پرش به محتوا

انتخابات سراسری بریتانیا (۲۰۱۰)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
انتخابات سراسری بریتانیا ۲۰۱۰
بریتانیا
→ ۲۰۰۵
۶ مه ۲۰۱۰
۲۰۱۵ ←

هر ۶۵۰ کرسی مجلس عوام بریتانیا
۳۲۶ کرسی موردنیاز اکثریت
مشارکت ۲۹٬۶۹۷٬۰۴رای ۶۵٪
  حزب نخست حزب دوم حزب سوم
  دیوید کامرون گوردون برون نیک کلگ
رهبر دیوید کامرون گوردون برون نیک کلگ
حزب محافظه‌کار کارگر مردم‌سالار لیبرال
رهبر از ۶ دسامبر ۲۰۰۵ ۲۷ ژوئن ۲۰۰۷ ۱۸ دسامبر ۲۰۰۷
حوزهٔ انتخابات رهبر وتنی کرکودی و کودنبیس شفیلد هالم
انتخابات پیش ۱۹۸ ۳۵۵ ۶۲
کرسی‌های پیش ۲۱۰ ۳۴۹ ۶۲
کرسی‌های به‌دست‌آمده ۳۰۶^ ۲۵۸ ۵۷
تغییر کرسی‌ها افزایش۹۷ کاهش۹۱ کاهش۵
رأی‌های مردمی ۱۰٬۷۰۳٫۶۵۴ ۸٬۶۰۶٬۵۱۷ ۶٬۸۳۶٫۲۴۸
درصد رأی ۳۶٫۱٪ ۲۹٫۰٪ ۲۳٫۰٪
نوسان افزایش۳٫۷٪ کاهش۶٫۲٪ کاهش۱٫۰٪
درصد کرسی ۴۷٫۰۸٪ ۳۹٫۶۹٪ ۸٫۷۷٪

نتایج بر حسب حزب برنده به تفکیک حوزه

^ رئیس‌مجلس از ایشان نیست


نخست‌وزیر پیش از انتخابات

گوردون برون
حزب کارگر

نخست‌وزیر برگزیده

دیوید کامرون
حزب محافظه‌کار

شعبه رای‌گیری

انتخابات سراسری بریتانیا در سال ۲۰۱۰ برای انتخاب ۶۵۰ نماینده پارلمان بریتانیا در ۶ مه برگزار شد. انتخابات قبلی در سال ۲۰۰۵ برگزار شده بود. زمان رای‌گیری از ساعت ۷ الی ۲۲ بود. انتخابات شوراهای محلی نیز در برخی از نقاط همزمان با این انتخابات برگزار شد.

حزب کارگر که حزب حاکم به شمار می‌رفت در پی ادامه این امر بود. حزب محافظه‌کار به دنبال انتخاب به عنوان حزب حاکم و پیروزی در انتخابات بودند. لیبرال دموکرات‌ها نیز به دنبال کسب کرسی‌های بیشتر در پارمان و ایجاد توازن قدرت در آن بودند.

نتایج

[ویرایش]

حزب محافظه‌کار در این انتخابات توانست بر رقیب خود حزب کارگر پیشی بگیرد. این حزب ۳۰۶ کرسی مجلس عوام را در اختیار گرفت. ولی این میزان برای حزب حاکم شدن کافی نبود. به همین دلیل پس از ۴۰ سال پارلمان بریتانیا به صورت پارلمان معلق درآمد.

حزب سیاسی کرسی کرسی به دست آمده کرسی از دست رفته تغییر درصد آرا
محافظه‌کار ۳۰۶ ۱۰۰ ۳ ۹۷+ ۳۶٬۱ ۱۰٬۷۰۶٬۶۴۷
کارگر ۲۵۸ ۳ ۹۴ ۹۱- ۲۹٬۰ ۸٬۶۰۴٬۳۵۸
لیبرال دموکرات‌ها ۵۷ ۸ ۱۳ ۵- ۲۳٬۰ ۶٬۸۲۷٬۹۳۸

مذاکره احزاب

[ویرایش]

نیک کلگ رهبر حزب لیبرال دموکرات‌ها در روز ۸ مه با نمایندگان این حزب وارد مذاکره شد تا به آنها پیشنهاد شریک شدن در حکومت با حزب محافظه‌کار را در میان بگذارد.[۱] اعضای حزب نیز با نظر رئیس حزب در مورد تشکیل دولت ائتلافی به همراه حزب محافظه‌کار موافقت کردند. این حزب برای مذاکره پیش شرط‌هایی همچون تغییر نظام انتخاباتی در بریتانیا را مطرح کرده است.[۲]

در روز ۸ مه دیوید کامرون و نیک کلگ هفتاد دقیقه ملاقات خصوصی برای تشکیل دولت ائتلافی داشتند. آقای کامرون اعلام نمود که برای ائتلاف با لیبرال دموکرات‌ها مجبور است امتیازاتی به آنها بدهد.[۳]

استعفای براون

[ویرایش]

گوردون براون پس از اینکه مذاکرات حزب کارگر با لیبرال دموکرات‌ها به شکست انجامید اعلام نمود که از رهبری حزب کارگر و همچنین سمت نخست وزیری استعفا می‌دهد. او استعفایش را تسلیم کاخ باکینگهام نمود.[۴]

نخست‌وزیری کامرون

[ویرایش]

پس از استعفای براون، دیوید کامرون، رهبر حرب محافظه‌کار از جانب ملکه الیزابت دوم به عنوان نخست وزیر بریتانیا انتخاب شد.[۵]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. «لیبرال دموکرات‌های بریتانیا پیشنهاد تقسیم قدرت را بررسی می‌کنند». بی‌بی‌سی فارسی. دریافت‌شده در ۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۹.
  2. «حمایت لیبرال دموکرات ها از مذاکره با محافظه کاران». بی‌بی‌سی فارسی. دریافت‌شده در ۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۹.
  3. «رهبران محافظه کار و لیبرال دموکرات بریتانیا ملاقات کردند». بی‌بی‌سی فارسی. دریافت‌شده در ۲۱ اردیبهشت ۱۳۸۹.
  4. «استعفای گوردون براون از مقام نخست وزیری». بی‌بی‌سی فارسی. دریافت‌شده در ۲۱ اردیبهشت ۱۳۸۹.
  5. «دیوید کامرون نخست وزیر بریتانیا شد». بی‌بی‌سی فارسی. دریافت‌شده در ۲۱ اردیبهشت ۱۳۸۹.