فورد تری‌موتور

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
تری‌موتور
Experimental Aircraft Association (EAA) Ford 4-AT-E Trimotor (2014)
کاربری هواپیماهای ترابری
تولیدکننده Stout Metal Airplane Division of the Ford Motor Company
طراح William Bushnell Stout
نخستین پرواز ۱۱ ژوئن ۱۹۲۶
معرفی‌شده در ۱۹۲۶
وضعیت Limited excursion service
کاربر اصلی حدود ۱۰۰ شرکت هواپیمایی
سپاه هوایی نیروی زمینی ایالات متحده
نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا
نیروی هوایی سلطنتی کانادا
تعداد ساخته‌شده ۱۹۹
گونه‌ها Stout Bushmaster 2000

فورد تری‌موتور یک هواپیمای ترابری سه‌موتوره آمریکایی است. تولید آن در سال ۱۹۲۵ توسط شرکت‌های هنری فورد آغاز شد و در ۷ ژوئن ۱۹۳۳ به پایان رسید. در مجموع ۱۹۹ دستگاه فورد تری‌موتور ساخته شد.[۱] این هواپیما برای بازار هوانوردی غیرنظامی طراحی شده بود، اما در واحدهای نظامی نیز مورد استفاده قرار گرفت.

مشخصات فنی[ویرایش]

داده‌ها از Flight International 14 November 1930[۲]

ویژگی‌های کلی

  • خدمه: 3 (pilot, co-pilot, flight attendant)
  • ظرفیت: 11 passengers
  • طول: ۴۹ فوت ۱۰ اینچ (۱۵٫۱۹ متر)
  • پهنای بال: ۷۴ فوت ۰ اینچ (۲۲٫۵۶ متر)
  • ارتفاع: ۱۱ فوت ۹ اینچ (۳٫۵۸ متر)
  • طول کابین: ۱۶ فوت ۳ اینچ (۵ متر)
  • عرض کابین (متوسط): ۴ فوت ۶ اینچ (۱ متر)
  • ارتفاع کابین (متوسط): ۶ فوت ۰ اینچ (۲ متر)
  • حجم کابین: ۴۶۱ فوت مکعب (۱۳ متر مکعب)
  • وزن خالی: ۶٬۵۰۰ پوند (۲٬۹۴۸ کیلوگرم)
  • وزن ناخالص: ۱۰٬۱۳۰ پوند (۴٬۵۹۵ کیلوگرم)
  • ظرفیت سوخت: ۲۳۱ گالون آمریکایی (۱۹۲ گالون بریتانیایی؛ ۸۷۴ لیتر)
  • ظرفیت روغن: ۲۴ گالون آمریکایی (۲۰ گالون بریتانیایی؛ ۹۱ لیتر)
  • پیشرانه هواگرد: 3 عدد 9-cylinder air-cooled radial piston engines Wright J-6-9 Whirlwind،‏ ۳۰۰ اسب بخار (۲۲۰ کیلووات) در هر موتور for take-off
  • ملخ‌ها: 2-bladed fixed-pitch propellers

عملکرد

  • حداکثر سرعت: ۱۳۲ مایل بر ساعت (۲۱۲ کیلومتر بر ساعت؛ ۱۱۵ گره)
  • سرعت کروز: ۱۰۷ مایل بر ساعت (۱۷۲ کیلومتر بر ساعت؛ ۹۳ گره) at 1,700 rpm
  • سرعت واماندگی: ۵۷ مایل بر ساعت (۹۲ کیلومتر بر ساعت؛ ۵۰ گره)
  • بُرد: ۵۷۰ مایل (۴۹۵ مایل دریایی؛ ۹۱۷ کیلومتر)
  • حداكثر ارتفاع: ۱۶٬۵۰۰ فوت (۵٬۰۰۰ متر)
  • سقف پرواز مطلق: ۱۸٬۶۰۰ فوت (۵٬۶۶۹ متر)
  • سقف پرواز مطلق با دو موتور: ۷٬۱۰۰ فوت (۲٬۱۶۴ متر)
  • نرخ صعود: ۹۲۰ فوت بر دقیقه (۴٫۷ متر بر ثانیه)
  • زمان اوج‌گیری: ۷٬۲۰۰ فوت (۲٬۱۹۵ متر) in 10 minutes

همچنین ببینید[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. Herrick, Greg A. "The Amazing Story of America's Oldest Flying Airliner" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2017-06-28. Retrieved 2019-04-04. fordtri-motor.com, Yellowstone Aviation, Inc (Jackson, Wyoming), 2004. Retrieved: April 4, 2019.
  2. "Ford Three-Engined Monoplanes : Two Types Described". Flight. XXII. No. 46. (1142): 1233–1237. 14 November 1930. Archived from the original (pdf) on 2018-04-17.

کتابشناسی - فهرست کتب[ویرایش]

جهت مطالعه[ویرایش]

  • Lee, John G. (Summer 2014). "Early Days of the Ford Trimotor: Recollections of a Participant". AAHS Journal. American Aviation Historical Society. 59 (52): 128–134.
  • Towle, Tom (Summer 2014). "Designing the Ford Trimotor". AAHS Journal. American Aviation Historical Society. 59 (52): 122–127.
  • Weiss, David A. The Saga of the Tin Goose: The Story of the Ford Trimotor. Brooklyn, New York: Cumberland Enterprises, Incorporated, 1996. شابک ‎۰−۹۶۳۴۲۹۹−۲−۲ISBN 0-9634299-2-2.
  • Litwak, Jerry: 'Skinning a Tin Goose ... the hard way'. Pages 251 and 252 of 'Air International' magazine, May, 1978 describe the rebuilding of Scenic Airway's Tin Goose 5AT, owned by John Seibold, after it groundlooped in Nevada on February 6, 1977. Per the article, it was supposedly ready to fly again by late 1978.

پیوند به بیرون[ویرایش]