بریتومارت فری آمورت را رهایی می‌دهد

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
بریتومارت فری آمورت را رهایی می‌دهد
زن مسلح و زره پوش، نجات یک زن نیمه برهنه از دست مردی وحشی و زیر پا گذاشتن کتابی آغشته به خون
هنرمندویلیام اتی
سال۱۸۳۳
گونههنر برهنگی
موادرنگ روغن روی کرباس
موضوعیک صحنه از کتاب سوم The Faerie Queene
ابعاد
۹۰٫۸ cm × ۶۶ cm (۳۵٫۷ اینچ × ۲۶ اینچ)
مکانتیت، لندن
شمارهٔ داده‌نامهT00199
وبگاه

بریتومارت فری آمورت را رهایی می‌دهد، (به انگلیسی: Britomart Redeems Faire Amoret) یک نقاشی رنگ روغن بر روی بوم اثر هنرمند انگلیسی ویلیام اِتی است که برای اولین بار در سال ۱۸۸۳ به نمایش گذاشته شد و اکنون در موزه تیت بریتانیا قرار دارد. هدف این اثر نمایش افتخار و عفت است و یک صحنه از اثر «ملکه پریان» ادموند اسپنسر را به تصویر می‌کشد که در آن جنگجوی زن بریتومارت [الف] جادوگر شرور بوسیران را به قتل می‌رساند و زن زیبای آمورت را از بند او آزاد می‌کند. در شعر اصلی اسپنسر، آمورت تا زمان نجاتش شکنجه و مثله شده بود، اما اتی از نمایش خشونت متنفر بود و او را سالم به تصویر کشید.

اگرچه نقاشی «بریتومارت فری آمورت را رهایی می‌دهد» نمایش تصویری از یک آیین غیرمعمول، مرگ خشونت‌آمیز، زنی نیمه برهنه و به‌طور محسوس شکنجه شدید جنسی بود، اما در نخستین نمایش در سال ۱۸۸۳، بدون هیچ اختلافی پذیرفته شد و مورد استقبال منتقدان قرار گرفت. اتی این اثر را در سال ۱۸۸۳ به یک مجموعه‌دار خصوصی فروخت و سپس از دست چندین مالک دیگر گذشت تا وارد مجموعه نگارخانه هنر لیدی لیور شود. در سال ۱۹۵۸، توسط گالری تیت خریداری شد و اکنون در مجموعه موزه تیت بریتانیا قرار دارد.

زمینه[ویرایش]

Woman removing her clothing while two naked men watch
کاندولس، پادشاه لیدیه، همسر خود را پنهانی به ژیگس، یکی از وزیران خود، در حالی که او به رختخواب می‌رود نشان می‌دهد.(۱۸۳۰). در دهه ۱۸۳۰، اتی به دلیل استفاده از صحنه‌هایی از تاریخ، اساطیر و ادبیات به عنوان بهانه‌ای برای نقاشی چهره‌های برهنه شهرت پیدا کرد.

ویلیام اتی (۱۷۸۷–۱۸۴۹)، هفتمین پسر نانوا و آسیابانی اهل یورک بود.[۱] او از همان دوران کودکی نبوغ هنری خود را نشان داد،[۲] اما خانواده‌اش از نظر مالی متزلزل بودند و در سن ۱۲ سالگی مدرسه را رها کرد تا شاگرد چاپخانه‌ای در هال شود.[۳] پس از اتمام دوره کارآموزی هفت ساله خود در سن ۱۸ سالگی، با هدف تقلید از استادان قدیمی و تبدیل شدن به یک نقاش تاریخ،[۴] «با چند تکه مداد رنگی گچی» به لندن نقل مکان کرد.[۵] اتی در اوایل سال ۱۸۰۷ در مدارس آکادمی سلطنتی پذیرفته شد.[۶] پس از یک سال آموزش زیر نظر نقاش پرتره معروف توماس لارنس،[۷] اتی به آکادمی سلطنتی بازگشت و در کلاس زندگی (کلاس طراحی بدن انسان بر پایه مدل زنده) طراحی کرد و از نقاشی‌های دیگر کپی کرد.[۷][۸] در سال ۱۸۲۱ آکادمی سلطنتی یکی از آثار اتی را به نمایش گذاشت، ورود کلئوپاترا به کیلیکیا (همچنین به عنوان پیروزی کلئوپاترا شناخته می‌شود).[۹] این نقاشی بسیار مورد استقبال قرار گرفت و بسیاری از هنرمندان همکار اتی او را تحسین کردند. او در سال ۱۸۲۸ به عنوان یک آکادمیسین سلطنتی انتخاب شد و جان کانستبل را در این مقام شکست داد.[۱۰] او به دلیل توانایی‌اش در به تصویر کشیدن رنگ‌های گوشتی در نقاشی و به دلیل جذابیت در ایجاد کنتراست یا تضاد در رنگ پوست مورد احترام قرار گرفت.[۱۱]

