علاءالدین حسین خلیفه سلطان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

سید علاءالدین حسین خلیفه سلطان فقیه، محقق، دانشمند و وزیر دربار صفوی بود.

زندگی[ویرایش]

سید حسین معروف به خلیفه سلطان در سال ۱۰۰۱ هجری قمری در شهر اصفهان متولد شد.[۱]پدرش رفیع الدین جزو سادات معروف اصفهان بود.[۲] او بعد از فوت قاضی سلطان که منصب صدارت داشت از طرف عباس اول به منصب وزارت منصوب شد و مقام مهرداری توقیعات مبارکه حضرات چهاره معصوم، به وی محول گردید.[۳]

خلیفه سلطان مدت زیادی را در خدمت امور دیوانی و مذهبی گذرانید و به‌طور ناپیوسته وزارت سه پادشاه، عباس اول، صفی اول و عباس دوم را به عهده داشت و آثاری از خود به جا گذاشت. از اساتید وی می‌توان به پدرش سید رفیع الدین محمد و مولی حاج محمود رنانی و شیخ بهایی اشاره کرد. وی در هنگام مراجعت از فتح قندهار در آستانه اشرفیه درگذشت. پیکرش را به نجف برده و در آنجا به خاک سپردند.

آثار[ویرایش]

  • حاشیه بر شرح لمعه
  • حاشیه بر معالم الاصول در اصول فقه
  • حاشیه علی الروضه البهیه فی شرح اللمعه الدمشقیه
  • حواشی بر بعضی ابواب من لا یحضره الفقیه
  • حاشیه بر الکافی در حدیث
  • حاشیه بر کشاف در تفسیر
  • توضیح الاخلاق نصیر طوسی
  • حاشیه بر خلاصه الحساب بهائی
  • دیوان شعر به زبان پارسی بالغ بر سی هزار بیت

منابع[ویرایش]

  1. ریحانه الادب، ج ۳
  2. تاریخ عالم آرای عباسی، ج ۲،
  3. تاریخ عالم آرای عباسی