آی‌ای‌ای‌ای ۱۵۴۷

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

استاندارد آی‌ای‌ای‌ای ۱۵۴۷ (به انگلیسی: IEEE 1547) (استاندارد برای اتصال داخلی منابع تغذیه پراکنده به سیستم های قدرت الکتریکی) استانداردی از موسسه مهندسین برق و الکترونیک است که به منظور ارائه مجموعه ای از معیارها و الزامات برای اتصال منابع تولید پراکنده به شبکه برق را فراهم می سازد.

هدف[ویرایش]

"این سند یک استاندارد یکسان برای اتصال منابع پراکنده با سیستم های قدرت (EPSs) را ارائه می دهد و الزامات مربوط به عملکرد، بهره برداری، آزمایش، ایمنی و تعمیر و نگهداری اتصالات داخلی را فراهم می کند."[۱]

با افزایش پذیرش منابع توزیع شده در حال و آینده، مجموعه ای از استانداردها در مورد استفاده از آنها در شبکه برای قابلیت اطمینان کلی، ایمنی و هزینه اهمیت فزاینده ای پیدا می کند. علاوه بر این، فقدان استاندارد ملّی مانعی برای اجرای پروژه های جدید تولید پراکنده تلقی می شد. این استاندارد در نظر گرفته شده است که به طور جهانی قابل پذیرش باشد، از نظر فناوری بی طرف باشد و منابع توزیع شده را به اندازه 10 مگاولت آمپر پوشش دهد.

توسعه[ویرایش]

در اوایل سال 1999، IEEE انجام P1547 را تایید کرد. با حمایت وزارت انرژی ایالات متحده، این پروژه به صورت سریع آغاز شد که زمان توسعه معمول را به نصف کاهش می داد. پیش نویس استاندارد 10 بار قبل از تصویب P1547/Draft 11 با 91 درصد رای در فوریه 2003 مورد بازنگری قرار گرفت. سپس در 12 ژوئن 2003 توسط هیئت استانداردهای IEEE تصویب شد و در 20 اکتبر 2003 نام ANSI دریافت کرد.[۲]

منابع[ویرایش]

  1. Vaughn (۲۰۰۷-۱۲-۲۱). «IEEE SCC21 1547 Home Page».
  2. Thomas Basso and N. Richard Friedman (نوامبر ۲۰۰۳). «IEEE 1547 National Standard for Interconnecting Distributed Generation: How Could It Help My Facility?» (PDF).