملکی: -تان، -شان ...، و کمیت‌نماها: خیلی، کم، چند.
منابع
- ↑ واژه‌های مصوّب فرهنگستان تا پایان سال ۱۳۸۹ (مجموع هشت دفتر فرهنگ واژه‌های مصوّب فرهنگستان)
- J. van Eijck: Determiners. In: R. E. Asher et al. (Hrsg.): Encyclopedia of language and linguistics 2, 1994. S. 877–881.