خوش‌روانی
خوش‌روانی یا یودیمونیا[۱] (به یونانی: εὐδαιμονία) در فلسفه به معنی دارا بودن یک روان خرسند، سالم و شاد و غنی است. در فلسفه اخلاق، خوش‌روانی به کردارهای درستی اشاره دارد که رفاه روحی-روانی شخص را در پی دارند.
ریشه‌شناسی واژه[ویرایش]
اِودایمونیا که از کلمات ِ یونانی ِ ("εὐ") به معنی ("خوش") و ("δαίμων") به معنی (" روان") تشکیل شده‌است. این یک مفهوم مرکزی در اخلاق ارسطو و فلسفه سیاسی است، که اغلب به عنوان "فضیلت" یا "تعالی" یا به عنوان "حکمت عملی یا اخلاقی" ترجمه شده‌است.[۲] در آثار ارسطو، خوش‌روانی (بر اساس سنت یونانی کهن تر) به عنوان اصطلاحی برای بالاترین مرتبه تعالی برای انسان استفاده می‌شود و بنابراین آن هدف فلسفه عملی، از جمله اخلاق و فلسفه سیاسی است، با در نظر گرفتن (و همچنین تجربه) آنچه در واقعیت است و چگونه می‌توان آن را به دست آورد.
تعریف[ویرایش]
تعاریف، فرهنگ لغات و اصطلاحات فلسفی یونانی وجود دارد که به افلاطون نسبت داده شده‌است. بر این باور توسط پژوهشگران مدرن و پیروان بلا واسطه وی تعریفی که از خوش‌روانی بشرح زیر داده شده‌است: صفات خوب متشکل از تمام خوبی ها؛ توانایی‌ای که برای دارا بودن یک زندگی خوب کفایت می‌کند؛ کمال احترام به فضیلت؛ منابع کافی برای زندگی یک موجود زنده.
منابع[ویرایش]
- اخلاق نیکوماخوس، مترجم: محمد حسن لطفی، ناشر:طرح نو، تهران ۱۳۸۵.