پس از موفقیت کلئوپاترا، در دهه بعد، اتی سعی کرد موفقیت آن را با نقاشی چهره‌های برهنه در محیط‌های کتاب مقدس، ادبی و اسطوره‌ای تکرار کند.[۱۲] بین سالهای ۱۸۲۰ و ۱۸۲۹ اتی ۱۵ نقاشی را به نمایش گذاشت که ۱۴ تای آن فیگورهای برهنه را به تصویر کشیده‌اند.[۱۳][پانویس ۱] به این ترتیب اتی به عنوان اولین هنرمند انگلیسی به شمار می‌رفت که طراحی آثار برهنه را به عنوان یک شکل هنری جدی به تنهایی مورد بررسی قرار داد که می تواند هم از نظر زیبایی شناختی جذاب باشد و هم پیام‌های اخلاقی را ارائه دهد.[۱۵] با این که برخی آثار برهنه هنرمندان خارجی در مجموعه‌های خصوصی انگلستان وجود داشت، اما انگلستان هیچ قانونی برای نقاشی برهنه نداشت و نمایش و توزیع آثار برهنه برای عموم از زمان اعلامیه ۱۷۸۷ برای جلوگیری از گناه[ب] سرکوب شده بود.[۱۸] واکنش تند و نگاه شهوانی قشرهای پایین به نقاشی‌های برهنه او، در سراسر قرن نوزدهم باعث ایجاد نگرانی شد.[۱۹] بسیاری از منتقدان تصاویر مکرر او از برهنگی زنان را ناخوشایند دانسته و محکوم می‌کردند.[۱۲][۱۳] اتی اولین هنرمند بریتانیایی بود که در طراحی مدل برهنه انسان تخصص داشت،[۱۹] و اگرچه پرتره‌های او از برهنگی‌های عموماً مرد مورد استقبال قرار گرفت،[پانویس ۲] (پرتره‌های برهنه مرد اتی عمدتاً از قهرمانان اساطیری و مبارزات کلاسیک بودند، ژانرهایی که در آن به تصویر کشیدن برهنگی مردانه در انگلستان قابل قبول تلقی می‌شد)[۲۰] از سال ۱۸۳۲ به بعد، علیرغم حملات مکرر مطبوعات، اتی یک نقاش برجسته آثار برهنه باقی ماند، اما تلاش‌های آگاهانه ای برای انعکاس درس‌های اخلاقی در آثارش انجام داد.[۲۱]

ترکیب بندی[ویرایش]

زنی زره پوش که شمشیر را بر فراز مردی برهنه بلند می‌کند و زنی برهنه در کنارش ایستاده‌است
بریتومارت آمورت را از جادوی بوسیران نجات می‌دهد،[پ] هنری فوزلی (۱۸۲۴). The Faerie Queene یک موضوع بسیار محبوب بین هنرمندان بود.

