زبان غربتی
| غربتی، کولی ایرانی، لیولی | |
|---|---|
| زبان بومی در | ایران، افغانستان، آسیای مرکزی، پاکستان |
شمار گویشوران | ؟ (بدون تاریخ) |
| گویش‌ها | غربتی افغانستانی
مگاتی
غربتی شیراز
عربی
آدورگاری
چیستونگی
|
| کدهای زبان | |
| ایزو ۳–۶۳۹ | هیچ کدام (mis) |
| گلاتولوگ | pers1247[۱] |
زبان غربتی یا در اصل رومانی ایرانی به زبان‌های رمزی مختلفی گفته می‌شود که توسط غربت‌ها که به آن‌ها «کولی‌های ایرانی» یا «کولی‌های آسیای میانه» نیز می‌گویند، صحبت می‌شود. هیچ دلیلی دال بر ارتباط تاریخی هیچ‌یک از این گروه‌ها با قوم رومایی یا دومری وجود ندارد، به جز این که برخی از چند واژه استفاده می‌کنند که ظاهراً منشأ دومری دارد.
غربتی‌های افغانستان با با غربتی‌های ایران یکسان نیستند اما ارتباط نزدیکی با هم دارند. مبنای زبان آن‌ها فارسی محلی است و بسیاری از واژه‌ها با دستکاری آوایی غیرقابل درک هستند و همچنین تعداد زیادی اصطلاحات سامی (آرامی و عبری و همچنین عربی) نیز در آن‌ها یافت می‌شود.
منابع[ویرایش]
- ↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Persian-Indic". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
{{cite book}}: Invalid|display-editors=4(help)