موج آتشفشانی پیروکلاستیک

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
بستر تپه شنی شکل گرفته توسط موج آتشفشانی پیروکلاستیک مربوط به فوران تونگوراهوا ۲۰۰۶ (اکوادو)). به تپه‌ماهورهای تخت و شکل ورقه ورقه شده آن توجه کنید.

موجی آتشفشانی پیروکلاستیک، توده گاز متلاطم و قطعات سنگ است که از برخی فوران‌های آتشفشانی خارج می‌شود.

این موج، شبیه جریان آذرآواری اما چگالی کمتری دارد یا حاوی مقدار بسیار بیشتری از گاز نسبت به سنگ است، که آن را متلاطم تر می‌کند و باعث می‌شود بتواند از روی پشته‌ها و تپه‌ها بالا برود، به جای اینکه همیشه در سراشیبی حرکت کند، مانند جریان‌های پیروکلاستیک.[۱]

فقط در مورد کوه سنت هلن، سرعت آنها ۹۰ تا ۱۲۰ متر بر ثانیه (۲۰۰ تا ۲۹۰ مایل بر ساعت)، مستقیماً از طریق عکسبرداری اندازه‌گیری شده‌است. تخمین دیگر فوران‌ها، حدود ۱۰۰ متر بر ثانیه است. جریان‌های پیو کلاستیک، ممکن است موج ایجاد کند. به عنوان مثال، شهر سنت پیر در مارتینیک در سال ۱۹۰۲ با یکی از این موارد، نابود شد. موج پیرو کلاستیک، شامل ۳ نوع است که عبارتند از: موج پایه، موج ابر آتشفشانی و موج روی زمین.[۲]

منابع[ویرایش]

  1. "Glossary of Volcano and Related Terminology". USGS Cascades Volcano Observatory. Retrieved on 2011-04-23.
  2. Belousov, Alexander; Voight, Barry; Belousova, Marina (2007). "Directed blasts and blast-generated pyroclastic density currents: a comparison of the Bezymianny 1956, Mount St Helens 1980, and Soufrière Hills, Montserrat 1997 eruptions and deposits". Bulletin of Volcanology. Springer Verlag. 69 (7): 701–740. doi:10.1007/s00445-006-0109-y. Retrieved 8 September 2012.[پیوند مرده]