بریتومارت فری آمورت را رهایی می‌دهد، یک صحنه از کتاب سوم «The Faerie Queene»، یک شعر حماسی تمثیلی در قرن شانزدهم نوشته ادموند اسپنسر را به تصویر می‌کشد،[۱۵] در این صحنه بوسیران،[پانویس ۳] جادوگر شرور، آمورت زیبا (نمایانگر فضیلت پاکدامنی) را ربوده و او را تا حد مرگ شکنجه می‌کند. قهرمان زن جنگجوی بریتومارت (نمایانگر عفت و الیزابت اول) از موانع عبور کرده تا به اتاقی که آمورت در آن نگه داشته می‌شود برسد و لحظه‌ای قبل از اینکه بوسیران قادر به کشتن آمورت شود، او را می‌کشد.[۲۲]

اتی این اثر را به منظور نمایش فضایل عفت و شرافت در نظر گرفت.[۲۳] این تصویر لحظه‌ای را نشان می‌دهد که بوسیران، در حالی که آماده به کشتن آمورت است، توسط بریتومارت متوقف می‌شود. آمورت به یک ستون سلیمانی طلاکاری شده زنجیر زده شده‌است که با نمایش‌هایی از ونوس منقش شده و لباس‌هایش هنگام تقلا از روی شانه‌هایش می‌افتد.[۲۲] بریتومارت، زره پوش، وارد اتاقِ با معماریِ موریِ بوسیران می‌شود[۱۵] و در حالی که شمشیر خود را می‌چرخاند، کتاب جادو آغشته به خون را زیر پا می‌گذارد.[۲۲] بوسیران، برهنه از کمر به بالا و با شلوارهای سَبکِ چینی و دسته‌موی چینی، به زمین می‌افتد، در حالی که تیغه اش همچنان به سمت قلب آمورت اشاره دارد.[پانویس ۴]

به طرز نادری، تصویر بریتومارت با ضخامت بسیار کمی نقاشی شده‌است، به طوری که تارهای بوم نقاشی از زیر رنگ هنوز دیده می‌شوند. تاریخ‌نگار هنر الیسون اسمیت اعتقاد دارد که این احتمالاً تحت تأثیر هنرمند هنری فیوزلی بوده‌است، که تصویری از بریتومارت را با همین سبک نقاشی کرده بود.[۱۵]

در شعر اصلی، بوسیران تا زمان نجات آمورت، او را شکنجه داده و قلب او را در حالی که هنوز زنده بود، بیرون کشید.[۱۵][۲۲] وقتی اتی به نقاشی «بریتومارت فری آمورت را رهایی می‌دهد» می‌پرداخت، تعداد زیادی صحنه از جنگ و مرگ نقاشی کرده بود و زمانی که مشخص شد او از مردگان در سردخانه‌ها برای ترسیم اجساد بازدید می‌کند تا از صحت تصویرهایش از اجساد در مراحل مختلف تجزیه اطمینان حاصل کند، به درجه ای از تأیید انتقادی دست یافت.[۲۴] با این حال، وی از «قصابی توهین‌آمیز و طغیان‌گرانه، برخی خوشحال شده‌اند و حتی از آن لذت برده‌اند» بیزار بود و از نمایش خشونت بی‌رویه متنفر بود.[۲۵] به همین دلیل، در آثار اتی، آمورت به صورت جسمانی تحت شکنجه نمایش داده نمی‌شود، اگرچه ترکیب او حاکی از «شکنجه سادیستی و جادوی جنسی پنهانی» است.[۲۲]

اگرچه در نامه‌های او نشانه‌ای قوی وجود دارد که در سال‌های ابتدایی خود تجربهٔ جنسی با یکی از مدل‌هایش داشته‌است و احتمالاً در دوره‌ای که در سال‌های ۱۸۲۳–۱۸۲۴ در ونیز بود، تجربهٔ جنسی دیگری نیز داشته‌است،[۲۶] اما اتی مسیحی به شدت مذهبی بوده[۱۵][پانویس ۵] و به عبارتی معروف از شراب و سرزندگی دوری می‌کرده‌است. الیسون اسمیت در نظر می‌گیرد که ترکیب «بریتومارت فری آمورت را رهایی می‌دهد» تلاش آگاهانه‌ای از سوی او برای تمجید از فضیلت عفت است، با ایجاد «چالشی برای برای بیننده احتمالاً مرد، … برای غلبه بر شهوت و نگاهی پاک به زنان آسیب‌پذیر داشته باشد».[۱۵] اتی در طول دورهٔ حرفه‌ای خود، از استفاده از مدل‌های زن در کلاس‌های زندگی حمایت می‌کرد تا حدی که منجر به جدال‌هایی شده بود و این نقاشی ممکن است برای تأکید بر این باور او باشد که «برای دل‌های پاک همه چیزها پاک است».[۱۵][۲۸]

