ادبیات پایداری
ادبیات پایداری شاخه‌ای از ادبیات است که تحت تاثیر شرایطی مانند اختناق، استبداد داخلی، جنگ، اشغال نظامی و سرکوب آزادی‌های اجتماعی قرار دارد و به‌واسطه مضمون و درون‌مایه‌اش که ایستادگی در برابر جریان‌های ضد آزادی است، شناخته می‌شود. بیان دردمندی قشرهای ضعیف اجتماع که قربانی نظام استبدادی شده‌اند، القای امید به ایستادگی برای رهایی، ارج نهادن به جان‌باختگان راه آزادی و نوید دادن پیروزی در آینده، از جمله مضمون‌های مشترک در آثاری است که در دستهٴ ادبیات پایداری طبقه‌بندی می‌شوند. دغدغهٴ اصلی نویسندگان این آثار، بی‌هویت شدن نسلی است که منفعت‌طلبی و رفاه، او را از توجه به رنج‌های مردم خود بازمی‌دارد. ادبیات پایداری، هم در قالب شعر و هم در قالب نثر ظهور و بروز می‌یابد.[۱]
این مقوله ادبی، به‌عنوان بخشی از مبارزات آزادی‌خواهانه و جنبش‌های مقاومت در آفریقا، آمریکای جنوبی و خاورمیانه ظهور یافت. در ادبیات پایداری بر اهمیت سیاسی ادبیات و نقش نویسنده یا هنرمند در شکل‌گیری و زنده نگه‌داشتن خاطرهٔ جنبش‌های سیاسی تأکید می‌شود.[۲]
پانویس[ویرایش]
- ↑ سنگری، محمدرضا (زمستان ۱۳۸۸). «ادبیات پایداری». شعر (۳۹). دریافت‌شده در ۲۰ مرداد ۱۳۹۸.
- ↑ Laachir, Karima; Talajooy, Saeed (2013). Resistance in Contemporary Middle Eastern Cultures: Literature, Cinema and Music (1th ed.). New York: Routledge. p. 80. ISBN 978-1-13-811855-3.
 |
این یک مقالهٔ خرد پیرامون ادبیات است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
