پیش‌نویس:خرخر مرگ

خِر خِر تنفس صداداری است که بطور معمول در افراد مشرف به مرگ بدلیل تجمع مایعاتی همچون بزاق و ترشحات نایژه ایی در گلو و مجاری هوایی فوقانی ایجاد شده و شنیده میشود. در افراد در حال موت میزان ترشحات نایژه ایی ممکن است افزایش یافته و همچنین با نزدیک شدن زمان مرگ فرد ممکن است که توانایی بلع را از دست بدهد که این عوامل منجر به تجمع مایعات (در مجاری هوایی) میگردد.

فرد مشرف به موت بطور معمول دو سه روز قبل از فرارسیدن مرگ افراد دچار علائمی چون ناتوانی در بلع، جمع شدن بزاق در دهان، تنگی نفس، حرکت سریع قفسه سینه و ناتوانی در خوردن حتی یک قاشق آب میشوند که وجود این علائم نشاندهنده نزدیک شدن زمان مرگ هستند. شنیدن خِرخِر یک از علائم نشانگر نزدیک بودن زمان مرگ میباشد صدای خِرخِر میتواند بدلیل بیماریهای دیگری همچون آسیب مغزی که منجر به اختلال در رفلکس بلع میگردد باشد.

خِرخِر ممکن است با صدای ایجاد شده در اثر پریدن غذا به گلو و یا غِرغِره کردن اشتباه گرفته شود.

توالی زمانی

خِرخِر بطور معمول در طی بیست و چهار ساعت آخر زندگی فرد شنیده میشود گرچه برخی افراد ممکن است علیرغم خِرخِر کردن بیش از بیست و چهار ساعت زنده بمانند.

مدیریت درمانی

فرد مشرف به مرگ بطور معمول وجود خِرخِر را حس نکرده و از آن ناراحت نیست، با این احوال برخی از پرسنل کادر پزشکی تلاش میکنند تا با کاهش میزان صدای خِرخِر آسایش فکری اعضای خانواده و پرستاران فرد مشرف به مرگ را فراهم کنند. کاهش صدای خِرخِر میتواند با تغییر دادن وضعیت بدن فرد مشرف به موت و یا کاهش میزان مایعات وریدی تزریق شده به فرد در حال مردن صورت گیرد این امر همچنین میتواند با تجویز داروهای آنتی کولینرژیک به منظور کاهش میزان ترشحات (مجاری هوایی) صورت گیرد. در هاسپس و یا طب تسکینی میتوان از اثرات آنتی کولینرِژیک داروهایی مانند گلیکو پیرونیوم و یا هیوسین هیدروبروماید (اسکوپولامین) و یا آتروپین جهت کاهش میزان ترشحات و در نتیجه کاهش صدای خِرخِر استفاده شود.

همچنین ببینید

تنفس آگونال

مراقب زمان مرگ