راهکنش: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
قرار دادن {{دادههای کتابخانهای}} با اطلاعات ویکیداده |
||
خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
حبیبی، نیک بخش(۱۳۹۲)، ماهیت شناسی جنگ در فضای عدم تقارن، تهران: مرکز انتشارات راهبردی، چاپ اول |
حبیبی، نیک بخش(۱۳۹۲)، ماهیت شناسی جنگ در فضای عدم تقارن، تهران: مرکز انتشارات راهبردی، چاپ اول |
||
{{دادههای کتابخانهای}} |
|||
[[رده:تاکتیک]] |
[[رده:تاکتیک]] |
||
[[رده:واژگان نظامی]] |
[[رده:واژگان نظامی]] |
نسخهٔ ۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۵، ساعت ۱۷:۵۵
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
این مقاله احتمالاً حاوی تحقیق دستاول است. |
تاکتیک (به انگلیسی: Tactic) واژهای است که به طور رسمی از ۱۷۶۶ میلادی کاربرد آن در ادبیات نظامی غرب آغاز شده است. واژهنامه آکسفورد این واژه را از واژه لاتین tactica و همین طور از واژه یونانی tactike و tactikos به معنی منظم و سامان و دارای نظم و ترتیب مشخص مشتق میداند. امروزه این واژه دارای معانی گوناگونی فراتر از ریشه نخستین آن پیدا کرده است که آرایش برای رزم یا رزمآرایی، روش جنگیدن و نبرد از آن جمله است.
ریشه اصلی واژه «تاکتیک» واژه «تک تاخت»، «تک توختن» و «تکتوزی» در زبان پهلوی است که در فرهنگ نظامی ایران زمین به دلیل سواره نظام ورزیده در زمان حاکمیت هخامنشی، پارتیان و ساسانی به عنوان جنگاوران، تکآوران همواره در جنگها با خلق جنگ سریع سواره نظام، فاتح نبردهای بسیاری شدهاند.حبیبی، ۱۳۹۲. این واژه سپس از طریق ایران به فرهنگ یونانی و رومی (تکتیکوز) و از آنجا به فرهنگ غرب و اروپا و ادبیات مرسوم نظامی دنیا با عنوان واژه تاکتیک راه یافته است.همان مدرک.
در زبان فارسی پهلوی واژه «توختن»، توزیدن در معانی از جمله فراهم آوردن، جستن، خواستن، تاخت و تاراج، حمله و هجوم آمده است.(ن. ک به فرهنگ دهخدا، ۱۳۸۵، ص ۸۰۴) واژه «توز» و «توختن و تاختن» در شاهنامه نیز با همین ریشه در مفهوم جنگ، نبرد و رزم آمده است. با نادیده گرفتن از این مقدمه چنان چه باید به جای واژه «تاکتیک» واژهای انتخاب گردد، واژه «راهورد» پیشنهاد میگردد، که از خود از دو واژه راه + آورد تشکیل شده است.[نیازمند منبع] واژه «آورد» خود از ترکیب پیشوند «آ» به معنی «آماده و مهیا بودن» و ریشه «ورد» تشکیل شده که خود در زبان اوستایی از ریشه «پرت» به معنی نبرد کردن، جنگیدن و ضربه زدن ساخته شده است. حرف «پ» و «ت» در آن در برگردان به فارسی به «و» و حرف «د» تبدیل و کلمه «ورد» از آن به معنی نبرد مشتق شده است؛ بنابراین واژه «راهورد» به مفهوم روش نبرد، شیوه جنگیدن با معنی دقیق تاکتیک در ادبیات نظامی همخوانی دارد. از طرفی نیز استراتژی همواره در اغلب اوقات با تاکتیک بکار میرود. به همین دلیل راهبرد (استراتژی) در کنار راهورد (تاکتیک) هم شکلی این دو واژه را با هم نیز تا حدود زیادی نیز نشان میدهد؛ که بر زیبایی بکارگیری آن در ادبیات فارسی میافزاید.
منابع
حبیبی، نیک بخش(۱۳۹۲)، ماهیت شناسی جنگ در فضای عدم تقارن، تهران: مرکز انتشارات راهبردی، چاپ اول