مردی با ریش و زره پوش، همراه با خدمتکار سیاه‌پوست
جنگجوی مسلح (گادفری دو بویون), ۱۸۳۵. اگرچه اتی بیشتر به خاطر رفتارش با رنگ‌های گوشتی شناخته شده‌است، اما زره جمع‌آوری می‌کرد و از تحسین‌کنندگان مطالعات تیسین در مورد چهره‌های زرهی بود، [۲۹] و علاقه زیادی به تأثیرات نور از منابع متعدد بر روی زره صیقلی داشت.[۳۰]

انتقادها[ویرایش]

در سال ۱۸۳۲، نمایشگاه «جوانی اتی» و «لذت در میانه کشتی»، منجر به انتقادات قابل توجهی در برخی از بخش‌های رسانه برای استفاده از تصاویر برهنه شد. مورنینگ کرونیکل[ت] آن را به عنوان «تجربه ای از آنچه که یک‌بار امیدوار بودیم که کلاسیک باشد، اما اکنون متقاعد هستیم که ذهنی شهوانی است» محکوم کرد.[۳۱] هنگامی که در نمایشگاه تابستانی آکادمی سلطنتی در سال ۱۹۳۳ به نمایش گذاشته شد،[۳۲] «بریتومارت فری آمورت را رهایی می‌دهد» تحسین بسیار بیشتری دریافت کرد.[۲۵]

اگرچه این تصویر یک زن تقریباً برهنه، یک مرگ خشونت‌آمیز، یک آیین غیرمعمول و مفهوم قوی شکنجه جنسی را به تصویر می‌کشید، اما نگاه منتقدان به‌طور کلی مثبت بود.[۲۵] مجله ماهنامه جدید آن را «یک قطعه رنگی شگفت‌انگیز و نادر» می‌دانست، در حالی که مجله جنتلمن آن را «یک تصویر کابینت زیبا» از یک «شخصیت واقعاً شاعرانه» توصیف کرد.[۳۳] پرشورترین ستایش از مجله ادبیاتی گزتاپوس بود:

ظرافت و زیبایی در فرم زنانه، کنش روحی در شوالیه، و بیان شیطانی در جادوگر، با عمق تأثیر شگفت‌انگیزی که توسط معماری ایجاد شده‌است، علی‌رغم تمایل جزئی به سیاهی در برخی از قسمت‌ها. این را به یکی از «جواهرات هنری» آقای اِتی تبدیل می‌کند.

— روزنامه ادبی گزتاپوس، بریتومارت فری آمورت را رهایی می‌دهد.[۳۴]

میراث[ویرایش]

Man holding paintbrush
ویلیام اتی، ۱۸۴۴

اتی «بریتومارت فری آمورت را رهایی می‌دهد» را یکی از کارهای مهم خود می‌دانست.[۱۵] این اثر پس از نمایش در نمایشگاه تابستانی ۱۸۳۳، در اوت همان سال در موسسه سلطنتی منچستر به نمایش گذاشته شد.[۱۵] در این نمایشگاه دوم، آن را با قیمت ۱۵۷ پوند (حدود ۱۶٬۰۰۰ پوند به ارزش امروزی[۳۵]) به یک مجموعه دار ناشناس به نام «آقای اِل.، منچستر» فروخت.[۳۶] این یکی از ۱۳۳ نقاشی اتی بود که در یک نمایشگاه بزرگ گذشته نگر از آثار او در انجمن سلطنتی هنر در ژوئن-اوت ۱۸۴۹ نمایش داده شد؛[۳۷] در طول این نمایش، آن را به لرد چارلز تاونشند برای مبلغی معادل ۵۲۰ گینه (حدود ۶۰٬۰۰۰ پوند به ارزش امروزی[۳۵]) فروختند.[۳۸]

