ترکهای بلغارستان
| مناطق با جمعیت چشمگیر | |
|---|---|
 بلغارستان | ۵۸۸٬۳۱۸ (۲۰۱۱ سرشماری)[۱] |
 ترکیه | ۳۲۶٬۰۰۰ دارای تابعیت بلغاری - ۴۸۰٬۸۱۷ متولد بلغارستان[۲] |
 بریتانیا | ۱۲٬۰۰۰[۳] |
 هلند | ۱۰٬۰۰۰ - ۳۰٬۰۰۰[۴][۵] |
 بلژیک | Some thousands including ۲٬۶۲۰ in گنت[۶] |
 جمهوری ترک قبرس شمالی | ۲٬۰۰۰ - ۱۰٬۰۰۰[۷][۸] |
 سوئد | over 300 just in Värö[۹] |
| زبانها | |
| ترکی • بلغاری | |
| دین | |
| اسلام | |
ترکها در بلغارستان, یا ترکان بلغاری (ترکی استانبولی: Bulgaristan Türkleri، بلغارستان تركلری) بزرگترین اقلیت قومی در بلغارستان هستند. آنها بیشتر در شمال شرق و جنوب کشور متمرکزند.
جستارهای وابسته
[ویرایش]تاریخ
ترکان موجود در بلغارستان از نسل اوغوزها و کیپچاکها هستند. ترکان اوغوز، ترکان مهاجری هستند که از طریق آناتولی و عمدتاً در دوره عثمانی به آن منطقه آمدهاند. ترکان کیپچاک نیز بهعنوان پروتو-بلغارها به این منطقه وارد شدهاند.[۱۰]
تنش میان بلغارستان و عثمانی از اوایل دهه ۱۹۰۰ افزایش یافت و پس از جنگ اول بالکان، نژادپرستی بروز کرد. پس از به قدرت رسیدن حزب کمونیست بلغارستان در سال ۱۹۴۴، فشارها بر اقلیت ترک در سال ۱۹۵۱ به شدت افزایش یافت. با تصویب “تصمیم ملت واحده (ادینا ناتسیا)” در سال ۱۹۵۶، این موضوع مطرح شد که اقلیت ترک با مردم بلغارستان ادغام نشده و هدف از این تصمیم، تشویق اقلیتها به پذیرش نامهای بلغاری و زندگی بر اساس آداب و رسوم بلغاری بود. طی این زمان، با انجام مهاجرتهایی، جمعیت اقلیت ترک بهطور قابل توجهی کاهش یافت و جمعیت باقیمانده تحت فشارها برای همگنسازی قرار گرفت.
در دسامبر ۱۹۸۴ با اجرای یک کمپین به نام “فرایند تجدید حیات” (یا “احیاء”)، فشارها به سطح جدیدی رسید. به روستاهایی که ترکها بهطور متراکم در آنجا زندگی میکردند، حملات ناگهانی انجام شد. در این حملات تلاش شد که نامهای ترکها به زور تغییر کند. همچنین، ممنوعیت صحبت کردن به زبان مادری، تعطیلی معابد و محدودیتهای دیگری در برگزاری مراسم مذهبی مانند عزاداری یا ختنه، منجر به نقض حقوق بشر زیادی شد. اقلیت ترک به این فشارها مقاومت کرد، اما در بسیاری از روستاهای ترک با شکنجه، نامهای بلغاری به زور به شهروندان داده شد.
با افزایش فشارها و نقض حقوق بشر، مقاومت اقلیت ترک نیز شدت گرفت. بزرگترین و شنیدنیترین مقاومت در تاریخ ۲۴ دسامبر ۱۹۸۴ در شهرستان سوتکسی در منطقه ایگردیره استان کرازالی رخ داد. هزاران نفر از روستاهای اطراف به این تجمع پیوستند و اقداماتی گسترده علیه این نقض حقوق بشر برگزار کردند. واکنش شدید نظامی و پلیس به این اقدامات مسالمتآمیز منجر به زخمی شدن دهها ترک شد. با گزارش این رویدادها در رسانهها، اعتراضات در دیگر مناطق بلغارستان نیز افزایش یافت. همچنین در همین روزها، در شهرستانهای کیلی و مستانلی کرازالی نیز اعتراضاتی برگزار شد. در حوادث شهرستان کیلی، نوزاد ۱۸ ماههای به نام ترکان، جان خود را از دست داد. پس از آن، اعتراضات به دیگر شهرهای بلغارستان نیز گسترش یافت و اقلیت ترک تلاش کرد صدای خود را به گوش برساند.
