میرزا عباس دیری

میرزا عباس دیّری شاعر اهل ایران بود.

عباس دیری فرزند میرزا محمد دیری در پاییز سال 1307 خورشیدی در دیر در استان بوشهر در خانواده ای نیکنام و معروف چشم به جهان گشود.از آوان جوانی استعداد و ذوقی سر شار از خود نشان می داد به مردم مهر می ورزید و خود را برای خدمت به آنان آماده می ساخت به هر وسیله و از هر راهی که می شناخت و می توانست به قلم یا به قدم.از کودکی دارای هوش و ذکاوتی ویژه بوده است.در سنین سه و چهار سالگی از ذوق و ابتکار سازندگی برخوردار بود بطوری که در همان کودکی پدرش به او می گفت شاعر و همین که به مدرسه رفت این استعداد و قریحه بیشتر تجلی کرد و بارور شد.

دیری در خردادماه سال 1345 خورشیدی در جوانی دیده از جهان ناپایدار فرو بست و با این مرگ نبهنگام و زودرس دسوتان و شهروندان خود را در بهت و اندوهی ژرف فرو برد.

از اشعار او که بر سنگ مزارش نقش بسته‌است:

ز راهی دورم و تشویش دارم		که راهی دورتر در پیش دارم
به من ای همنشینان دل مبندید		که من ایمان به مرگ خویش دارم
دریغا از گذشت روزگارم		دریغا جلوه کار انتظارم
جوانی رفت و گل پژمرد و نشکفت		یکی غنچه در ایام بهارم

منابع

• شروه سرایی در جنوب ایران، علی باباچاهی، نشر: مرکز فرهنگی و هنری اقبال لاهوری، چاپ اول (۱۳۶۸).
• شرح حال شعرای دشتستان بزرگ، هیبت‌الله مالکی، چاپ رودکی، چاپ اول (۱۳۶۹).