غارهای بارابار
 ورودی کنده‌کاری معروف غار لوماس ریشی, در حدود ۲۵۰ سال قبل از میلاد مسیح | |
  موقعیت در ایالت بیهار، هند  غارهای بارابار (بیهار) | |
| نام دیگر | Barābar, Satgharva, Satgharwa |
|---|---|
| موقعیت | بخش جهان‌آباد، ایالت بیهار، هند |
| مختصات | ۲۵°۰۰′۱۸″شمالی ۸۵°۰۳′۴۷″شرقی / ۲۵٫۰۰۵°شمالی ۸۵٫۰۶۳°شرقی |
| نوع | غار |
| بخشی از | تپه‌های بارابار و ناگارجونی |
| تاریخ | |
| ساخته‌شده | ۳۲۲–۱۸۵ قبل از میلاد مسیح |
غارهای تپه بارابار (به انگلیسی: Barabar Hill Caves) (هندی बराबर، Barābar) قدیمی‌ترین غارهای صخره‌ای در هند هستند که قدمت آن به امپراتوری مائوریا (۳۲۲–۱۸۵ قبل از میلاد مسیح) برمی‌گردد، برخی از آنها همراه با کتیبه‌های آشوکانی هستند و در ناحیه مکدامپور در بخش جهان‌آباد، ایالت بیهار، هند و در فاصله ۲۴ کیلومتر (۱۵ مایل) از سمت شمال گایا واقع شده‌اند.
این غارها در تپه‌های دوقلوی بارابار (چهار غار) و ناگارجونی (سه غار) قرار دارند. غارهای به فاصله دور ۱٫۶ کیلومتر (۰٫۹۹ مایل) - تپه ناگارجونی گاهی اوقات به عنوان غارهای ناگارجونی شناخته می‌شود. این تالارهای صخره‌ای دارای کتیبه‌های وقفی به نام «پادشاه پیاداسی» برای مجموعه غارهای بارابار و «دوانامپیا داساراتا» برای مجموعه غارهای ناگارجونی هستند که گمان می‌رود قدمت آن به قرن سوم پیش از میلاد در دوره مائوریا برمی‌گردد و به ترتیب با آشوکا (دوران سلطنت۲۷۳–۲۳۲ قبل از میلاد) و نوه‌اش داشاراتا مائوریا مطابقت دارد. [۱] [۲][۳]
تندیسی که ورودی غار لوماس ریشی را در بر گرفته، قدیمی‌ترین شکل اوجی موجود از "طاق چایتیا" یا چاندراشالا است که برای قرن‌ها یکی از ویژگی‌های مهم معماری صخره‌ای هندی و تزئینات تندیسی بود. این فرم به وضوح یک بازتولید در سنگ ساختمان‌ها در چوب و سایر مواد گیاهی بود. [۱] [۲]
این غارها توسط مرتاضان فرقه آجیویکا استفاده می‌شد، [۱] که توسط مکخالی گوسالا (Makkhali Gosala)، یک گوتاما بودا امروزی، بنیانگذار بودیسم، و مهاویرا، آخرین و بیست و چهارمین تیرتانکارای جینیسم تأسیس شد. آجیویکاها شباهت‌های زیادی با بودیسم و همچنین جینیسم داشتند. همچنین چندین تندیس صخره‌تراشی بودایی و تندیس‌های هندو و کتیبه‌های مربوط به دوره‌های اواخر در این محوطه وجود دارد.
بیشتر غارهای بارابار از دو تالار تشکیل شده‌اند که به‌طور کامل از گرانیت تراشیده شده‌اند، با سطح داخلی بسیار صیقلی، «پولیش مائوریان» که روی تندیس‌ها نیز یافت می‌شود، و جلوه‌های بازتابی هیجان‌انگیز دارد. [۲]
این غارها – با عنوان تخیلی مارابار – در کتاب گذری به هند نوشته نویسنده انگلیسی ادوارد مورگان فورستر نشان داده شده است.[۴]
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ Harle 1994.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ Michell 1989.
- ↑ "Sculptured doorway, Lomas Rishi cave, Barabar, Gya". www.bl.uk (به انگلیسی). Retrieved 11 May 2017.
- ↑ Bradshaw, David (12 April 2007). The Cambridge Companion to E. M. Forster. Cambridge University Press. pp. 188–. ISBN 978-0-521-83475-9.
برای مطالعه بیشتر
[ویرایش]- Raymond, Allchin; Erdosy, George (1995). The Archaeology of Early Historic South Asia: The Emergence of Cities and States. Cambridge University Press. p. 247. ISBN 9780521376952.
پیوند به بیرون
[ویرایش]- Detailed notes on the Barabar Caves and its use as Marabar Caves in E. M. Forster's A Passage to India
- Barabar Caves and Nagarjuni Caves, description by Wondermondo