ان‌جی‌سی ۱۳۹۹

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ان‌جی‌سی ۱۳۹۹
اطلاعات رصدی (مبدأ مبدا)
صورت فلکیکوره
بُعد03h 38.5m[۱]
مِیل‏ 27′ ‎−35°[۱]
فاصله20.23 Mpc (66 Mly)
قدر ظاهری (V)9.9[۱]
ویژگی‌ها
گونهE1p[۱]
اندازه ظاهری (V)3.2 × 3.1[۱]
نکات مهمCentral galaxy of the Fornax cluster
نام‌های دیگر
6dFGS gJ033829.0-352702, 2E 816, 2E 0336.5-3536, ESO 358-45, ESO-LV 358-0450, FCC 213, 1H 0335-357, H 0333-35, LEDA 13418, 2MASX J03382908-3527026, MCG-06-09-012, MSH 03-3-03, OHIO E -361, PKS 0336-35, PKS 0336-355 PKS J0338-3523, RBS 454, 1RXS J033828.8-352701, SGC 033634-3536.7, [CAC2009] S0373 b, [CHM2007] HDC 234 J033829.08-3527026, [CHM2007] LDC 249 J033829.08-3527026, [DLB87] F5, [FWB89] Galaxy ۱۰۰

ان‌جی‌سی ۱۳۹۹ (انگلیسی: NGC 1399) یک کهکشان بیضوی بزرگ در جنوب صورت فلکی کوره، کهکشان مرکزی در خوشه Fornax است.[۲] این کهکشان ۶۶ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. این کهکشان با قطر ۱۳۰٬۰۰۰ سال نوری یکی از بزرگ‌ترین کهکشان‌های خوشه کهکشانی و کمی بزرگتر از کهکشان راه شیری است. ویلیام هرشل این کهکشان را در ۲۲ اکتبر ۱۸۳۵ کشف کرد.

ویژگی‌ها[ویرایش]

این یک کهکشان از نوع سی‌دی (cD) است که یک مرکز روشن و یک پوشش گسترده و پراکنده آن را احاطه کرده‌است. این کهکشان همچنین یک کهکشان اولیه است، بزرگ‌ترین کهکشان در خوشه کوره نیز هست.

علیرغم نامشان، کهکشان‌های نوع اولیه بسیار قدیمی‌تر از کهکشان‌های مارپیچی هستند و بیشتر شامل ستاره‌های قدیمی و قرمز رنگ هستند. تشکیل ستاره بسیار کمی در این کهکشان‌ها اتفاق می‌افتد. به نظر می‌رسد که فقدان تشکیل ستاره در کهکشان‌های بیضوی از مرکز شروع می‌شود و سپس به آرامی به بیرون انتشار می‌یابد.[۳]

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ Dunlop, Storm (2005). Atlas of the Night Sky. انتشارات هارپرکالینز. ISBN 978-0-00-717223-8.
  2. "Multiwavelength Atlas of Galaxies - NGC 1399". Retrieved 2011-06-18.
  3. Howell, Elizabeth (2015). "Colossal Ancient Galaxies Die from the Inside Out". space.com. Retrieved 5 March 2017.

پیوند به بیرون[ویرایش]