جنگ کیمبری
| نبردهای کیمبری | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 نقشه پیشروی‌های توتون‌ها و کیمبری‌ها:شمشیرهای قرمز، پیروزی روم و شمشیرهای آبی پیروزی بربرهای کیمبری و توتون | |||||||
| |||||||
| طرف‌های درگیر | |||||||
 جمهوری رومسلتیبریها |
کیمبری توتون‌ها آمبرون‌ها تیگورینی | ||||||
| فرماندهان و رهبران | |||||||
|
گایوس ماریوس کوئینتوس لوتاتیوس کاتولوس کوئینتوس سرویلیوس کاپیو گنائیوس مالیوس ماکسیموس گنائیوس پاپیروس کاربو لوسیوس کاسیوس لانگینوس † لوسیوس کالپورنیوس پیسو † مارکوس جونیوس سیلانوس |
بویوریکس † (کیمبری) لوگیوس † (کیمبری) کلادیکوس  (کیمبری)کاسوریکس (کیمبری)دیویکو (تیگورینی) تئوتوبود (توتون‌ها) | ||||||
جنگ کیمبریا یا کیمبری(۱۱۳–۱۰۱ قبل از میلاد) به سلسله نبردهای گفته می‌شود که میان جمهوری روم و متحدانش (مانند سلتیبری‌ها) در یک سو و قبایل ژرمنی تبار کیمبری و آمبرون و سلتی‌تبار توتون و تیگورینی از سویی دیگر درگرفت که از شبه جزیره یوتلند به قلمرو تحت کنترل روم یورش بردند و با روم درگیر شدند. جنگ کیمبری اولین بار پس از دومین جنگ پونی رخ داد که ایتالیا و خود شهر رم به‌طور جدی مورد تهدید قرار گرفتند.
زمان وقوع جنگ تأثیر زیادی بر سیاست داخلی جمهوری روم و سازماندهی ارتش این کشور داشت. جنگ کمک زیادی به حرفه سیاسی گایوس ماریوس کرد، که کنسولگری‌ها و درگیری‌های سیاسی او بسیاری از نهادهای سیاسی جمهوری روم و آداب و رسوم آن زمان را به چالش کشید. تهدید کیمبری، همراه با جنگ ژوگورتی، ظاهراً الهام‌بخش اصلاحات ماریان در لژیونهای رومی بود، دیدگاهی که اکنون توسط مورخان مدرن مورد اعتراض قرار گرفته و در بسیاری از موارد رد شده‌است.
روم سرانجام پیروز شد اما در طی این نبردها سنگین‌ترین خسارات از زمان جنگ پونی دوم به ارتش روم وارد شد، در طی نبردهای آرائوسیو و نوریا، در آکوئا سکستیا قبایل متحد ژرمنی-سلتی تقریباً به‌طور کامل نابود شدند. گزارش شده‌است که برخی از اسیران بازمانده ازین نبردها در میان گلادیاتورهای شورشی در طول سومین جنگ بردگان بوده‌اند.[۱]
مهاجرت و درگیری[ویرایش]
بنابر برخی نوشته های رومی، حدود سال‌های 120 تا 115 قبل از میلاد، کیمبری‌ها سرزمین‌های اصلی خود را در اطراف دریای شمال به دلیل سیل ترک کردند (از سوی دیگر، استرابو می نویسدکه این امر بعید یا غیرممکن است[۲]). آنها به سوی جنوب شرقی مهاجرت کرده و به همسایگان و خویشاوندان توتونی پیوستند.
آنها با هم اسکوردیسکی ها را به همراه بویی ها شکست دادند که ظاهراً بسیاری از آنها را مجبور به پیوستن به خود کردند. در سال 113 قبل از میلاد آنها به رود دانوب، در نوریکوم، محل زندگی تائوریسکی متحد روم، رسیدند. تائوریسکی که قادر به مهار این مهاجمان جدید و قدرتمند نبودند، از روم برای مقابله کمک خواستند.
منابع[ویرایش]
- ↑ اشتراوس، بری (2009). جنگ اسپارتاکوس سیمون و شوستر. شابک 978-1-4165-3205-7. ماریوس آلمانی. صص. ۲۱–۲۲.
- ↑ جغرافیا کتاب هفتم فصل 2. نویسنده:استرابون.