جامعه‌شناسی فلسفه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

جامعه‌شناسی فلسفه (به انگلیسی: Sociology of philosophy) از حوزه‌های جامعه‌شناسی است که به دنبال درک تأثیر فلسفه در جامعه، شرایط اجتماعی در فعالیت فکری و آثار فلسفه و پیکربندی‌های اجتماعی و فرایندهای پژوهش فلسفی است.

تأسیس و توسعه[ویرایش]

جامعه‌شناسی فلسفه، به عنوان یک شاخه جامعه‌شناسی تجربی مبتنی بر نظریه، در دهه ۱۹۸۰ توسعه یافت.[۱]

امیل دورکیم در کتاب «جامعه‌شناسی و فلسفه» که نخستین بار در ۱۹۵۳ به زبان انگلیسی منتشر شد در سه مقاله این نظریه را مطرح می‌کند که جامعه هم نظام پویا و هم محل زندگی اخلاقی است.

کتاب‌شناسی[ویرایش]

  • جامعه‌شناسی و فلسفه: امیل دورکیم، تئودور دبلیو. آدورنو، ۱۵۴ صفحه. ISBN 978-3-518-27776-8
  • ارتباط جامعه‌شناسی و فلسفه: ماریو بانژ، ۲۶۳ صفحه.
  • جامعه‌شناسی، علم و پایان فلسفه: چگونه جامعه مغزها، خدایان، ریاضیات و منطق را شکل می‌دهد: سال رستیوو، ۳۷۰ صفحه.

منابع[ویرایش]

  1. هایدگرن, کارل گوران; لوندبرگ, هنریک (۲۰۱۰). "به سوی جامعه‌شناسی فلسفه". عمل‌های جامعه‌شناختی. ۵۳ (۱): ۳–۱۸. doi:10.1177/0001699309357831.