اکالیپتوس
| اکالیپتوس | |
|---|---|
| |
| شاخ و برگ و گل‌های درخت اکالیپتوس | |
| آرایه‌شناسی | |
| فرمانرو: | گیاهان |
| (طبقه‌بندی‌نشده): | گیاهان گلدار |
| (طبقه‌بندی‌نشده): | دولپه‌ای‌های نو |
| (طبقه‌بندی‌نشده): | رزیدها |
| راسته: | موردسانان |
| تیره: | اکالیپتیان |
| سرده: | Eucalyptus L'Hér. |
| گونه‌ها | |
|
حدود ۷۰۰ نگاه کنید به فهرست گونه‌های اکالیپتوس | |
| |
| پراکندگی طبیعی | |
اُکالیپتوس[۱] (به انگلیسی: Eucalyptus)؛ به پارسی: بیدبویه و یا پَشه رَم[۲]) سرده‌ای از درختان از خانواده اکالیپتیان (Eucalypteae) می‌باشد که اصلش از استرالیا است و در آن سرزمین تشکیل جنگل‌های انبوهی می‌دهد و ارتفاع آن از ۳۰ میلی‌متر به ۱۴۵ متر و محیط تنه آن به ۲۵ متر می‌رسد. چوب این درخت بسیار سخت و در برابر پوسیدگی مقاوم است. پوست آن رنگ قهوه‌ای مایل به زرد دارد و به راحتی از ساقه جدا می‌شود. رنگ برگ آن نیز بسته به سن درخت (در آغاز سبز مایل به آبی و به مرور زمان سبز مایل به سفید) است.
اکالیپتوس شامل درختان یا درختچه‌های تک‌ساقه‌ای یا چند ساقه‌ای در است و در هر دو شکل خزان پذیر و همیشه سبز وجود دارد. با برگ‌های دُم‌برگ‌دار و متناوب و سرنیزه‌ای و گل‌های بی‌گلبرگ با پرچم‌های پرشمار به رنگ‌های سفید یا کرم یا زرد یا قرمز و میوه‌های پوشینه‌ای و مخروطی و چوبی و دریچه‌دار در انتها و دانه‌های براق به طول حدود ۱ میلی‌متر.[۳]
خواص[ویرایش]
گروهی از پژوهشگران استرالیایی در مقاله‌ای که تحت عنوان «ذرات طلای طبیعی در برگ اوکالیپتوس و ارتباط آن با اکتشاف ذخایر زیرزمینی طلا» در نشریه علمی نیچر منتشر کرده‌اند، مدعی شده‌اند که درخت اوکالیپتوس می‌تواند طلای موجود در عمق زمین را جذب و به سطح زمین منتقل کند و به این ترتیب، اکتشاف معدن از این طریق را امکان‌پذیر کند.[۴]
نگارخانه[ویرایش]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ «اکالیپتوس» [گیاهان دارویی] هم‌ارزِ «Eucalyptus»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر سیزدهم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی (ذیل سرواژهٔ اکالیپتوس)
- ↑ واژه نامه پارسی سره فرهنگستان زبان و ادب پارسی.
- ↑ واژه‌های مصوّب فرهنگستان تا پایان دفتر دوازدهم فرهنگ واژه‌های مصوّب
- ↑ درخت اوکالیپتوس محل ذخایر طلا را نشان داد، بی‌بی‌سی فارسی
- فرهنگ معین (مالکیت عمومی) نوشته محمد معین نشر سرایش صفحهٔ ۱۳۰