اتی در سال ۱۸۴۹ درگذشت[۳۹] و تا مرگ خود به کار و نمایش ادامه داد[۴۰] و همچنان توسط بسیاری به عنوان یک پورنوگرافیست در نظر گرفته می‌شد. چارلز رابرت لسلی کمی پس از مرگ اتی مشاهده کرد که «خود اتی که فکر می‌کرد و منظور بدی نداشت، اما از شیوه ای که آثارش توسط ذهن‌های کثیف مورد توجه قرار می‌گرفت آگاه نبود».[۴۱] علاقه به او با ظهور جنبش‌های جدید در نقاشی بریتانیا کاهش یافت و تا پایان قرن نوزدهم، قیمت‌های فروش نقاشی‌های او کمتر از ارزش‌های اولیه بود. [۳۹]

تاونشند، دو سال پس از مرگ اتی «بریتومارت فری آمورت را رهایی می‌دهد» را به قیمت ۵۱۰ گینه[ث] فروخت. سپس در سال‌های بعد، این اثر از دست چندین مالک عبور کرد و هر بار با قیمتی کمی کمتر فروخته شد.[۳۸] اتی احتمالاً تأثیری بر روی نقاشی «شوالیه سرگردان» جان اورت میلی در سال ۱۸۷۰ داشت که آن نقاشی نیز یک زن عریان مضطرب را در حال نجات دادن به تصویر می‌کشید؛[۴۴] اگرچه میله از آثار بعدی اتی نفرت داشت،[۴۵] اما بسیاری از نقاشی‌های او به شدت تحت تأثیر این هنرمند قرار گرفتند.[۴۶]

در سال ۱۹۱۹، «بریتومارت فری آمورت را رهایی می‌دهد» با قیمت ۴۱۰ گینه (حدود ۲۱٬۰۰۰ پوند در ارزش امروزی[۳۵]) توسط ویلیام لیور، خریداری شد و یکی از ۱۳ اثر اتی که به نگارخانه هنر لیدی لیور منتقل شد، بود.[۴۷] این اثر تا سال ۱۹۵۸ در آنجا باقی ماند.[۳۸] در سال ۱۹۵۸ توسط گالری تیت خریداری شد و تا تاریخ ۲۰۱۵ در تیت بریتانیا باقی ماند.[۴۸]

این یکی از پنج نقاشی اتی بود که به عنوان بخشی از نمایشگاه «نمایشگاه برهنه ویکتوریایی» تیت بریتانیا نمایش داده شد[۱۵] و در سال ۲۰۱۱–۲۰۱۲ به عنوان بخشی از یک نمایشگاه بزرگ از آثار اتی در گالری هنر یورک نمایش داده شد.[۴۹] در سال ۲۰۱۳، فرانکو مورتی[ج] ادعا کرد که «بریتومارت فری آمورت را رهایی می‌دهد» مثال «نمونه‌ای» از نقاشی‌هایِ برهنه‌یِ ویکتوریاییِ قرنِ نوزدهم بود که برهنگی در آن نماد بی‌گناهی نبود و به جای آن نمادی از اجبار زنان توسط وحشیان، جنایتکاران و طغیانگران شد.[۵۱]

Dishevelled and distressed naked woman tied to a tree, being cut free by a man in armour
شوالیه سرگردان جان اورت میلاس، یکی از معدود آثار تحت تأثیر «کاندولس» است.

پانویس[ویرایش]

  1. ↑ تنها استثنا «کروب‌های نگهبان» بود، یک پرتره سفارشی از فرزندان ولبور الیس آگار، دومین ارل نورمنتون.[۱۴]
  2. ↑ برهنه‌های مردانه اِتی که به‌طور عمومی به نمایش گذاشته شد، عمدتاً از قهرمانان اسطوره‌ای و مبارزات کلاسیک بودند، ژانرهایی که در آن به تصویر کشیدن برهنگی مردانه در انگلستان قابل قبول تلقی می‌شد.[۲۰]
  3. ↑ در برخی نسخه‌ها "Busyrane".[۱۵]
  4. ↑ مورخ هنر، سارا برنیج، پیشنهاد می‌کند که ظاهر خارجی بوسیران و اتاقش، و مفهوم تماس جنسی بین او و آمورت، تلاشی عمدی برای تأکید بر اهمیت نجات او و فضیلت بریتومارت در کشتن بوسیرانه بود.[۲۲]
  5. ↑ پروفسور جیسون ادواردز از دانشگاه یورک در سال ۲۰۱۱ نوشت، فکر می‌کند که احتمالاً اِتی مخفیانه همجنس‌گرا بوده‌است. مسلم است که او اغلب با مردانی در حمام‌های عمومی ملاقات می‌کرد و از آنها دعوت می‌کرد تا برای او برهنه عکس بگیرند.[۲۷]

یادداشت[ویرایش]

  1. ↑ بریتومارتیس، الهه یونانی کوه‌ها و شکار بود که عمدتاً در جزیره کرت پرستش می‌شد. گاهی اوقات اعتقاد بر این بود که او یک پوره کوهستانی است، اما اغلب او را با آرتمیس و آفایا، حامی «نامرئی» آگینا ترکیب می‌کردند.
  2. ↑ انجمن سرکوب بداخلاقی، انجمن اعلامیه علیه بدی و بی‌اخلاقی یا به سادگی انجمن اعلامیه، یک انجمن انگلیسی قرن نوزدهمی بود که به ترویج اخلاق عمومی اختصاص داشت. این انجمن در سال ۱۸۰۲ بر اساس اعلامیه جورج سوم در سال ۱۷۸۷ و به عنوان جانشین انجمن اصلاح آداب در قرن هجدهم تأسیس شد و تا سال ۱۸۸۵ به فعالیت خود ادامه داد. انجمن توسط ویلیام ویلبرفورس و به دنبال اعلامیه سلطنتی جورج سوم در سال ۱۷۸۷، اعلامیه برای دلسردی از شر، به اصرار ویلبرفورس، به عنوان درمانی برای موج فزاینده بی‌اخلاقی، تأسیس شد.[۱۶][۱۷]
  3. ↑ Britomart Delivering Amoretta from the Enchantment of Busirane
  4. ↑ The Morning Chronicle
  5. ↑ گینه سکه ای بود که در بریتانیای کبیر بین سال‌های ۱۶۶۳ و ۱۸۱۴ ضرب شد و حاوی تقریباً یک چهارم اونس طلا بود.[۴۲] این نام از منطقه گینه در غرب آفریقا آمده‌است، بسیاری از طلای مورد استفاده برای ساخت سکه‌ها از آنجا تهیه می‌شد.[۴۳]
  6. ↑ فرانکو مورتی (زادهٔ ۱۹۵۰ در ساندریو) تاریخ‌دان و نظریه‌پرداز ادبی ایتالیایی است. او در سال ۱۹۷۲ در رشته ادبیات مدرن از دانشگاه رم فارغ‌التحصیل شد. وی در دانشگاه‌های سالرنو (۱۹۷۹–۱۹۸۳) و ورونا (۱۹۸۳–۱۹۹۰) تدریس کرده‌است.[۵۰]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Farr 1958, p. 2.
  2. ↑ Farr 1958, p. 4.
  3. ↑ Farr 1958, p. 5.
  4. ↑ Smith 1996, p. 86.
  5. ↑ Gilchrist 1855, p. 31.
  6. ↑ Myrone 2011, p. 47.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Farr 1958, p. 15.
  8. ↑ Green 2011, p. 61.
  9. ↑ Burnage 2011d, p. 31.
  10. ↑ Burnage 2011b, p. 118.
  11. ↑ Burnage 2011c, p. 198.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ "About the artist". Manchester Art Gallery. Archived from the original on 11 February 2015. Retrieved 10 February 2015.
  13. ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ Burnage 2011b, p. 32.
  14. ↑ Farr 1958, p. 52.
  15. ↑ ۱۵٫۰۰ ۱۵٫۰۱ ۱۵٫۰۲ ۱۵٫۰۳ ۱۵٫۰۴ ۱۵٫۰۵ ۱۵٫۰۶ ۱۵٫۰۷ ۱۵٫۰۸ ۱۵٫۰۹ ۱۵٫۱۰ ۱۵٫۱۱ Smith 2001a, p. 57.
  16. ↑ Scotland, Nigel (29 January 2020). "The social work of the Clapham Sect: an assessment". The Gospel Coalition. Retrieved 20 December 2020.
  17. ↑ "History – William Wilberforce". BBC. 7 November 2006. Retrieved 20 December 2020.
  18. ↑ Smith 2001b, p. 53.
  19. ↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ Smith 2001b, p. 55.
  20. ↑ ۲۰٫۰ ۲۰٫۱ Burnage 2011d, pp. 32–33.
  21. ↑ Burnage 2011d, p. 42.
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ ۲۲٫۲ ۲۲٫۳ ۲۲٫۴ ۲۲٫۵ Burnage 2011b, p. 132.
  23. ↑ Robinson 2007, p. 190.
  24. ↑ Robinson 2007, p. 227.
  25. ↑ ۲۵٫۰ ۲۵٫۱ ۲۵٫۲ Farr 1958, p. 50.
  26. ↑ Robinson 2007, p. 466.
  27. ↑ Edwards 2011, p. 93.
  28. ↑ Etty, William (1 February 1849). "Autobiography in Letters Addressed to a Relative". The Art Journal. London: George Virtue. 1: 37–40.
  29. ↑ Burnage 2011a, p. 174.
  30. ↑ Farr 1958, p. 71.
  31. ↑ Burnage 2011d, p. 33.
  32. ↑ Burnage & Bertram 2011, p. 24.
  33. ↑ "Fine Arts". The Gentleman's Magazine. Westminster: J. B. Nichols and Son. 103: 445. May 1833.
  34. ↑ "Fine Arts: Royal Academy". The Literary Gazette and Journal of Belles Lettres, Arts, Sciences, &c. London: W. A. Scripps (851): 299. 11 May 1833.
  35. ↑ ۳۵٫۰ ۳۵٫۱ ۳۵٫۲ UK Retail Price Index inflation figures are based on data from Clark, Gregory (2017). "The Annual RPI and Average Earnings for Britain, 1209 to Present (New Series)". MeasuringWorth. Retrieved January 27, 2019.
  36. ↑ Robinson 2007, p. 283.
  37. ↑ Farr 1958, p. 107.
  38. ↑ ۳۸٫۰ ۳۸٫۱ ۳۸٫۲ Farr 1958, p. 140.
  39. ↑ ۳۹٫۰ ۳۹٫۱ Robinson 2007, p. 440.
  40. ↑ Burnage 2011e, p. 243.
  41. ↑ Leslie, Charles Robert (30 March 1850). "Lecture on the Works of the late W. Etty, Esq, R.A. , by Professor Leslie". The Athenæum. London (1170): 352.
  42. ↑ Roberts, Chris (2006). Heavy Words Lightly Thrown: The Reason Behind Rhyme. Thorndike Press. ISBN 0-7862-8517-6.
  43. ↑ Chambers, Robert, Domestic Annals of Scotland . Edinburgh: W & R Chambers, 1885. p. 259.
  44. ↑ Robinson 2007, p. 437.
  45. ↑ Farr 1958, p. 109.
  46. ↑ Smith 1996, p. 149.
  47. ↑ Robinson 2007, p. 447.
  48. ↑ "Britomart Redeems Faire Amoret". London: Tate. Retrieved 6 August 2015.
  49. ↑ Burnage 2011b, p. 133.
  50. ↑ "Center for the Study of the Novel". Center for the Study of the Novel (به انگلیسی). Archived from the original on 2020-03-11. Retrieved 2019-11-28.
  51. ↑ Moretti 2013, p. 108.

