پیش‌نویس:یوان اوگلو
یوان ارنست ریچارد اوگلو (۱۰ مارس ۱۹۳۲ - ۳۱ اوت ۲۰۰۰) نقاش بریتانیایی است که بیشتر به خاطر پیکرنگاری‌های برهنه و نقاشی‌های طبیعت بی‌جانش مانند دختر آلمانی و جمجمه شناخته می‌شود. [۱]
زندگینامه[ویرایش]
یوان اوگلو در ۱۹۳۲ در لندن به دنیا آمد. او در کودکی در تولس هیل در جنوب لندن، جایی که پدرش حسابدار بود، زندگی می‌کرد. در تولس هیل، اوگلو به مدرسه محلی استرند می‌رفت. پس از آن از ۱۹۴۸ تا ۱۹۵۰ در مدرسه هنر کامبرول تحصیل کرد، دانشجویان کمبرول در آن زمان زیر نظر هنرمندانی مانند ویکتور پاسمور، لارنس گووینگ، جان مینتون، کنت مارتین و ویلیام کولدستریم تحصیل می‌کردند. اگرچه اوگلو معتقد بود در زمان فعالیتش در کامبورل کلود راجرز اهمیت زیادی در پیشرفتش داشته است، اما تحت تأثیر کولدستریم قرار گرفت. [۲] با این وجود، زمانی که کولدستریم در ۱۹۵۱، کامبرول را برای تدریس در مدرسه هنر اسلید ترک کرد، اوگلو او را دنبال کرد و تا ۱۹۵۴ دانشجوی اسلید بود.
اوگلو با امتناع از خدمت اجباری سربازی، در ۱۹۵۴ به عنوان یک مخالف خدمت وظیفه شناخته شد و دو سال را صرف انجام کارهای اجتماعی کرد و در بازسازی کلیسای آسیب‌دیده جنگ توسط کریستوفر رن در شهر لندن و بازسازی خانه هنرمند پاتریک جورج و مزرعه‌ای در ساری مشارکت کرد. [۳]
او تا هشت سال پس از ترک مدرسه هنر، تابلویی نفروخت. در طول این مدت، او مشاغل مختلفی همچون تدریس نیمه وقت را به ویژه در اسلید، موسسه‌ای که قرار بود تا پایان عمر با آن در ارتباط باشد، از سال ۱۹۶۱ به عهده گرفت.
در ۱۹۶۲، او در جریان یک مشکل در گالری هنری شهرداری در برادفورد، یورکشایر قرار گرفت. یکی از اعضای شورای محلی، هوراس هیرد، یکی از نقاشی‌های اوگلو به نام دختر آلمانی را از نمایشگاه شورای هنر در گالری حذف کرد. [۴] او ادعا کرد که این نقاشی «توهین به نجابت» است. [۵]
با وجود این، اوگلو به طور کلی هنرمندی خجالتی بود که از تبلیغات و افتخارات، از جمله پیشنهاد عضویت در آکادمی سلطنتی در سال ۱۹۶۱، اجتناب می‌کرد [۶] با این حال، او در سال ۱۹۹۱ متولی گالری ملی لندن شد، اگرچه به باور خودش اغلب توسط سایر متولیان نادیده گرفته می‌شد. [۷]
در ۱۹۸۰، استاس پاراکوس، اوگلو را دعوت کرد تا اولین هنرمند ساکن در مرکز هنری جدید کالج هنر قبرس در روستای لمپا در جزیره قبرس باشد. [۸]
آثار او در مجموعه‌های شورای هنر انگلستان، شورای بریتانیا، موزه ملی ولز، گالری هنری فرنس در هال، گالری هنر گلاسکو، موزه هنر متروپولیتن نیویورک و گالری هنری ساوتهمپتون سیتی به نمایش گذاشته شده است.
اوگلو در سال ۲۰۰۰ بر اثر سرطان کبد در خانه خود در واندسورث لندن درگذشت.
سبک و تأثیرات[ویرایش]
اوگلو عمدتاً نقاش پیکره انسانی بود، اگرچه طبیعت بی‌جان و مناظر را نیز نقاشی می‌کرد. روش او دقیق و شامل اندازه‌گیری و تصحیح برای خلق تصاویری نه فوق واقعی اما تقریباً مجسمه‌ای بود. [۹] تیم ویلکوکس در ۱۹۹۰ نوشت: «موضوع اصلی [کار اوگلو] پرتره‌نگاری برهنه در استودیو به روش سنتی است، اما در ارتباط با فضایی مصنوعی که توسط خود هنرمند با نشانه‌های هندسی و تکیه‌گاه عجیبی که گویی توسط یک طراح صحنه مینیمالیست استفاده می‌شوند ساخته شده». [۱۰] فرآیند اندازه‌گیری پرزحمت و زمان‌بر بود تا جایی که خود اوگلو به شوخی می‌گفت که نقاشی یکی از مدل‌هایی را که در زمان نامزدی او شروع به نقاشی کرده بود، در زمان ازدواج او ادامه داد و تا زمانی که طلاق نگرفت نقاشی را تمام نکرد. [۱۱]
رنگ برای درک او اساسی بود، و نقاشانی مانند ماتیس و ونیزی‌ها در تمام زندگی هنری‌اش و بسیاری دیگر بر او تأثیر گذاشتند، اگرچه شاید سزان، موراندی، پوسن و اینگر به قلب او نزدیک‌تر بودند.
