قانون تجارت الکترونیک
قانون تجارت الکترونیکی (به انگلیسی :Electronic commerce law ) مجموعه‌ی مقررات و قواعدی است که برای مبادله‌ی آسان و ایمن اطلاعات در واسط‌های الکترونیکی و با استفاده از سامانه های ارتباطی جدید به کار می‌رود و به منظور حمایت از فعالیت های مشروع و عادلانه بنگاه‌ها و مصرف کنندگان در بستر مبادلات الکترونیکی و در فضای الکترونیکی اعمال می شود.
از این رو ،این مقررات در مورد امور بازرگانی اعمال می شوند که از طریق ابزار های الکترونیکی از راه دور انجام می پذیرند. این قوانین حقوق مصرف کننده،قوانین مربوط به قراردادها و مقرراتی را که فروشنده موظف به انجام آن است را پوشش می دهند. امروزه تجارت الکترونیکی به سرعت در حال گسترش است و بنگاه های تجاری چاره ای ندارند مگر اینکه خود را با این تغییرات وفق دهند ،بنابراین راه اندازی کار و تجارت در فضای دیجیتال مستلزم آگاهی صاحبان بنگاه ها از قوانین خاص تجارت الکترونیکی است.
مثلا صاحب بنگاهی در حوزه گردشگری ، هنگام تصمیم گیری برای فروش خدمات یا محصولات خود به صورت آنلاین (مثلاً اجازه رزرو آنلاین) باید جنبه های حقوقی تجارت الکترونیکی را مد نظر قرار دهد.در این شرایط، او ملزم به پیروی از قوانین و مقررات تجارت الکترونیکی است و این بدان معنی است که وبگاه کسب و کار او باید آشکارا یک سری مقررات مهم را رعایت نماید[۱].
در ایران قانون تجارت الکترونیک در جلسه علنی روز چهارشنبه مورخ هفدهم دی ماه یک‌هزار و سیصد و هشتاد و دو مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ ۱۳۸۲/۱۰/۲۴ به تأیید شورای نگهبان رسیده است[۲].
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ "Legal regulations for e-commerce". single-market-economy.ec.europa.eu (به انگلیسی). Retrieved 2023-11-20.
- ↑ ایران، Davariran com | سامانه جامع داوری. «قانون تجارت الکترونیک». سامانه جامع داوری ایران. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۱۱-۲۰.