پرش به محتوا

حسگر مغناطیسی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

حسگر مغناطیسی از آهنربای دائمی یا آهنربای الکتریکی تولید شده از جریان AC (برق متناوب) و DC (برق مستقیم) استفاده می‌کند. حسگرهای مغناطیسی به‌طور کلی با توجه به میدان مغناطیسی عمل می‌کنند و ویژگی‌های آن‌ها تحت تأثیر میدان مغناطیسی تغییر می‌کند. از ویژگی‌های این حسگرها غیر تماسی بودن (به انگلیسی: Non contact) آنهاست به این معنی که در آن‌ها هیچ اتصال مکانیکی میان قسمت‌های متحرک و قسمت‌های ثابت وجود ندارد. این خاصیت منجر به افزایش طول عمر آن‌ها می‌شود.
از روش‌های ایجاد این نوع حسگر می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • خازنی
  • نوری
  • لیزری
  • پیزوالکتریک
  • القایی
  • مغناطیسی

حسگرهای مغناطیسی بر مبنای رنج میدان اعمالی به صورت زیر تقسیم‌بندی می‌شوند:

  • Low field: کمتر از ۱mG
  • Medium field: ما بین ۱mG و ۱۰G
  • High field: بالاتر از ۱۰G[۱]

حسگرهای القایی

[ویرایش]

حسگررهای القایی نوع AC

[ویرایش]

حسگرهای القایی نوع DC

[ویرایش]

فلوکس گیت (Fluxgate) SQUID (دستگاه تداخل کوانتومی ابررسانا) GmI مغناطیس سنج های Optical magnetometry سنسورهای نوری

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. G نماد گاؤس است.