پیش‌نویس:اثر توکویل
اثر توکویل (همچنین پارادوکس توکویل) پدیده‌ای است که در آن، رشد سرخوردگی اجتماعی، با بهبود شرایط و فرصت‌های اجتماعی، سریع‌تر می‌شود. درحالی که توقع می‌رود با بهبود شرایط اجتماعی، از این سرخوردگی کاسته شود. [۱]
تعریف
[ویرایش]این اثر بر اساس مشاهدات الکسیس دو توکویل در مورد انقلاب فرانسه و اصلاحات بعدی در اروپا و ایالات متحده است. راه دیگر برای توصیف این اثر عبارت است از "اشتها با چیزی که از آن تغذیه می‌کند رشد می‌کند". [۲] به عنوان مثال، پس از دستیابی به عدالت اجتماعی بیشتر، ممکن است مخالفت شدیدتری با بی‌عدالتی های اجتماعی کوچکتر از قبل وجود داشته باشد. یعنی به عبارت دیگر: باعث تشدید واکنش‌ها می‌شود.(درحالی که پیش از دستیابی به عدالت اجتماعی اینگونه نبود.)
این اثر اشاره به پیوند میان برابری اجتماعی یا امتیازات رژیم و پیامدهای ناخواسته دارد، زیرا اصلاحات اجتماعی می‌تواند انتظاراتی را افزایش دهد که قابل تطبیق نیست. [۳] بر اساس اثر توکویل، بر خلاف نظریه انقلاب مارکس که در نتیجه تضعیف تدریجی پرولتاریا (وخامت شرایط) است، احتمالاً انقلاب پس از بهبود شرایط اجتماعی رخ می دهد.
در سال 1949، هارلن کلیولند مفهوم انقلاب افزایش انتظارات را مطرح کرد که در چارچوب جنگ سرد خود آن را به ویژه مربوط به جهان سوم می دانست. در همین راستا، جیمز چاونینگ دیویس ، دانشمند علوم سیاسی ، منحنی J از انقلاب ها را پیشنهاد کرده است که مدعی است دوره های ثروت و پیشرفت با دوره هایی از بدتر شدن شرایط، منجر به انقلاب می شود. تد رابرت گور همچنین از اصطلاح محرومیت نسبی استفاده کرد تا بیان کند که انقلاب‌ها زمانی اتفاق می‌افتند که انتظار بهبودی وجود دارد و در مقابل واقعیتی خشن. [۴]
احتمال وقوع پارادوکس توکویل در اصلاحات برنامه ریزی شده متمرکز اما به صورت محلی، زمانی که اجرای محلی کمتر از نقطه مرجع بالاتر باشد، افزایش می یابد. [۴]
ریشه
[ویرایش]الکسیس دو توکویل اولین بار در کتاب خود دموکراسی در آمریکا (1840) این پدیده را توضیح داد:
تنفری که مردان نسبت به امتیازات دارند، به نسبت کم شدن امتیازها و کاهش چشمگیر شدن امتیازات افزایش می یابد، به طوری که به نظر می رسد احساسات دموکراتیک در زمانی که کمترین سوخت را دارند، شدیدتر می سوزند. من قبلاً دلیل این پدیده را بیان کردم. وقتی همه شرایط نابرابر هستند، هیچ نابرابری آنقدر زیاد نیست که چشم را آزار دهد، در حالی که کوچکترین عدم تشابه در میان یکنواختی عمومی نفرت انگیز است. هر چه این یکنواختی کامل تر باشد، مشاهده چنین تفاوتی غیرقابل حمایت تر می شود. از این رو طبیعی است که عشق به برابری همراه با خود برابری پیوسته افزایش یابد و از آنچه از آن تغذیه می کند رشد کند.
پارادوکس اصلاحات و انقلاب در کتاب بعدی او، رژیم قدیمی و انقلاب (1856) توضیح داده شد: [۴]
رژیمی که یک انقلاب ویران می کند تقریباً همیشه بهتر از رژیمی است که بلافاصله قبل از آن بود، و تجربه می آموزد که خطرناک ترین زمان برای یک دولت بد معمولاً زمانی است که شروع به اصلاح می کند.
همچنین ببینید
[ویرایش]- انحلال اتحاد جماهیر شوروی - درست پس از برقراری Perestroika و Glasnost
- پیشرفت و فقر
- محرومیت نسبی
- پارادوکس جوونز
- قانون هوانگ زونگشی
منابع
[ویرایش]- ↑ Mackie, Gerry (November 1995). "Frustration and preference change in international migration". European Journal of Sociology. 36 (2): 185–208. doi:10.1017/S0003975600007530.
- ↑ Vernon, Richard (July 1987). "Citizenship and Employment in an Age of High Technology". British Journal of Industrial Relations. Blackwell Publishing. 25 (2): 201–225. doi:10.1111/j.1467-8543.1987.tb00709.x.
- ↑ Vernon, Ronald (February 1979). "Unintended Consequences". Political Theory. Sage Publications. 07 (1): 57–73. doi:10.1177/009059177900700104. JSTOR 190824.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ Finkel, Evgeny; Gehlbach, Scott (16 July 2018). "The Tocqueville Paradox: When Does Reform Provoke Rebellion?" (1). Social Science Research Network. doi:10.2139/ssrn.3202013. SSRN 3202013.
{{cite journal}}: Cite journal requires|journal=(help)