حکومت در مقابل این رویدادها که به شدت در حال افزایش بودند، بیپناه شد و در تاریخ ۲۷ دسامبر ۱۹۸۴، نوجوانان و روشنفکرانی که در این رویدادها نقش داشتند را بازداشت کرد. در این بازداشتها تعداد زیادی ترک به کمپ بلنه منتقل شدند. در کمپ بلنه، روشنفکران زندانی تحت انواع شکنجهها قرار گرفتند. آنها فشارهایی را برای کنار گذاشتن نامهای ترکی و پذیرش اتهامات بیاساس که به آنها نسبت داده شده بود، تجربه کردند.
پس از آنکه این رویدادها به خارج از بلغارستان انتقال یافت و به افکار عمومی اروپا رسید، کمپ بلنه در سال ۱۹۸۷ بسته شد. روشنفکران به مناطق مختلف بلغارستان تبعید شدند.
نتیجه فشارها که تا سال ۱۹۸۹ ادامه داشت، حکومت به ترکها اعلام کرد که آنها را اخراج خواهد کرد. پس از این رویداد و با دخالت تورگوت اوزال، نخستوزیر وقت ترکیه، درهای مرزهای جمهوری ترکیه به روی پناهندگان ترک باز شد. این مهاجرت در سال ۱۹۸۹ بهعنوان بزرگترین مهاجرت پس از جنگ جهانی دوم در اروپا ثبت شد. در دورههای ژوئن، ژوئیه و آگوست ۱۹۸۹، که مهاجرت به شدت افزایش یافته بود، در یک سال ۳۴۵ هزار و ۹۶۰ نفر به ترکیه مهاجرت کردند و این رقم تا پایان سال ۱۹۹۰ به ۳۶۰ هزار نفر رسید.
بیشتر ترکهایی که کشور را ترک کردند، به ویژه به ترکیه و کشورهای مختلف اروپایی مهاجرت کردند، اما این تراژدی را فراموش نکردند. مراسمهای یادبود که هر سال در تاریخ ۲۴ دسامبر در شهرستان سوتکسی در منطقه ایگردیره انجام میشود، یکی از نشانههای این یادآوری است.
پس از سقوط رژیم ژیوکوف که باعث مهاجرت بیش از ۳۰۰ هزار نفر از ترکهای بلغارستان شد، دولت جدید بلغارستان در تاریخ ۲۹ دسامبر ۱۹۸۹ حق نامگذاری به زبان ترکی، حق عبادت و حق صحبت به زبان ترکی را برای ترکهای بلغارستان به رسمیت شناخت.
در آوریل ۲۰۱۲، پارلمان بلغارستان عمل اجباری شدن ترکها در سالهای ۱۹۸۷ تا ۱۹۸۹ را محکوم کرد.
منابع
[ویرایش]- ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانیشده از اصلی در ۲ ژوئن ۲۰۱۲. دریافتشده در ۱۳ ژوئن ۲۰۱۳.
- ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانیشده از اصلی در ۱۶ مه ۲۰۱۹. دریافتشده در ۱۳ ژوئن ۲۰۱۳.
- ↑ Ivanov, Zhivko (2007), "Economic Satisfaction and Nostalgic Laments: The Language of Bulgarian Economic Migrants After 1989 in Websites and Electronic Fora", in Gupta, Suman; Omoniyi, Tope (eds.), The Cultures of Economic Migration: International Perspectives, Ashgate Publishing, ISBN 0-7546-7070-8
- ↑ [۱]"Turkish Bulgarians fastest-growing group of immigrants in The Netherlands", accessed 30.1.2010
- ↑ [۲]"Nieuwe Turk is Bulgaar" accessed 30.1.2010
- ↑ [۳][پیوند مرده] SLiNer, January 2009
- ↑ [۴] بایگانیشده در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine Хиляди български турци не успяха да дадат своя вот в Кипър, за което много истински българи са благодарни.
- ↑ [۵] بایگانیشده در ۱۳ دسامبر ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine ۱۰ ۰۰۰ наши сънародници в “несъществуващата страна”.
- ↑ http://hn.se/nyheter/varberg/1.664516-20-ar-sedan-bulgarienturkarna-kom/
- ↑ "Bulgaristan Türkleri". Vikipedi (به ترکی استانبولی). 2025-03-01.