نسبت به جام لیبرتادورس ۱۹۷۱، ناسیونال بازیکنان زیادی را مانند آتیلو آنچتا، لوئیس آرتیمه و خوان موجیکا را از دست داده بود. در عوض گرفتن بازیکنانی دیگر برای جایگزینی آنها، ناسیونال از بازیکنان جوان خود استفاده کرد تا در مقابل قهرمان آمریکای جنوبی صف‌آرایی کنند. در طرف مقابل، کروز آزول به تازگی بازیکنانی مانند خوزه میگل مارین و آلبرتو کینتانو را جذب کرده بود.[۲]
ناسیونال با برد در این مسابقه، سومین جام بین‌المللی خود را بعد از جام لیبرتادورس ۱۹۷۱ و جام بین قاره‌ای ۱۹۷۱ بدست آورد.[۳][۴]
ناسیونال
کروز آزول
