اختلال‌های حرکتی گفتار
اختلال‌های حرکتی گفتار (انگلیسی: Motor speech disorders) گروهی از اختلالات گفتاری هستند که توانایی طبیعی بدن در انجام گفتار را به سبب نارسایی‌های مغزی-عصبی مختل می‌کنند. این نارسایی‌ها، سبب می‌شود که فرد مبتلا، نتواند بخش‌های «برنامه‌ریزی»، «کنترل»، «هماهنگ‌سازی» و «اجرا» ی تولید گفتار و تکلم را انجام دهد.[۱]
سبب‌شناسی این نارسایی‌ها بر حسب یک‌پارچگی و بی‌نقص بودنِ فعالیت‌های دستگاه ماهیچه‌ای‌اسکلتی انسان، شناختی و عصبی-عضلانی فرد متفاوت است. سخن‌گفتن و تکلم، عملی است که وابسته به افکار و اجرای به‌موقعِ حرکان لب، زبان، آرواره و به جریانِ انداخت هوا در این نواحی است. این نارسایی‌ها می‌توانند ناشی از ضعف در عضلات دهانی (دیس‌آرتری) یا ناتوانی در اجرای حرکات ضروری و مختص به تولید صدا (آپراکسی گفتار یا دیس‌پراکسی کلامی تکاملی) باشند.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ Duffy, J. R. (2013). Motor speech disorders (3rd ed.)St. Louis, MO: Elsevier Mosby.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Motor speech disorders». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۱ مه ۲۰۱۸.
 | این یک مقالهٔ خرد پیرامون بیماری، اختلال یا وضعیت سلامتی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |