آبنوس شلمانی
| آبنوس شلمانی | |
|---|---|
.jpg) شلمانی در سال ۲۰۱۸ | |
| زادهٔ | ۱ آوریل ۱۹۷۷ (۴۷ سال) تهران، ایران |
| ملیت | ایرانی-فرانسوی |
آبنوس شلمانی (زادهٔ ۱ آوریل ۱۹۷۷) یک روزنامه‌نگار، کارگردان و نویسنده ایرانی-فرانسوی است. او زادهٔ تهران است.
زندگی‌نامه[ویرایش]
آبنوس شلمانی در یکم آوریل ۱۹۷۷ در تهران متولد شد.
پدرش در یک آزمایشگاه شیمیایی در تهران کار می‌کرد و مادرش منشی بود. پدر و مادرش مسلمان شیعه بودند، اما گرایش سکولار داشتند و با اپوزیسیون مارکسیست مخالف با سلطنت محمدرضا پهلوی، همراه بودند.[۱]
در جریان انقلاب ۱۳۵۷، و پس از حاکمیت جمهوری اسلامی به رهبری روح‌الله خمینی خانواده شلمانی در سال ۱۹۸۵ به فرانسه مهاجرت کردند.
پدر آبنوس در فرانسه یک کتابفروشی و لوازم التحریر باز کرد و سپس آن را به عکاسی تبدیل کرد. مادرش نیز به عنوان پرستار کودک کار می‌کرد.[۱]
آبنوس در رشته تاریخ و ادبیات معاصر[۲] تحصیل کرد و مدرک فوق لیسانس گرفت.[۳]
او ستون نویس روزنامه‌های اکسپرس، ۲۴نیوز و ال‌سی‌آی[۴] شد.
در سال ۲۰۰۹ او توانست تابعیت فرانسوی بگیرد و در پاریس ساکن شد.[۳][۱]
نویسندگی[ویرایش]
او به عنوان یک فمینیسم جهانی گرا، فردگرا و آزادی‌خواه، فعالیت نویسندگی خود را آغاز کرد.[۳][۵]
او در سال ۱۳۹۳ کتابی را تحت عنوان «خمینی، ساد و موی» منتشر کرد که در آن دوران کودکی خود را بازنویسی می‌کند. کتاب‌های «زنان زاغ» و «سرآشپز سیاه و سفید» از دیگر کتاب‌های او هستند که دربارهٔ حجاب اجباری در اسلام نگاشته شده‌اند.[۱][۶][۷]
آبنوس شلمانی رئیس هیئت داوران جایزه سکولاریسم جمهوری فرانسه در سال ۲۰۲۳ بود.
سخنرانی[ویرایش]
در ۹ ژانویه ۲۰۱۸، او در نقدنامه‌ای که به همراه سارا چیچه، کاترین می‌یه، پگی ساستر و کاترین راب-گریلت[۸] منتشر شده در لوموند به عنوان ویراستار حضور داشت.[۹] آن نقد دربارهٔ افراط و تفریط در جنبش من هم[۸] بود که سر و صدای بسیاری به پا کرد.
آثار[ویرایش]
کتاب‌ها[ویرایش]
- خمینی، ساد و من، گراست، ۱۳۹۳، ۳۳۶ صفحه: شابک ۹۷۸–۲۲۴۶۸۵۲۰۷۰
- ستایش مکانیک، گراست، ۲۰۱۹، ۱۹۸ صفحه: شابک ۹۷۸–۲۲۴۶۸۲۱۳۵۹
رمان‌ها[ویرایش]
- تبعیدیان نیز از عشق می‌میرند، گراست، ۲۰۱۸، ۴۰۰ صفحه: شابک ۹۷۸–۲۲۴۶۸۶۲۳۳۸
- من گناه کردم، در لذت گناه کردم، گراست، ۲۰۲۴، ۱۹۸ صفحه
فیلم‌ها[ویرایش]
- ۲۰۰۷:فیلم کوتاه «La Dictionnaire» (به عنوان کارگردان)[۱۰]
- ۲۰۰۵:فیلم بلند «la métisse» (به عنوان کارگردان مشترک)[۱۱]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ Vaillant, Luc Le (30 janvier 2018). "Abnousse Shalmani: Khomeiny, Sade et elle". Libération (به فرانسوی).
{{cite web}}: Check date values in:|date=(help) - ↑ Nast, Condé. "Abnousse Shalmani". Vanity Fair (به فرانسوی). Retrieved 2023-10-13.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ Eugénie Bastié (2018-09-27). "Abnousse Shalmani, la littérature pour patrie" (به فرانسوی). Retrieved 2023-10-13.
- ↑ Bréhaut, Frédérique (2023-02-27). "Portrait. Abnousse Shalmani: heureuse comme une femme en France" (به فرانسوی). Retrieved 2023-10-13.
- ↑ "Abnousse Shalmani pour "Éloge du métèque"". TF1 - Quotidien (به فرانسوی). 2019-12-10. Retrieved 2023-10-13.
- ↑ Aoulia Messoudi (7 au 8 septembre 2014). "Dans Khomeiny, Sade et moi, Abnousse Shalmani dévoile l'Iran et sa sexualité". Unidivers.fr.
{{cite web}}: Check date values in:|date=(help). - ↑ Florence Bouchy (26 mai 2014). "Dévoilée par les Lumières". Le Monde.
{{cite web}}: Check date values in:|date=(help). - ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ "Abnousse Shalmani s'explique sur la tribune choc des 100 femmes publiée par le Monde". Marie Claire (به فرانسوی). Retrieved 2022-11-25.
- ↑ "«Nous défendons une liberté d'importuner, indispensable à la liberté sexuelle»". Le Monde.fr (به فرانسوی). 2018-01-09. Retrieved 2022-11-25.
- ↑ "La Dictionnaire". Unifrance. Retrieved 2021-08-04.
- ↑ "Paris, la métisse". Unifrance. Retrieved 2021-08-04.