هماوازان یونانی
هماوازان یونانی (کر یونانی) یا به‌طور خلاصه هماوازان یا همخوانان یا همسرایان[۱] (کر) (زبان یونانی: χορός ،khoros)، در بافت تراژدی یونان باستان، کمدی، نمایشنامه‌های ساتیر و آثار مدرنی که ملهم از آن‌ها هستند، به گروهی همتا از بازیگران اطلاق می‌شود که یک‌صدا دربارهٔ کنش نمایشی نظر و توضیح می‌دهند و آن را تفسیر می‌کنند.[۲] گروه هماوازان متشکل از ۱۲ تا ۵۰ بازیگر بود که بسته به موقعیت می‌رقصیدند، آواز می‌خواندند یا هم‌صدا عبارات خود را ادا می‌کردند، و گاهی نیز ماسک می‌زدند.
کارکرد دراماتیک[ویرایش]
نمایشنامه‌های تئاتر یونان باستان همیشه مشتمل بر گروهی از هماوازان بود که بسته به موقعیت به مخاطبی که نظاره‌گر اجرا بود پیش‌زمینه و چکیده‌ای از اطلاعات ارائه می‌کردند تا کمک‌حال او باشد. آن‌ها دربارهٔ مضامین نظر می‌دادند، و، همان‌طورکه آوگوست ویلهلم فن اشلگل در اوایل سدهٔ ۱۹ مطرح کرد و به مباحثات بعدی دراین‌باره دامن زد، مجسم می‌کردند که مخاطب باید چطور به درام واکنش نشان دهد.[۳] چنان‌که اشلگل می‌گوید، هماوازان مصداق «تماشاگران آرمانی» هستند که «تعبیری غنایی و موسیقایی از احساسات خود» را به تماشاگر واقعی القا می‌کنند و او را به مقام تأمل برمی‌کشند.[۴] در بسیاری از این نمایشنامه‌ها، هماوازان چیزهایی را که شخصیت‌های اصلی نمی‌توانستند بگویند، اعم‌از ترس‌های مرموز یا رازهاشان، برای مخاطب تبیین می‌کردند. هماوازان، اغلب، شخصیت‌ها را به بصیرتی که ایشان بدان محتاج بودند مجهز می‌ساختند.
منابع[ویرایش]
- ↑ ابوالحسن نجفی در توضیح «هماوازان» نوشته‌است: «chœur (به‌انگلیسی chorus) که آن را "همخوانان" نیز می‌گویند و به‌غلط "همسرایان" گفته‌اند.» (سارتر، ژان‌پل (1387). دربارهٔ نمایش. ترجمهٔ ابوالحسن نجفی. تهران: نیلوفر. چ 2. ص. 23. پانوشت 1.).
- ↑ Pavis (1998, p. 53)
- ↑ Schlegel, August Wilhelm. 1846. Vorlesungen über dramatische Kunst und Literatur 1. translated by John Black under the title Course of Lectures on Dramatic Art and Litereature (London, 1846; reprint, New York, 1973), 76–77.
- ↑ Schlegel, August Wilhelm (1846). A Course of Lectures on Dramatic Art and Literature. AMS. p. 70.
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Greek chorus». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۰.