سبک‌های شعر کهن فارسی

سبک‌های شعر کهن فارسی، عنوانی است که به تقسیم‌بندی شعر کهن فارسی توسط ملک الشعرا بهار اشار دارد. سبک در ادبیات عبارت است از روش و شیوه‌ای خاص که گوینده یا نویسنده، ادراک و احساس خود را با آن بیان می‌کند. سیروس شمیسا که خود نیز به سبک‌شناسی شعر و نثر ایران پرداخته است و کتاب‌هایی نیر در این زمینه به چاپ رسانده‌است بر این باور است این بهار بوده است که برای نخستین بار فن سبک‌شناسی را در ایران پایه گذاشته و کتاب «سبک‌شناسی یا تاریخ تطور نثر فارسی» یا همان سبک‌شناسی معروف نثر را نگاشته است. ظاهراً بهار نخستین کسی است که واژهٔ سبک را در شعر آورده‌است و شاعران پیش از او در این مورد از واژه‌هایی چون «طراز» و «طریق» و «شیوه» و امثال این‌ها استفاده می‌کردند.

طبقه‌بندی شعر کهن فارسی بر پایهٔ سبک

نام‌گذاری این تقسیم‌بندی فاقد پایهٔ علمی معتبر است و در آن تنها به جنبهٔ مکانی آن توجه شده‌است و بر اساس بسیار بودن سرایندگان سبکی خاص در منطقه‌ای خاص می‌باشد.

1. سبک خراسانی (ترکستانی یا سامانی)
2. سبک عراقی
3. سبک هندی
4. سبک بازگشت ادبی

منابع

• سید حسینی، رضا. مکتبهای ادبی. نیل، تهران، ۱۳۳۷. 
• شمیسا، سیروس. ملاحظات سبک شناسانه بهار در دیوان. پیک نور. پاییز 1383.[۱] پایگاه اطلاعات علمی
• احمدی گیوی، حسن، ودیگران. زبان و نگارش فارسی. س. م. ت، زمستان ۱۳۷۴.