پرش به محتوا

خوش‌روانی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

شادمانی یا یودایمونیا[۱] (به یونانی: εὐδαιμονία) در فلسفه به معنی دارا بودن یک روان خرسند، سالم و شاد و غنی است. در فلسفه اخلاق، خوش‌روانی به کردارهای درستی اشاره دارد که رفاه روحی-روانی شخص را در پی دارند.

ریشه‌شناسی واژه

[ویرایش]

یودایمونیا که از واژه‌های یونانیِ εὐ به معنی «خوش» و δαίμων به معنی «روان» تشکیل شده‌است. این یک مفهوم مرکزی در اخلاق ارسطو و فلسفه سیاسی است که اغلب به عنوان «فضیلت» یا «تعالی» یا به عنوان «حکمت عملی یا اخلاقی» ترجمه شده‌است.[۲] در آثار ارسطو، خوش‌روانی (بر اساس سنت یونانی کهن تر) به عنوان اصطلاحی برای بالاترین مرتبه تعالی برای انسان استفاده می‌شود و بنابراین آن هدف فلسفه عملی، از جمله اخلاق و فلسفه سیاسی است، با در نظر گرفتن (و همچنین تجربه) آنچه در واقعیت است و چگونه می‌توان آن را به دست آورد.

تعریف

[ویرایش]

تعاریف، فرهنگ لغات و اصطلاحات فلسفی یونانی وجود دارد که به افلاطون نسبت داده شده‌است. بر این باور توسط پژوهشگران مدرن و پیروان بلا واسطه وی تعریفی که از خوش‌روانی بشرح زیر داده شده‌است: صفات خوب متشکل از تمام خوبی ها؛ توانایی‌ای که برای دارا بودن یک زندگی خوب کفایت می‌کند؛ کمال احترام به فضیلت؛ منابع کافی برای زندگی یک موجود زنده.

منابع

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. Daniel N. Robinson. (1999). Aristotle's Psychology. Published by Daniel N. Robinson.
  2. Rosalind Hursthouse. "Virtue Ethics". Stanford Encyclopedia of Philosophy.

پیوند به بیرون

[ویرایش]