عمرو بن عدی
عمرو بن عدی بن نصر بن رابعه (عربی: عمرو بن عدی بن نصر بن ربیعة، آوانگاری: ʿAmr ibn ʿAdī ibn Naṣr ibn Rabīʿa) پادشاه نیمه افسانه‌ای با وضعیت حیات نامعلوم لخمی حیره بود. آورده‌اند او با شاپور یکم نیز، هم‌دوره بود‌ه‌است.[۱]
زندگی‌نامه[ویرایش]
بیشتر جزئیات زندگی او اختراعات افسانه ای و بعدها است.[۲] به گفته شارل پلا، با تار شدن واقعیت تاریخی این شخصیت و وقایع [...] مبهم شد، افسانه از نام او برای تعیین زمان وقایع جابجا شده از دنباله تاریخی آنها و داستانهای اختراع شده استفاده کرد. توضیح ضرب المثل‌هایی که غیرقابل درک شده بودند.[۳]
مانویت[ویرایش]
عمرو برجسته‌ترین حامی آیین مانوی بود[۴] و به مانوبان پناه داد و توانست نرسه را متقاعد کند تا به آزار و شکنجه مانویان پایان دهد. با این حال، آزار و شکنجه مانویان پس از مرگ نرسه از سرگرفته شد و این پادشاهی لخمی حمایت خود از مانویان را از سر گرفت.[۵]
منابع[ویرایش]
- ↑ دو قرن سکوت، عبدالحسین زرین کوب، ص ۱۶.
- ↑ Turner 2010.
- ↑ Pellat 1960.
- ↑ 4. ^ H. H. Schaeder, “Rezension von Schmidt und Polotsky, Ein Mani-Fund” (Gn. 9, Berlin, 1933, 344-45).
- ↑ 6. ^ R. E. Emmerick, Werner Sundermann, Peter Zieme, “Studia Manichaica” p.309