سیفالدین باخرزی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
←منابع: +درگاه |
جز ←نمونه شعر |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
== نمونه شعر == |
== نمونه شعر == |
||
{{شعر}} |
{{شعر}} |
||
{{ب|پیریم ولی چو عشق را ساز آید|از ما همه بوی |
{{ب|پیریم ولی چو عشق را ساز آید|از ما همه بوی تری و ناز آید}} |
||
{{ب|از زلف دراز تو کمندی |
{{ب|از زلف دراز تو کمندی فگنیم|در گردن عمر رفته تا باز آید}} |
||
{{پایان شعر}} |
{{پایان شعر}} |
||
<ref>[http://www.kashfis.com/poetrypage427.htm Poetry Page - Selected by Samsum Kashfi<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref> |
<ref>[http://www.kashfis.com/poetrypage427.htm Poetry Page - Selected by Samsum Kashfi<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref> |
||
نسخهٔ ۳۱ مارس ۲۰۱۴، ساعت ۰۶:۵۴
سیف الدین باخرزی، با نام کامل سیفالدین ابوالمعالی سعیدبن مطهربن سعید باخرزی مشهور به شیخ العالم و «خواجه فتح‌آبادی» (زاده ۹ شعبان سال ۵۸۶ ه.ق در باخرز - درگذشته ۲۵ ذی القعده سال ۶۵۹ در فتح‌آباد بخارا)[۱] صوفی، عارف و شاعر معروف قرن هفتم هجری است. او در عرفان و تصوف مرید شیخ نجم الدین کبری دانسته‌اند. نجم الدین کبری او را به بخارا فرستاد و در آنجا طریقه کبرویه را رواج داد. او دیوان شعری هم داشته‌است که پاره‌ای از رباعیاتش در ضمن رباعیات ابوسعید ابوالخیر در تهران به چاپ رسیده‌است. وی همچنین رساله‌ای فارسی در باب معنی عشق دارد.[۲]
نمونه شعر
| پیریم ولی چو عشق را ساز آید | از ما همه بوی تری و ناز آید | |
| از زلف دراز تو کمندی فگنیم | در گردن عمر رفته تا باز آید |
منابع
 | این یک مقالهٔ خرد ادبیات فارسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |