تک‌گویی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
افزودن نمایش بک تو بلک که توسط سجاد افشاریان به صورت مونولوگ به اجرا درامد برچسبها: برگرداندهشده ویرایشگر دیداری |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
تک گویی ممکن است پاره‌ای از داستان و نمایشنامه را تشکیل دهد یا خود، داستان یا نمایشنامه‌ای مستقل باشد. قسمت‌های اولیهٔ [[شازده احتجاب]] نمونه‌ای از به کارگیری این شیوه در داستان است. |
تک گویی ممکن است پاره‌ای از داستان و نمایشنامه را تشکیل دهد یا خود، داستان یا نمایشنامه‌ای مستقل باشد. قسمت‌های اولیهٔ [[شازده احتجاب]] نمونه‌ای از به کارگیری این شیوه در داستان است. |
||
و یا نمایش بک تو بلک که توسط سجاد افشاریان برگزار شد و پرفروش ترین نمایش سال عنوان شد . |
|||
همچنین یکی از مشهورترین تک‌گویی‌ها در ادبیات قطعهٔ «''بودن یا نبودن''» از نمایشنامه ''[[هملت]]'' اثر [[شکسپیر]] است.<ref>{{پک|شریفی|۱۳۸۷|ک=فرهنگ ادبیات فارسی|ص=۴۳۲}}</ref> |
همچنین یکی از مشهورترین تک‌گویی‌ها در ادبیات قطعهٔ «''بودن یا نبودن''» از نمایشنامه ''[[هملت]]'' اثر [[شکسپیر]] است.<ref>{{پک|شریفی|۱۳۸۷|ک=فرهنگ ادبیات فارسی|ص=۴۳۲}}</ref> |
||
نسخهٔ ۲۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۴۵
تک‌گویی یا مونولوگ یکی از شگردهای ادبیات داستانی و هنرهای نمایشی است که در آن شخصیت داستان یا گویندهٔ شعر خطابه یا داستان یا وصف و درددلی را به تنهایی، خطاب به خود یا بینندگان و شنوندگان، عرضه می‌کند و در برابر دیالوگ(همگویی) قرار می‌گیرد.
تک گویی ممکن است پاره‌ای از داستان و نمایشنامه را تشکیل دهد یا خود، داستان یا نمایشنامه‌ای مستقل باشد. قسمت‌های اولیهٔ شازده احتجاب نمونه‌ای از به کارگیری این شیوه در داستان است. و یا نمایش بک تو بلک که توسط سجاد افشاریان برگزار شد و پرفروش ترین نمایش سال عنوان شد .
همچنین یکی از مشهورترین تک‌گویی‌ها در ادبیات قطعهٔ «بودن یا نبودن» از نمایشنامه هملت اثر شکسپیر است.[۱]
تک گویی انواع گوناگونی دارد: تک گویی ساده، تک گویی نمایشی، حدیث نفس، تک گویی درونی.[۲]
- تک‌گویی ساده: دراین نوع تک‌گویی، مخاطبِ راوی، خواننده است.[۲]
- تک‌گویی نمایشی: مخاطبِ راوی، شخصیتی در داستان است و راوی او را مورد خطاب قرار می‌دهد.[۲]
- خودگویی یا حدیث نفس: هنگامی که راوی از مخاطب (های) خود بی‌خبر است. مثلاً در تئاتر بازیگری که با خود حرف می‌زند و غیرمستقیم اطلاعاتی به تماشاگر می‌دهد. این تک‌گویی خطاب به خود است.[۲]
- تک‌گویی درونی: بازگویی افکاری که در ذهن راوی می‌گذرد. ذهن خوانی شخصیت داستان بدون این که به زبان بیاید.[۲]
- جریان سیال ذهن: گونه‌ای تک‌گویی درونی است که فکرهای شخصیت داستان اغلب کلمه‌ها و جمله‌هایی آشفته و در هم است، و پایهٔ آن تداعی معانی بوده و خواننده را به‌طور غیرمستقیم با فکرها و واکنش شخصیت داستان نسبت به محیط اطرافش و سیر اندیشه و ناخودآگاه او آشنا می‌کند.
- برخوانی
پانویس
- ↑ شریفی، فرهنگ ادبیات فارسی، ۴۳۲.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ میر صادقی، جمال (شهریور و مهر ۱۳۸۴). «نقد داستان: تفسیر داستان دلهره». نشریه کلک - شماره 156.
منابع
- شریفی، محمد (۱۳۸۷). محمدرضا جعفری، ویراستار. فرهنگ ادبیات فارسی. تهران: فرهنگ نشر نو و انتشارات معین. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۴۴۳-۴۱-۸.
- میر صادقی، جمال (شهریور و مهر ۱۳۸۴). «نقد داستان: تفسیر داستان دلهره». نشریه کلک - شماره ۱۵۶.