فرخ نگهدار: تفاوت میان نسخهها
Ajdarbehnam (بحث | مشارکتها) تغییر نام در جعبه اطلاعات از مهدی فتاپور به فرخ نگهدار |
اولین نهاد (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
[[رده:افراد زنده]] |
[[رده:افراد زنده]] |
||
[[رده:اهالی تهران]] |
[[رده:اهالی تهران]] |
||
[[رده:فارسیزبانان]] |
|||
[[رده:زادگان ۱۳۲۵]] |
[[رده:زادگان ۱۳۲۵]] |
||
[[رده:انقلابیون اهل ایران]] |
[[رده:انقلابیون اهل ایران]] |
نسخهٔ ۱۹ آوریل ۲۰۱۶، ساعت ۲۲:۵۵
فرخ نگهدار | |
---|---|
اطلاعات شخصی | |
زاده | فرخ نگهدار ۱۴ آبان ماه ۱۳۲۵ (سن:۷۷ سال) تهران، ایرانی |
حزب سیاسی | سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) |
پیشه | تحلیل گر و کنشگر سیاسی |
فرخ نگهدار (زادهٔ ۱۴ آبان ۱۳۲۵ در تهران) فعال سیاسی چپگرای ایرانی است که پیش از انقلاب عضو سازمان چریکهای فدایی خلق ایران بود و پس از انشعاب در این سازمان رهبری سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) را برعهده گرفت. وی مقیم لندن میباشد.
نگهدار در یک خانواده کارمند به دنیا آمد. از نوجوانی وارد فعالیت سیاسی شده و در سال ۴۲ به فدائیان خلق (گروه بیژن جزنی) پیوست و وارد دانشکده فنی دانشگاه تهران شد. سال ۴۶ به دلیل فعالیتهای سیاسی مخالف حکومت شاه، همراه با دیگر اعضای سازمان دستگیر شده و یک سال بعد آزاد شد اما دوباره زندانی شده و این بار تا سال ۵۵ در زندان ماند.[۱] پس از آزادی دوباره به فدائیان پیوست و درست در هنگام انقلاب یکی از اعضای شورای رهبری ششنفره سازمان بود. کمی بعد از انقلاب یک کمیته اجرایی سهنفره و یک شورای رهبری یازدهنفره برای سازمان تعیین شد که نگهدار در هر دو آنها عضویت داشت.[۲] پس از انقلاب اختلافات درونی در سازمان شدت گرفته و فدائیان به چندین گروه منشعب شدند. فرخ نگهدار در این دوران به عنوان دبیرکل سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) انتخاب شد که به فعالیت سیاسی در چارچوب نظام اعتقاد داشت و مواضعی نزدیک به حزب توده اتخاذ میکرد. این وضعیت تا پائیز ۱۳۶۲ ادامه داشت. هنگامی که دادگاه انقلاب حکم انحلال حزب توده و سازمان فداییان را صادر کرده و آنها را به توطئه برای براندازی حکومت اسلامی متهم کرد. ۳۰ نفر از اعضای سازمان دستگیر شده و نگهدار و سایر رهبران سازمان به زندگی مخفیانه روی آوردند.[۳]
منابع
- ↑ Sepehr Zabir. The Left in Contemporary Iran (RLE Iran D), Taylor & Francis, 2012, p 139
- ↑ Maziar Behrooz, Rebels With A Cause: The Failure of the Left in Iran, I.B.Tauris, 2000, P 209
- ↑ Sepehr Zabir. The Left in Contemporary Iran (RLE Iran D), Taylor & Francis, 2012, p 65
- ↑ متن کامل مناظره