بازنمایی زنان در تراژدی آتنی
بازنمایی زنان در تراژدی آتنی منحصراً با مردان بوده‌است و احتمالاً (اگرچه قرائن یقینی در دست نیست) فقط برای مردان هم اجرا می‌شده‌است.[۱]
در جامعه‌ای که سکوت زنان را ارزشمند می‌دانستند، غلبهٔ زنان در متداول‌ترینِ هنرهای آتنی متناقض‌نماست. فقط در یکی از ۳۲ نمایشنامهٔ باقی‌مانده از یونان باستان هیچ شخصیت زنی وجود ندارد: فیلوکتتس (سوفوکل). شمار زنان در هماوازان تراژدی‌ها نیز با ۲۱ تن دربرابر ۱۰ از شمار مردان بیشتر است.[۲]
مکاریا در هراکلیدای بر آن است که «زن را سکوت و خویشتن‌داری برازنده‌تر است.» گزنفون فیلسوف فکر می‌کرد که زنان به خصائل نیکویی مانند «هوشمندی» و «عشق به کودکان» آراسته‌اند؛ بااین‌همه، او ترس یونانی از این «دیگران» را با برجسته‌کردن «غیرمنطقی‌بودن»، «شوق دینی» و «شور جنسی» آن‌ها منعکس می‌سازد.[۳] ارسطو از این هم فراتر رفت و اظهار داشت که زنان ناقص و گونهٔ کمال‌نیافتهٔ مردان هستند و ساخته شده‌اند که فرمان‌بر مردان باشند.[۴]
منابع[ویرایش]
- ↑ "Was Ancient Greek Theater Only for Men?". Classical Wisdom Weekly (به انگلیسی). 2018-09-05. Retrieved 2020-03-24.
- ↑ Easterling, P. E. (Ed.). (1997). Cambridge companion to Greek tragedy. Cambridge: Cambridge University Press.
- ↑ Bushnell, R. W. (Ed.). (2005). A companion to tragedy. Wiley-Blackwell.
- ↑ http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.04.0009:chapter=15:section=14