کتابشناسی[ویرایش]

  • Burnage, Sarah (2011a). "Etty and the Masters". In Burnage, Sarah; Hallett, Mark; Turner, Laura (eds.). William Etty: Art & Controversy. London: Philip Wilson Publishers. pp. 154–97. ISBN 978-0-85667-701-4. OCLC 800599710.
  • Burnage, Sarah (2011b). "History Painting and the Critics". In Burnage, Sarah; Hallett, Mark; Turner, Laura (eds.). William Etty: Art & Controversy. London: Philip Wilson Publishers. pp. 106–54. ISBN 978-0-85667-701-4. OCLC 800599710.
  • Burnage, Sarah (2011c). "The Life Class". In Burnage, Sarah; Hallett, Mark; Turner, Laura (eds.). William Etty: Art & Controversy. London: Philip Wilson Publishers. pp. 198–227. ISBN 978-0-85667-701-4. OCLC 800599710.
  • Burnage, Sarah (2011d). "Painting the Nude and 'Inflicting Divine Vengeance on the Wicked'". In Burnage, Sarah; Hallett, Mark; Turner, Laura (eds.). William Etty: Art & Controversy. London: Philip Wilson Publishers. pp. 31–46. ISBN 978-0-85667-701-4. OCLC 800599710.
  • Burnage, Sarah (2011e). "Portraiture". In Burnage, Sarah; Hallett, Mark; Turner, Laura (eds.). William Etty: Art & Controversy. London: Philip Wilson Publishers. pp. 228–50. ISBN 978-0-85667-701-4. OCLC 800599710.
  • Burnage, Sarah; Bertram, Beatrice (2011). "Chronology". In Burnage, Sarah; Hallett, Mark; Turner, Laura (eds.). William Etty: Art & Controversy. London: Philip Wilson Publishers. pp. 20–30. ISBN 978-0-85667-701-4. OCLC 800599710.
  • Edwards, Jason (2011). "Queer and Now: On Etty's 'Autobiography' (1849) and 'Male Nude with Arms Up-Stretched' (c.  1830)". In Burnage, Sarah; Hallett, Mark; Turner, Laura (eds.). William Etty: Art & Controversy. London: Philip Wilson Publishers. pp. 91–100. ISBN 978-0-85667-701-4. OCLC 800599710.
  • Farr, Dennis (1958). William Etty. London: Routledge and Kegan Paul. OCLC 2470159.
  • Gilchrist, Alexander (1855). Life of William Etty, R.A. Vol. 1. London: David Bogue. OCLC 2135826.
  • Green, Richard (2011). "Etty and the Masters". In Burnage, Sarah; Hallett, Mark; Turner, Laura (eds.). William Etty: Art & Controversy. London: Philip Wilson Publishers. pp. 61–74. ISBN 978-0-85667-701-4. OCLC 800599710.
  • Moretti, Franco (2013). The Bourgeois. London: Verso Books. ISBN 978-1-78168-085-8.
  • Myrone, Martin (2011). "'Something too Academical': The Problem with Etty". In Burnage, Sarah; Hallett, Mark; Turner, Laura (eds.). William Etty: Art & Controversy. London: Philip Wilson Publishers. pp. 47–60. ISBN 978-0-85667-701-4. OCLC 800599710.
  • Robinson, Leonard (2007). William Etty: The Life and Art. Jefferson, NC: McFarland & Company. ISBN 978-0-7864-2531-0. OCLC 751047871.
  • Smith, Alison (2001a). Exposed: The Victorian Nude. London: Tate Publishing. ISBN 978-1-85437-372-4.
  • Smith, Alison (2001b). "Private Pleasures?". In Bills, Mark (ed.). Art in the Age of Queen Victoria: A Wealth of Depictions. Bournemouth: Russell–Cotes Art Gallery and Museum. pp. 53–67. ISBN 978-0-905173-65-8.
  • Smith, Alison (1996). The Victorian Nude. Manchester: Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-4403-8.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=بریتومارت_فری_آمورت_را_رهایی_می‌دهد&oldid=38412773»