معادله گرونوالد–وینستین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

در شیمی فیزیک آلی، معادله گرونوالد–وینستین(به انگلیسی: Grunwald–Winstein equation) یک رابطه انرژی آزاد خطی بین ثابت‌های سرعت نسبی و قدرت یونش سیستم‌های حلالی مختلف است که اثر حلال را به‌عنوان هسته‌دوست بر بسترهای مختلف توصیف می‌کند. این معادله نخستین بار توسط ارنست گرونوالد و سائول وینستین در سال ۱۹۴۸ ابداع شد که می‌توان آن را به شکل زیر نوشت:[۱][۲]

که در آن kx, sol و kx, 80% EtOH ثابت سرعت حلال‌کافت برای یک ترکیب خاص در سیستم‌های مختلف حلال و در حلال مرجع، ۸۰ درصد اتانول در آب، هستند. پارامتر m پارامتری است که حساسیت سرعت حلال‌کافت را با توجه به Y، میزان قدرت یونش حلال، اندازه‌گیری می‌کند.[۳]

همچنین ببینید[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. Eric Anslyn, E. ; Dougherty, D. A. Modern Physical Organic Chemistry; University Science Books, 2006, p 456.
  2. Catalán, Javier; Díaz, Cristina; García-Blanco, Francisco (1999). "Correlation of Solvolysis Rates 50 Years Later". The Journal of Organic Chemistry. 64 (17): 6512–6514. doi:10.1021/jo990588w.
  3. Fainberg, A.H.; Winstein,S. (1956). "Correlation of Solvolysis Rate III. t-Butyl Chloride In a Wide Range of Solvent Mixtures". J. Am. Chem. Soc. 78 (12): 2770. doi:10.1021/ja01593a033.