سنجش از دور در باستان شناسی
تکنیک‌های سنجش از دور در باستان‌شناسی جزئی مهم و در حال پیشرفت از مجموعه ابزار فنی و روش‌شناختی موجود در تحقیقات باستان‌شناسی هستند.[۱] استفاده از تکنیک‌های سنجش از دور به باستان‌شناسان اجازه می‌دهد تا داده‌های منحصربه‌فردی را کشف کنند که با استفاده از تکنیک‌های سنتی کاوش‌های باستان‌شناسی غیرقابل دستیابی هستند.
تکنیک‌های عمومی[ویرایش]
روش‌های سنجش از دور که در تحقیقات باستان‌شناسی به کار می‌روند عبارتند از:
- تصویربرداری هوایی، پهپاد و ماهواره ای
- عکاسی هوایی
- سنسورهای چند طیفی و فراطیفی
- اسکنر چندطیفی مادون قرمز حرارتی (TIMS)
- عکاسی فروسرخ (CIR)
- رادار مایکروویو
- تصویربرداری ماهواره ای
- عکاسی هوایی
برای تصویربرداری باستان‌شناسی از روش‌های ژئوفیزیک زمینی مانند رادار زمین‌نفوذ و مغناطیس‌سنجی نیز استفاده می‌شود. اگرچه این‌ها گاهی به عنوان سنجش از دور طبقه‌بندی می‌شوند، اما معمولاً به عنوان رشته‌ای جداگانه در نظر گرفته می‌شوند.
منابع[ویرایش]
- ↑ Rindfuss, Ronald R and Stern, Paul C. Linking Remote Sensing and Social Science: The Need and the New Challenges.People and Pixels: Linking Remote Sensing and Social Science.National Academy Press. Washington D.C.1998. ,
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Remote sensing in archaeology». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۵ ژوئن ۲۰۲۳.
| زیستشناسی |
|  | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| محیطزیست | ||||||
| جامعه | ||||||
| فناوری |
| |||||