نقاشی‌های اوگلو در زمانی که او در سال‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۸۳ در کالج هنر قبرس اقامت داشت، تقریباً تماماً مناظر هستند. او از آسمان صاف تابستانی قبرس به‌عنوان تضاد آشکار رنگ‌های صاف در برابر فرم‌های هندسی که او در سطح زمین نقاشی می‌کرد استفاده می‌کرد. [۱۲] اما اوگلو به کشورهای دیگری نیز سفر کرد و شش‌ماه را در ایتالیا با بورسیه تحصیلی جایزه بزرگ رم در سال ۱۹۵۳ گذراند و بعداً در فرانسه، اسپانیا، مراکش، ترکیه، هند و چین کار کرد.
یکی از برجسته‌ترین نقاشی‌های اوگلو، نقاشی برهنه چری بوث، همسر آینده تونی بلر، نخست وزیر سابق بریتانیا بود که در سال ۱۹۷۳ ناتمام رها شد. فرانک ویتفورد، منتقد هنری که در ساندی تایمز می‌نویسد، به شوخی پیشنهاد می‌کند که اوگلو چنان تأثیری بر چری جوان گذاشت که 30 سال بعد، بلرها نام پسر خود را به نام او گذاشتند. [۱۳]
میراث[ویرایش]
مسیر اوگلو از طریق شاگردانش و الهام‌گیرندان از او مانند رابرت دوکس ، جان لانگ، سورش پاتل و اندی پانکهورست ادامه می‌یابد.
منابع[ویرایش]
- ↑ Eric Pace (2 September 2000). "Euan Uglow, 68, British Realist Who Won Praise for His Still Lifes". The New York Times. p. A 17. Retrieved 5 December 2020.
- ↑ Tom Rosenthal, 'Review of Euan Uglow The complete paintings by Catherine Lampert and Richard Kendall', in The Independent (London newspaper), 27 May 2007
- ↑ June Ducas, 'The irresitable Mr Uglow, in The Daily Telegraph (London newspaper), 5 April 1997
- ↑ 'Nude portraits cause uproar in England', in The Dispatch, (newspaper from Lexington, North Carolina), 22 August 1962, p.2
- ↑ 'Nude Paintings Taken Down', in The Herald (Glasgow newspaper), 21 August 1962, p.7
- ↑ Keith Perry, 'UK's 'unknown' master painter dies of cancer', in The Guardian (London newspaper), 1 September 2000
- ↑ June Ducas, 'The irresistible Mr Uglow, in The Daily Telegraph (London newspaper), 5 April 1997
- ↑ Michael Paraskos, et al, Stass Paraskos (London: Orage Press, 2010)
- ↑ Andy McSmith, '£600,000 to see Cherie in the nude', in The Independent (London newspaper), 19 March 2009
- ↑ Wilcox, T., Causey, A., Checketts, L., Peppiatt, M., Manchester City Art Gallery., Barbican Art Gallery., & Glasgow Art Gallery and Museum. (1990). The Pursuit of the real: British figurative painting from Sickert to Bacon. London: Lund Humphries in association with Manchester City Art Galleries. p. 17. شابک ۰۸۵۳۳۱۵۷۱X
- ↑ Eric Pace, 'Euan Uglow, 68, British Realist Who Won Praise for His Still Lives', in The New York Times, 2 September 2000
- ↑ Christopher Woodward, 'Behind the scenes at the museum', in The Guardian (London newspaper), 16 December 2006
- ↑ Frank Whitford, 'The Sunday Times best art books of 2007', in The Sunday Times (London newspaper), 25 November 2007.
برای مطالعه بیشتر[ویرایش]
- کاترین لمپرت، یوان اوگلو (لندن: مرور و داربی، 1997)
- کاترین لمپرت و ریچارد کندال، یوان اوگلو: نقاشی های کامل (نیوهیون: انتشارات دانشگاه ییل، 2007)
- سوزان کمپبل (ed. ), یوان اوگلو : برخی از خاطرات نقاش (لندن: Browse and Darby, and the Sheepdrove Trust, 2003)