آرادو آر ۸۱
| آرادو آر ۸۱ | |
|---|---|
| کاربری | بمب‌افکن شیرجه‌ای |
| تولیدکننده | آرادو فلوکتسویک‌ورکه |
| طراح | والتر بلومه |
| نخستین پرواز | ۱۹۳۵ |
| تعداد ساخته‌شده | ۳ فروند |
آرادو آر ۸۱ (به آلمانی: Arado Ar 81) یک هواگرد دوباله از نوع بمب‌افکن شیرجه‌ای ساخت شرکت آرادو فلوکتسویک‌ورکه در آلمان بود. هواگرد آرادو آر ۸۱ نخستین پروازش را در سال ۱۹۳۵ انجام داد. در مجموع ۳ پیش‌نمونه از این هواگرد تولید شد.
طراحی و توسعه[ویرایش]
در سال ۱۹۳۴ وزارت هوانوردی رایش دو برنامه موازی برای ساخت بمب افکن‌های شیرجه ای جدید به عنوان جانشین هاینکل هائی ۵۰ برای لوفت‌وافه ارائه کرد. نخستین مورد برنامه به اصطلاح فوری ساخت یک بمب‌افکن شیرجه‌ای موقت بود که به ساخت هنشل هااس ۱۲۳ منجر شد. دومین برنامه برای ساخت محصول نهایی مقرر گردید. درخواست رسمی ساخت این موارد در ماه ژانویه ۱۹۳۵ برای شرکت‌های آلمانی ارسال شد. گفته می‌شود پیش از آن نخستین پیش‌نمونه یونکرس یو ۸۷ از پیش در حال ساخت بود و لوفت‌وافه نیز سفارش ۱۱۸ فروند را داده بود. با این وجود دو کارخانه موظف شدند سه پیش‌نمونه برای رقابت بر سر پروژه ارائه کنند. هائی ۱۱۸ و آر ۸۱ بدین منظور به وزارت هوانوردی معرفی گردیدند. هامبورگر ها-۱۳۷ نیز از طرف یک سرمایه‌گذار شخصی پا به عرصه گذاشت.
آر ۸۱ تنها رقابت کننده دو باله این پروژه بود. گفته می‌شود این مسئله بنابر توصیه ارنست اودت، یکی از ژنرال‌های نیروی هوایی صورت گرفت. به جهت اختلاف نظر در استفاده از این طراحی قدیمی بود که پیشنهادهای دیگری نیز به صورت تک بال با بال‌های مقعر ارائه گشت اما نهایتا آر ۸۱ به صورت دو بال و تمام فلزی ساخته شد. این شکل طراحی قابل قبول تر و ساده‌تری نسبت به یونکرس ۸۷ به نظر می‌رسید که مقداری کوچک‌تر و سبک‌تر از آن نیز بود. مدل C موتور یونکرس یومو ۲۱۰ به همراه یک رادیاتور بزرگ در زیر آن بر روی بدنه باریک آر ۸۱ سوار شده بود. طول بال‌های آن نسبت کوتاه و به وسیله ستون‌هایی به شکل حرف N به یکدیگر متصل شده بود. اتاقک بزرگ دو سرنشین (پشت به پشت) عقب‌تر از بال‌ها و به صورت نیمه سر باز طراحی شده بود. انتهای اتاقک برای آزاد بودن تیربارچی جهت هدف قرار دادن دشمنان با تسلیحات دفاعی باز ساخته شده بود. اَرّاده فرود نیز به صورت ثابت و با پوششی ساده کار گذاشته شده بود.
بخش دم آر ۸۱ بسیار باریک بود. پایدارکننده افقی پیش‌نمونه نخست (V1) به شکلی ساخته شده بود که میدان آتش دفاعی تیربارچی دم را فراخ تر کند اما آزمایش‌ها نشان داد که این موضوع باعث مشکلات پایداری هواگرد گردید. پایدارکننده افقی پیش‌نمونه دوم (V2) با تغییراتی همراه بود اما نتوانست مسئله پایداری را حل کند. در پیش‌نمونه سوم (V3) بخش دم به صورت بنیادین مجدداً از نو طراحی شد و ملخ دو تیغه با زاویهٔ قابل تنظیم جایگزین ملخ سه تیغه با زاویه ثابت گشت.
یک مسلسل ام‌گه ۱۷ جلوی موتور و یک یک مسلسل دیگر ام‌گه ۱۵ در پشت اتاقک به عنوان تسلیحات دفاعی برای تیربارچی دم و یک محفظه برای حمل ۲۵۰ کیلوگرم بمب دقیقاً پشت ملخ برای انجام بمباران شیرجه‌ای جایگذاری شده بود.
گفته می‌شود پیش‌نمونه سوم (V3) از چندین لحاظ از جمله سرعت در سطح، مانور پذیری، برد و مخصوصاً سرعت صعود بر یو ۸۷ برتری داشت. آر ۸۱ می‌توانست تنها در ۱۱ دقیقه به ارتفاع ۴ هزار متری برسد درحالیکه یو ۸۷ به ۲۳ دقیقه برای این کار نیاز داشت. به هر صورت یو ۸۷ طراحی جدیدتری داشت و می‌توانست با موتورهای قدرتمندتر عملکرد خود را ارتقا دهد درحالیکه آر ۸۱ استعداد کمتری برای ارتقا داشت. در پی تأخیر در طراحی مجدد بخش دم در پیش‌نمونه سوم آر ۸۱ که نهایتاً تا پاییز سال ۱۹۳۶ آماده شد، وزارت هوانوردی از پیش یو ۸۷ را برای استفاده برگزیده بود که نهایتاً بیش ۶۵۰۰ فروند از آن تولید گردید.
مشخصات فنی (پیش‌نمونه سوم)[ویرایش]
مشخصات عمومی[ویرایش]
- خدمه: ۲ نفر
- طول: ۱۱٫۶۵ متر
- طول بال: ۱۱٫۲ متر
- ارتفاع: ۳٫۵۷ متر
- مساحت بال: ۳۵٫۶ متر مربع
- وزن خالی: ۱۹۲۵ کیلوگرم
- وزن خالص: ۳۰۷۰ کیلوگرم
- ظرفیت سوخت: ۱۰۵ لیتر
- نیرومحرکه: یک موتور دوازده سیلندر یومو ۲۱۰سی خنک شونده با مایع: ۶۴۰ اسب بخار
- ملخ: دو تیغه چوپی با زاویهٔ قابل تنظیم
عملکرد[ویرایش]
- حداکثر سرعت: ۳۴۵ کیلومتر بر ساعت در ۴۰۰۰ متری
- برد: ۷۰۰ کیلومتر
- حداکثر ارتفاع: ۷۷۰۰ متر
- سرعت صعود: ۴۰۰۰ متری در ۱۱ دقیقه
تسلیحات[ویرایش]
- یک مسلسل ثابت ام‌گه ۱۷ با کالیبر ۷٫۹۲ میلی‌متر جلوی موتور
- یک مسلسل ام‌گه ۱۵ با کالیبر ۷٫۹۲ میلی‌متر برای تیربارچی دم
- ۱ بمب ۲۵۰ کیلوگرمی زیر بدنه
منابع[ویرایش]
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Arado_Ar_81». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۹/۳/۲۰۱۸.
 | این یک مقالهٔ خرد هواگرد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |