شیوه‌نامه شیکاگو

شیوه‌نامهٔ شیکاگو (به انگلیسی: The Chicago Manual of Style) شیوه‌نامه‌ای برای نوشتن رساله‌هاست و کاربردش بیشتر در علوم انسانی است. این شیوه‌نامه انعطاف زیادی در شیوهٔ یادکرد منابع می‌دارد. طبق این شیوه‌نامه یادکرد منابع بر دو اسلوب کلی می‌تواند بود: شیوهٔ نویسنده-تاریخ و شیوهٔ پانویس/پاورقی-کتاب‌شناسی. هنگامی که بی‌اشاره به جزئیات از شیوهٔ یادکرد شیکاگو یاد می‌شود، معمولاً منظور شقّ دوم است؛ یعنی پانویس-کتاب‌شناسی.

در اسلوب پانویس-کتاب‌شناسی، یادکرد منابع در پانویس است و پانویس‌ها با شماره مشخص می‌شود. می‌توان در پایان رساله، فهرستی الفبایی از مآخذ ذکر کرد (بخش «کتاب‌شناسی»)؛ اما اجباری نیست؛ به‌شرطی که یادکرد منابع در پانویس‌ها کامل و دقیق باشد. از سوی دیگر می‌توان در یادکرد منابع از کوته‌نوشت‌ها و خلاصه‌نویسی سود جست. در این صورت ذکر کامل فهرست منابع و مآخذ اجباری‌است.

در اسلوب دیگر (نویسنده-تاریخ) یادکرد منابع در متن اصلی نوشتار و داخل پرانتز است و به‌طور عادی به نام نویسنده و سال چاپ اثر اشارت می‌رود. نمونه:

زبان فارسی از زبان‌های هندواروپایی‌است (خانلری ۱۳۶۰).

در پایان نوشتار فهرست «آثار یادکرده» یا «مراجع» آورده می‌شود.

جستارهای وابسته

• شیوه ام‌ال‌آ
• شیوه‌نامهٔ انجمن روان‌شناختی آمریکایی
• شیوه‌نامهٔ ونکوور

منابع

• Fowler, H.R. , Aron, J.E. McArthur, M. , etal.The Little Brown Handbook. Second Canadian Edition. Adison-Wesley. 1998 ISBN 0-673-52538-4
• The Chicago Manual of Style (به انگلیسی) (15th ed ed.), The University of Chicago Press, 2003 {{citation}}: |edition= has extra text (help)

پیوند به بیرون

• شیوه‌نامهٔ شیکاگو برخط
• نسخهٔ شانزدهم شیوه‌نامهٔ شیکاگو
• خلاصه‌ای بر شیوه‌نامهٔ شیکاگو با پانویس و/یا پی‌نویس
• شیوه‌نامهٔ شیکاگو با پانویس و/یا پی‌نویس