وابیکاسرین

وابیکاسرین
داده‌های بالینی
روش مصرف دارو	خوراکی
کد ATC	None;
وضعیت قانونی
وضعیت قانونی	Uncontrolled;
شناسه‌ها
	نام آیوپاک (9aR,12aS)-4,5,6,7,9,9a,10,11,12,12a-Decahydrocyclopenta[c][1,4]diazepino[6,7,1-ij]quinoline;
شمارهٔ سی‌ای‌اس	887258-95-9 ;
پاب‌کم CID	11521822;
کم‌اسپایدر	9696609 ;
UNII	WD9550HPNL;
CompTox Dashboard (EPA)	DTXSID80977680 ;
داده‌های فیزیکی و شیمیایی
فرمول شیمیایی	C15H21ClN2
جرم مولی	۲۶۴٫۸۰ g·mol−1
مدل سه بعدی (جی‌مول)	Interactive image;
	SMILES C1C[C@H]2CN3CCNCC4=C3C(=CC=C4)[C@H]2C1;
	InChI InChI=1S/C15H20N2/c1-3-11-9-16-7-8-17-10-12-4-2-5-13(12)14(6-1)15(11)17/h1,3,6,12-13,16H,2,4-5,7-10H2/t12-,13-/m0/s1 ; Key:NPTIPEQJIDTVKR-STQMWFEESA-N ;
	(این چیست؟) (صحت‌سنجی)

وابیکاسرین (انگلیسی: Vabicaserin) یک داروی ضد روان پریشی و ضد اشتها است از سال ۲۰۱۰ دیگر در کارآزمایی بالینی برای درمان روان پریشی قرار ندارد^[۱] همچنین به عنوان یک داروی ضد افسردگی تحت بررسی بود، اما به نظر می رسد که این نشانه نیز حذف شده است.^[۲]

وابیکارین به عنوان یک آگونیست کامل گیرنده 5-HT2C و آنتاگونیست گیرنده 5-HT2B ^[۳]^[۴]^[۵] همچنین یک آنتاگونیست بسیار ضعیف در گیرنده 5-HT2A است، اگرچه این عمل از نظر بالینی قابل توجه نیست. با فعال کردن گیرنده‌های 5-HT2C، وابیکاسرین آزادسازی دوپامین را در مسیر مزولیمبیک مهار می‌کند، که احتمالاً زمینه‌ساز اثربخشی آن در کاهش علائم مثبت اسکیزوفرنی است، و سطوح استیل کولین و گلوتامات را در قشر جلوی مغز افزایش می‌دهد، که نشان‌دهنده مزایایی در برابر علائم شناختی نیز می‌باشد.^[۶]^[۷]

منابع[ویرایش]

↑ "Search of: vabicaserin - List Results". ClinicalTrials.gov.
↑ Kelly J (2010). Principles of CNS Drug Development: From Test Tube to Patient. New York: Wiley. ISBN 978-0-470-51979-0.
↑ Rosenzweig-Lipson S, Dunlop J, Marquis KL (November 2007). "5-HT2C receptor agonists as an innovative approach for psychiatric disorders". Drug News & Perspectives. 20 (9): 565–571. doi:10.1358/dnp.2007.20.9.1162244. PMID 18176661.
↑ Tong Z, Chandrasekaran A, DeMaio W, Jordan R, Li H, Moore R, et al. (April 2010). "Species differences in the formation of vabicaserin carbamoyl glucuronide". Drug Metabolism and Disposition. 38 (4): 581–590. doi:10.1124/dmd.109.028639. PMID 20032194. S2CID 793693.
↑ Rosenzweig-Lipson S, Beyer CE, Hughes Z, Lin Q, Zhang MY, Grauer S, et al. "Vabicaserin: effects of a novel 5HT2C agonist on medial prefrontal cortex neurotransmission, cognition and sensorimotor gating". The Journal of the European College of Neuropsychopharmacology. 17 (Supplement 4): S484. doi:10.1016/S0924-977X(07)70740-X. S2CID 54245668. Archived from the original on 4 March 2012.
↑ Stahl SM, ed. (2008). Stahl's essential psychopharmacology: neuroscientific basis and practical applications. Cambridge, UK: Cambridge University Press. p. 447. ISBN 978-0-521-85702-4.
↑ Albert JS (2012). Wood MW (ed.). Targets and Emerging Therapies for Schizophrenia (3rd ed.). Hoboken, New Jersey: John Wiley & Sons, Inc. ISBN 9781118309384.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Vabicaserin». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱ سپتامبر ۲۰۲۳.

پیوند به بیرون[ویرایش]

این یک مقالهٔ خرد داروشناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

[urlSearch_of:_vabicaserin_-_List_Results_-_ClinicalTrials.gov-1] "Search of: vabicaserin - List Results". ClinicalTrials.gov.

[isbn0-470-51979-7-2] Kelly J (2010). Principles of CNS Drug Development: From Test Tube to Patient. New York: Wiley. ISBN 978-0-470-51979-0.

[pmid18176661-3] Rosenzweig-Lipson S, Dunlop J, Marquis KL (November 2007). "5-HT2C receptor agonists as an innovative approach for psychiatric disorders". Drug News & Perspectives. 20 (9): 565–571. doi:10.1358/dnp.2007.20.9.1162244. PMID 18176661.

[pmid20032194-4] Tong Z, Chandrasekaran A, DeMaio W, Jordan R, Li H, Moore R, et al. (April 2010). "Species differences in the formation of vabicaserin carbamoyl glucuronide". Drug Metabolism and Disposition. 38 (4): 581–590. doi:10.1124/dmd.109.028639. PMID 20032194. S2CID 793693.

[urlECNP-2007_CIS-5] Rosenzweig-Lipson S, Beyer CE, Hughes Z, Lin Q, Zhang MY, Grauer S, et al. "Vabicaserin: effects of a novel 5HT2C agonist on medial prefrontal cortex neurotransmission, cognition and sensorimotor gating". The Journal of the European College of Neuropsychopharmacology. 17 (Supplement 4): S484. doi:10.1016/S0924-977X(07)70740-X. S2CID 54245668. Archived from the original on 4 March 2012.

[isbn0-521-85702-3-6] Stahl SM, ed. (2008). Stahl's essential psychopharmacology: neuroscientific basis and practical applications. Cambridge, UK: Cambridge University Press. p. 447. ISBN 978-0-521-85702-4.

[7] Albert JS (2012). Wood MW (ed.). Targets and Emerging Therapies for Schizophrenia (3rd ed.). Hoboken, New Jersey: John Wiley & Sons, Inc. ISBN 9781118309384.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]